بریده‌هایی از کتاب سوخته

به دست و پایشان افتادم و التماس و گریۀ زیادی ‌کردم که آقا چه کار کنم آدم شوم؟ ایشان با یک لبخندی فرمودند: کاری ندارد! هرچه خدا گفته بکن، بکن. هرچه خدا گفته نکن، نکن.»

فرمود رسول خدا (ص) هدیه نفرستاد مسلمانی از برای برادر خود هدیه را افضل از کلمۀ حکمتی که زیاده نماید هدایت او را یا برگرداند او را از هلاکت

از مقامات تبتل تا فنا پله پله تا ملاقات خدا

«یک بار آن قدر سوختن قلبم شدت یافته بود که احساس می‌کردم مرگم نزدیک است. می‌سوختم و دیگر امیدی ‌به ‌ماندن ‌نداشتم. مطمئن بودم دوام نمی‌آورم. می‌سوختم و می‌سوختم... ناگهان احساس‌ کردم نوری پیدا شد و به قلبم خورد و آن‌گاه قلبم آرام شد و حرارتش فروکش کرد.»

گفت که شیخی و سری، پیش‌رو و راهبری شیخ نیم، پیش نیم، امر تو را بنده شدم گفت که با بال و پری، من پر و بالت ندهم در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم تابش جان یافت دلم، وا شد و بشکافت دلم اطلس نو بافت دلم، دشمن این ژنده شدم

گفت که سرمست نه‌ای، رو که از این دست نه‌ای رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم گفت که تو شمع شدی، قبلۀ این جمع شدی جمع نیم، شمع نیم، دود پراکنده شدم

مرده بدم زنده شدم، گریه بدم خنده شدم دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم گفت که دیوانه نه‌ای، لایق این خانه نه‌ای رفتم و دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

دل به تو دادم و ندانستم که تو را کبر و ناز چندین است بنوازی و پس بیازاری آخر ای دوست این چه آیین است

مولای من، این پیکر نحیف و این دل زار و نزار را می‌بینی که به سوی تو آمده و از همه دل بریده و خون جگر خورده است

تازه به او فهمانده‌اند هرچه وی را از مقصدش دور و به خود مشغول کند، بت وی می‌شود و او باید این عقل دوراندیش را به گوشه‌ای وانهد و شورش و دیوانگی را برگزیند.

انصاری همدانی دیگر روی آرامش و آسایش را نخواهد دید. او گمشدۀ دیگری دارد و نمی‌تواند تنها دل به درس و بحث خوش کند و آتش التهابی را که روزبه‌روز در وجودش رو به فزونی است نادیده بگیرد. پس به دنبال راهنمایی می‌گردد تا چارۀ درد خود را بیابد اما هربار دست خالی‌تر از پیش باز می‌گردد. حیرانی و سرگردانی‌اش با گذشت زمان رو به ازدیاد می‌گذارد و کسی هم پیدا نمی‌شود تا لااقل بتواند با وی همدردی کند.

دلم جواب بلی می‌دهد صلای تو را صلا بزن که به جان می‌خرم بلای تو را و تو ای عزیز، هر آن و هر لحظه خدا منتظر لبیک من و توست!

عاقلان نقطۀ پرگار وجودند ولی عشق داند که در این دایره سرگردانند