بریده‌هایی از کتاب در باب دوستی

‌بیایید همیشه این سخن افلاطون را بر لب داشته باشیم که"اگر من عیبی در چیزی می‌یابم آیا نمی‌تواند به این دلیل باشد که خود من معیوبم؟ آیا من همانی نیستم که بر خطا هستم؟ آیا امکان ندارد این خرده گیریم متوجه خودم باشد؟ "

می‌گویند بر دیوار اتاق مطالعه‌ی مونتنی نوشته شده بود: «آنچه یقینی است این است که هیچ چیز یقینی نیست» .

‌ندای الهی نیز این تعصب را یادآوری می‌نماید "بیش از آن چه شایسته است عاقل مباش، ‌ بلکه به اعتدال عاقل باش. "

"ای دوستان من، ‌هیچ دوستی نیست! "

‌اوج کمال معاشرت ایجاد رابطه دوستانه است

‌ما حتی قادریم فضیلت را به‌واسطه‌ اعمال خود و وابستگی شدید و تعصبات‌مان ‌به تباهی بکشانیم.

‌فردی که شهامت سخن گفتن درباره خویشتن را ندارد، ‌شهامت سخن گفتن درباره هر چیزی غیر از خود را نیز ندارد. ‌

هنگامی‌که با نظرات من مخالفت می‌شود، ‌توجه‌ام ‌برانگیخته می‌شود نه عصبانیتم.

این دیوانگی است که بر اساس معیارهای خویش درباره صحیح و غلط قضاوت نماییم

بیشتر از آن که احمق‌ها‌ از عاقلان بیاموزند، ‌این عقلا هستند که از احمق‌ها‌ می‌آموزند

عمل افشا نمودن و نمایش کاستی‌ها‌ی من شاید درسی باشد برای دیگران تا چگونه از آن‌ها‌ بگریزند.

من برای معاشرت صمیمانه شخص بشاش را بر شخص عاقل ترجیح می‌دهم؛ در بسترم، ‌زیبایی مقدم بر فضیلت است

در خصوص ارتباطات معمول، ‌تنها کافی است به آن نقاط مشترکی متوسل شویم که مانع از گسستن این ارتباط می‌شود.