بریده‌هایی از کتاب اعتیاد به نت

مرحله ششم: بر زمان استفاده از کامپیوتر نظارت داشته باشید اگر فکر می‌کنید می‌توانید به فرزند خود اعتماد کنید کامپیوتر را سر جای همیشگی‌اش بگذارید. اگر فکر می‌کنید فرزندتان در صورت عدم نظارت قانون‌شکنی خواهد کرد توصیه‌های زیر می‌توانند مفید باشند: سیم برق کامپیوتر یا دستگاه بازی را بردارید. فرزندتان مجبور است برای گرفتن آن به شما مراجعه کند. این کار، کنترل و نظارت را آسان‌تر می‌کند. اگر فرزندتان زرنگ باشد حتما آن را پیدا می‌کند. پس بهتر است آن در صندوق عقب ماشین بگذارید. مراقب باشید کودکتان سیم دیگری برای خود تهیه نکند. راه‌حل دیگر این است که کل دستگاه بازی را در ماشین یا اتاقی بگذارید که بتوانید در آن را قفل کنید. مرحله هفتم: تقویت مثبت اگر برنامه شما مؤثر بود و فرزندتان تغییرات مثبت نشان داد، حتما به آن توجه کنید تا رفتار موردنظر تقویت شود. از یاد نبرید که عادات رفتاری به این دلیل شکل می‌گیرند که بر سیستم پاداش مغز ما تأثیر می‌گذارند. بنابراین برای تثبیت رفتار مثبت باید همواره موفقیت‌شان را به آنها یادآوری کنیم. والدین عادت کرده‌اند که اغلب موارد منفی را ببینند. مراقب باشید در ازای هر مورد منفی، بر پنج مورد مثبت انگشت بگذارید.

زمان استفاده از کامپیوتر را محدود کنید وقتی زمان بازی یا استفاده از کامپیوتر بیش از اندازه می‌شود، بیش از یک یا دو ساعت در روز، باید محدودیتی برای آن قائل شوید. پرواضح است که توصیه کردن راحت‌تر از عمل کردن است. برای محدود کردن زمان استفاده از کامپیوتر باید در عین صمیمیت قاطع باشید و جایی برای چون و چرا باقی نگذارید، چون بچه‌ها خیلی زود به آن متوسل می‌شوند.

اگر در تعیین حدود و اِعمال آن مشکل دارید و نمی‌توانید قاطع باشید بهتر است قبل از رسیدگی به وضعیت فرزندتان اول روی خود کار کنید.

بعضی از معتادان به بازی وقتی برای بازی به مانع برخورد می‌کنند پرخاشگر می‌شوند. نمونه چنین رفتاری را در جاش شانزده ساله می‌بینیم که وقتی پدرش داشت کامپیوتر را از اتاقش جمع می‌کرد به او حمله‌ور شده بود و او را می‌زد، درحالی‌که پیش از این سابقه نداشت که جاش پرخاشگری کند یا در مقابل والدینش بایستد و جواب آنها را بدهد. برای جاش جدا شدن از کامپیوتر مثل این بود که بخشی از وجودش را از او جدا کرده باشند. جاش می‌گفت: «احساس می‌کردم باید از خودم د فاع کنم و خودم را حفظ کنم. فکرم کار نمی‌کرد. فقط حمله می‌کردم.» هم جاش و هم آن پسر هفده ساله باید از کامپیوتر جدا یا به عبارتی سم‌زدایی می‌شدند. آنها برای بهبودی به جلسات گروهی، مشاوره و آموزش زیادی نیاز داشتند.

وقتی می‌خواهید به یک شخص معتاد به اینترنت یا بازی کمک کنید توجه به این نکته بسیار مهم است که تعیین حدود و مقررات و ثبات قدم در اجرای آن بسیار مؤثرتر از فریاد زدن و انتقاد کردن است.

هیچ‌چیزی بهتر از شکرگزاری ندیده‌ام. هرگاه وسوسه بازی یا گشت‌زنی در سایتهای اینترنتی به من حمله‌ور می‌شود، دفترچه یادداشتم را باز می‌کنم و شروع به نوشتن مواردی می‌کنم که در زندگی قدردان آنها هستم، سپس اهدافم را می‌نویسم. این فهرست‌نویسی با مغز من کاری می‌کند که فورا از آشفتگی هیجانی بیرون می‌آیم و تعادل برقرار می‌شود. خلاصه اینکه پس از پیمودن راههای بسیار، همین روشهای ساده بودند که به من کمک کردند. در حال حاضر پژوهش‌های علمی هم از یافته‌های من حمایت می‌کنند. در مطالعه‌ای که روی دریافت‌کنندگان اعضای پیوندی انجام شده است، پژوهشگران دریافتند که بیمارانی که هر روز موارد شکرگزاری خود را یادداشت می‌کردند از نظر سلامت روانی، سلامت عمومی و سرزندگی بهتر از افرادی بودند که صرفا به ثبت وقایع روزانه می‌پرداختند.

هر درمان موفقی چند جزء اساسی دارد. تمام معتادان تحت درمان نیاز به حمایت زیادی دارند. آنها باید با افرادی در ارتباط باشند که هنگام هجوم وسوسه و مسائلی که ممکن است آنها را به افراط در اعتیاد بازگرداند، راحت بتوانند با آنها تماس بگیرند. شرکت در جلسات گروهی مفید است. شنیدن ماجرای موفقیت دیگران درعین‌حال که ما را دلگرم می‌کند می‌تواند راهنمای سفرمان باشد. کمک خواستن از دیگران مانند مراقبی است که مانع انحراف از مسیر می‌شود. یکی از جمله‌های برجسته «دوازده قدم» این است: «مهم‌ترین واژه در قدمهای دوازده‌گانه کلمه "ما" است.» یک درمان موفق در اعتیاد به دنیای مجازی، مستلزم دنبال کردن فعالیتهای مفید و سازنده‌ای است که شخص را از نشستن در مقابل صفحه مانیتور بازدارد. وقتی شخصی عادت رفتاری‌اش را کنار می‌گذارد، نمی‌داند با خودش چه کار کند. فردی که قبل از درمان شش تا ده ساعت در روز پای کامپیوتر می‌نشسته است باید فعالیتهایی پیدا کند که هم مفید باشند و هم وقت او را پر کنند

کشف ناشناخته‌ها عاملی کلیدی در برانگیختن بسیاری از افراد به گشت‌زنی در اینترنت است.

تجربه‌ام به من می‌گوید، افرادی که به‌طور افراطی از سایتهای ارتباطی و اینترنت استفاده می‌کنند، هر چند به خشم مفرط مبتلا نیستند، اما عموما از گریز عاطفی رنج می‌برند. در بسیاری از موارد استفاده وسواسی آنها روشی برای روبه‌رو نشدن با واقعیات عاطفی ناخوشایند است.

فقدان اجتماعات یکی از بزرگ‌ترین بیماریهای عصر جدید است. دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد زمانی که من دوره رشد خود را سپری می‌کردم اگر مادری مجبور بود برای خرید از خانه بیرون برود فرزند خود را به خانه یکی از همسایه‌ها می‌فرستاد تا کارش تمام شود. مردم برای پختن کیک از همسایه خود تخم‌مرغ یا شکر قرض می‌کردند. حالا دیگر مادرها کمتر کیک می‌پزند و تهیه مواد مستلزم طی‌کردن راه طولانی فروشگاه است و نه چند قدم تا خانه همسایه. درست است که خودکفاتر شده‌ایم اما این خودکفایی ما را بیشتر از یکدیگر جدا کرده است.

امکان پاداشهایِ هرچه بزرگ‌تر و تلاش برای رسیدن به آنها مستقیما سطح دوپامین را بالا می‌برد. وقتی رفتار با افزایش دوپامین تقویت می‌شود، میل به بازی در بعضی از بازیکنها به صورت یک نیاز ضروری درمی‌آید. بی‌تردید طراحان موفق در کار خود به این ویژگی سیستم دوپامین توجه می‌کنند. حال چه ایجاد وابستگی عمدی باشد و چه نباشد، حاصل کار همین است.

به عبارت دیگر رفتارهایی که به صورت عادت درمی‌آیند، به این صورت شروع نمی‌شوند. درواقع وقتی تکرار رفتار به آستانه معینی برسد، مغز رفتار ارادی را به رفتاری کاملاً غیرارادی تبدیل می‌کند و به این ترتیب خود مغز معتاد می‌شود. مغز احساس لذت را به یاد می‌آورد و خواهان تکرار آن می‌شود. بعد از شکل‌گیری وابستگی، قدرت خودانضباطی فرد به ضعف می‌گراید.