بریده‌هایی از کتاب گفت‌وگوی مد و مرگ

اگه قرار بود دوباره، با همۀ خوبی‌ها و بدی مثل قبل زندگی کنیم، هیچ کس دوست نداشت از نو متولد بشه. زندگی وقتی قشنگه که، راجع بهش ندونیم. مثل آینده.

فهمیدم چقدر پوچه که فکر کنی اگه با بقیه زندگی کنی و کسی رو اذیت نکنی، کسی هم تو رو اذیت نمی‌کنه.

به‌علاوه، تو دنیا رسم و رسومی به راه انداختم که زندگی، چه بدن چه روح، بیشتر مرده است تا زنده. انقدر که میشه گفت این قرن، قرنِ مرگه.

هرچند آدما، حرف و قضاوت رو مدام اشتباه می‌گیرن و بر اساس فرضیاتی که خودشون درست کردن و فکر می‌کنن درسته، نتیجه گیری می‌کنن.

در واقع، فکر می‌کنی که از بین رفتن حس، خودش یه حسه؟

معمولاً همه فکر می‌کنن که دریانوردها و سربازها چون همیشه تو خطرن، زندگی براشون کم ارزش تره. ولی به همین دلیل من معتقدم، کمتر کسی به اندازۀ اونا زندگی رو دوست داره. همه ما، قدر خیلی از نعمتها رو نمی‌دونیم. اما اونا چون از خیلی چیزا محرومن، قدر چیزایی رو می‌دونند که حتی نمی‌شه نعمت حسابشون کرد. تا حالا ‌کسی یه تیکه زمین برای ایستادن رو، نعمت حساب کرده؟ هیچ کس به‌جز دریانوردها و بیشتر از همه، ما. چون نمی‌دونیم بالاخره خشکی پیدا می‌کنیم یا نه. با این فکر می‌خوابیم و وقتی هم که بلند می‌شیم دوباره به همین فکر می‌کنیم. اگه اتفاقاً، از دور قله ای، کوهی، جنگلی یا چیزی مثل اینا رو کشف کنیم از خوشحالی بال در می‌آریم، و اگه رو خشکی قدم بذاریم، تا چند روز از اینکه دوباره رو زمین سفت پا می‌ذاریم احساس خوشبختی می‌کنیم.

در تو ای مرگ، روح برهنۀ ما می‌ارامد؛ نه مسرور، بلکه ایمن از رنج کهن.

حماقته که آدما به‌خاطر ‌لذتهای الکی و چیزای بدرد نخور، با هم دیگه بجنگن و برای هم کلی دردسر و نگرانی درست کنن. این خیلی ناراحت کننده است و بهشون صدمه می‌زنه. هر قدر بیشتر دنبال خوشبختی می‌گردن کمتر پیداش می‌کنن.

به نظر می‌رسه هیچ کدوم از قضاوتهای بشر قابل اعتماد نیست. مگه اینکه کاملاً براساس تجربه و حواس پنجگانه باشه.

تو این دنیا، زندگی، چرخۀ دائم تولید و تخریبه. و هردوی اینا اونقدر به هم نزدیکن که یکی دائم به سمت اون یکی درحال حرکته و تو دنیا هر کدوم که از کار بایسته اون یکی روهم از بین می‌بره. پس، هر چیزی که فارغ از درد بشه به دنیا آسیب می‌زنه.