بریده‌هایی از کتاب کلیدهای کشف و پرورش استعداد در کودکان

۴. موفقیت -یا احساس موفق بودن- منجر به اجرای بهتر و موفقیت‌های بیشتری می‌شود. تکنیک‌های اصلی در این شیوه رفتاری اجتماعی/ روانی ــ که به آن تشویق می‌گوییم ــ شامل چنین مواردی می‌شوند: ۱. ایجاد محیطی که به کودکان امکان انتخابهای متفاوتی دهد و جایی که آنها در آن بتوانند کشف و تجربه کنند. ۲. ایجاد محیطی که باعث شود کودکان به چالش گرفته شوند، اما خسته نشوند و از پا درنیایند. محیطی که فضا و فرصتی برای رسیدن به سطوح بالاتر رشد و موفقیت را در اختیارشان قرار دهد، اما آنها را مجبور نکند تا به اهداف از پیش تعیین‌شده برسند.

۳. تمرکز کردن بر تلاش (روند) کار به اندازه نتیجه (حاصل کار) در نهایت نتیجه بهتری به بار می‌آورد و افراد در این حالت احساس راحتی و هماهنگی بهتری می‌کنند و در کاری که انجام می‌دهند، نسبت به کسانی که تنها بر نتیجه متمرکز هستند، موفق‌تر عمل می‌کنند.

رفتار‌های مؤثر در جهت به‌کار گیری مؤثر تشویق شامل چنین مواردی می‌شود: ۱. بچه‌ها اغلب می‌توانند تصمیم‌های مسئولانه‌ای بگیرند و برای این کار نیاز به تمرین دارند. ۲. بچه‌ها وقتی چیزی را یاد می‌گیرند که واقعاً مورد علاقه‌شان باشد و اگر از موادی استفاده کنند که به آنها انگیزه دهد، به شیوه لذت‌بخش‌تر و مؤثر تری یاد می‌گیرند.

کند. قطعاً تشویق یعنی کمک به بچه‌ها در جهت دستاوردی بیشتر یا احساس بهتر در مورد خودشان یا کمکی به آنها تا از تمامی ظرفیتهای وجودشان بهره بگیرند و موفق‌تر شوند؛ اما تشویق اغلب به گونه‌ای صورت می‌گیرد که یک بزرگسال (تشویق کننده) را در جایگاه یک قاضی یا ارزیابی کننده کیفیت قرار می‌دهد؛ در حالی که تشویق وقتی مؤثر خواهد بود که بچه‌ها خود در مورد خویش قضاوت کنند.

تشویق به این شکل، شامل تکنیک‌هایی چون دادن انرژی مثبت (لبخند، تحسین، جایزه) ، ایجاد محیطی جالب و پرانگیزه، اطمینان یافتن از موفقیت کودکان، ایجاد الگو‌های مثبتی که کودکان بتوانند از آنها تقلید کنند و امکان تجربه فرصتهایی که بتوانند از دانش و مهارت خود در دنیای واقعی، به روشهایی مفید استفاده کنند و مجموعه گسترده‌ای از راهکار‌های دیگر می‌شود. در این فصل

۵. انگیزه، گرایش و کشش، عوامل مهمی در به تحقق پیوستن استعداد بچه‌ها هستند. برای کمک به بچه‌ها و در جهت ایجاد این ویژگیهای بسیار ارزشمند، از راهکارهایی مؤثر استفاده کنید. ۶. تنها بر تواناییها (یا ناتواناییهای) فرزندانتان متمرکز نشوید. ممکن است تمام توجهتان را صرف ایجاد زمینه‌های خاص استعداد (یا ناتوانی) کنید و با وجود استعداد آنها و محیط مساعدی که برای رشد آنها فراهم کرده‌اید، هدفهایتان به نتیجه نرسند. بچه‌ها نیز مانند بزرگسالان، معمولاً نیاز دارند زندگی متعادلی داشته باشند. اگر برای یک جنبه و به بهای از دست دادن جنبه‌های دیگر، بیش از حد انرژی و وقت صرف کنید، به اهداف خاصی نمی‌رسید.

۳. عوامل محیطی که در رشد بچه‌ها اهمیت دارند، فراتر از بهداشت و سلامت جسمی و درسی آنها هستند؛ این عوامل شامل سلامت و بهداشت روانی و اجتماعی نیز می‌شوند. شما نیز بخش مهمی از این عوامل هستید. باید مراقب خود و رفتار خود با بچه‌هایتان باشید؛ اگر بکوشید به بهترین نحو در کنار آنها باشید، به آنها کمک خواهید کرد بهترین کسی که می‌توانند باشند. ۴. بسیاری از جنبه‌های استعداد یک فرد در سنین پایین‌تر، نسبت به عوامل محیطی بسیار آسیب‌پذیرتر هستند. سعی نکنید تمامی تجربیات ارزنده‌ای را که فکر می‌کنید بچه‌ها از آنها بهره می‌برند، به آنها عرضه کنید؛ چیزهایی مانند خرید کتابهای بیشتر، شروع کلاس ژیمناستیک، کلاس زبان جدید، یا کم کردن تنقلات. تا دیر نشده، سعی کنید خیلی به آنها فشار نیاورید (تلاش نکنید آنها را به یادگیری چیزهایی که آمادگی آن را ندارند، وادار کنید) .

توصیه‌ها ۱. مراقب قابلیتهای خاص کودکان باشید (همچنین حواستان به زمینه‌هایی که نیاز به توجه دارند نیز باشد) و در آن زمینه‌ها آنها را تشویق و ترغیب کنید. ۲. در بیشتر زمینه‌های پیشرفت، وراثت یک فرد، امکان انواع نتایج ممکن را باعث می‌شود. دید وسیعی داشته باشید، خوش‌بینی خود را حفظ کنید. از بدبینی اجتناب کنید و سخت کار کنید تا محیطی فراهم آورید که به بچه‌ها کمک کند تا حد ممکن رشد کنند و بیاموزند. معمولاً به طور قطع چیزهایی فراتر از آنچه شما می‌بینید، وجود دارد.

بیشتر افرادی که در این دنیا موفق می‌شوند، بیشتر به علت انگیزه، گرایش و علائق خود رشد می‌کنند.

طی چند سال اخیر، تعدادی از نظریه‌پردازان از انگیزه به عنوان متغیری مهم در تحقق بخشیدن استعداد افراد یاد کرده‌اند. این نظریه به زبان ساده در پی بیان این مطلب است که: افراد زیادی وجود دارند که ژنهای ممتازی دارند (به طور ژنتیکی استعداد دارند که استاد، ورزشکار، رهبر، هنرمند و... بزرگی شوند) و در محیط پرباری پرورش پیدا می‌کنند (تغذیه عالی، والدین مراقب و پرمهر، انگیزش عالی، مدارس خوب) اما هیچ‌گاه این دو را کنار هم قرار نمی‌دهند تا با داشته‌های خود کار مهمی انجام دهند. به نظر می‌رسد در این میان یکی از عناصر لازم وجود ندارد و آن عنصر که اغلب نیز بسیار ملموس نیست، انگیزه، گرایش، دلبستگی و یا تعهد کاری نامیده می‌شود.