بریده‌هایی از کتاب تکثیر تاسف‌انگیز پدربزرگ

ما به‌نهایتِ احتیاج که می‌رسیم به یادِ خدا می‌افتیم، به اوجِ معصیت که می‌رسیم، به یادِ شیطان؛

انسان را ایمان زنده نگه می‌دارد نه پزشک.

واژه‌ها، چون یک بیماریِ مُزمن، زندگی انسان را ظالمانه موردتهاجم قرار‌داده‌اند. یادش به‌خیر آن روزگارانی که زبان، به‌راستی، وسیله‌ی ارتباط بود. اینک، زبان، وسیله‌ی تظاهر به ارتباط است نه چیزی بیشتر. ای کاش در سکوت حلِ مشکل می‌کردیم __ همان‌گونه که در سکوت اشک می‌ریزیم.

و آدمیزاد چنان خوب تظاهر می‌کند به وادادگی و تسلیم‌شدگی و تن‌سپردگی، که حتّی خود نیز باور می‌کند که دیگر هیچْ هیچْ هیچ امیدی نیست؛ که البتّه هست، که به‌شدّت هم هست، که یک لحظه هم نبوده که نباشد...

نگذارید که بحث جای تولید را بگیرد. این خواسته‌ی مسلّمِ استعمار است که شما به‌جای هر ساختنی، به گفت‌و‌گوهای مُطوّل درباره‌ی ساختن یا نساختن مشغول‌شوید و کلنجارهای لفظی را جانشینِ کلنجارهای عملی کنید...

تورّم‌های هورمونی، تجاوزاتِ هورمونی، تغییراتِ هورمونی، عشق‌های هورمونی، جنایاتِ هورمونی، برجستگی‌های هورمونی، و زیبایی‌های نفرت‌انگیز و چندش‌آورِ هورمونی.

ما دیگر مدّت‌ها بود که گریه نداشتیم؛ والّا زمانْ زمانِ بسیار گریستن بود.

پیش از این‌ها، انسان کار می‌کرد به‌خاطر آنکه بتواند زندگی‌کند؛ حال، انسان خود را زنده نگه می‌دارد فقط برای اینکه کارکند.

پدربزرگ می‌گفت: هر چیز که ذاتِ مثبتی دارد، نتایج مثبتی هم دارد. عشق، درمانده نمی‌کند؛ چراکه فی‌حدّذاته برای مقابله با درماندگی‌ها آمده‌است. شجاعت هم. ایمان هم. امید هم.

زندگی یک مرد، بدون حضورِ زن، تبدیل‌شدنِ زندگی‌ست به یک قطعه چوبِ خشک. گچ. سیمان.

«آن‌کس که فرصت‌های منحصر را، به‌هنگام، تشخیص‌ندهد و از آنها به‌درستی بهره‌نگیرد، تا دمِ مرگ، در حسرتِ آن فرصت‌ها خواهدماند.»

تنها شرطِ اساسی آسایش روح، مرگْ‌آشنا بودن است و نهراسیدن از لطافت لَبّیک. ما را غالباً وحشتِ از مرگ اغفال می‌کند نه لذّتِ از زندگی.

هیچ‌کس از کارهای خدا سردرنمی‌آورد؛ امّا از ظواهرِ امر این‌طور برمی‌آید که اختیاراتی که خداوند به شیطان بخشیده، بسیار بیش از ظرفیت و لیاقت شیطان است... بعضی از اعمالِ شیطان که برای فریفتنِ انسان انجام می‌گیرد، شبیه معجزاتِ خیرخواهانه‌یی‌ست که انسان، فقط از خداوند انتظاردارد.

پدربزرگ می‌گفت: روزگار خوبی بود روزگارِ جادو __ گرچه مشقّاتِ بسیاری هم داشت. آن‌وقت‌ها، آدم‌ها سنگ می‌شدند امّا سنگ نمی‌ماندند. به‌هرصورت، دیر یا زود، کسی از راه می‌رسید و طلسمی را می‌شکست. آن‌وقت‌ها، آدم‌ها تبدیل می‌شدند امّا مبدّل نمی‌ماندند. همیشه رَجعتی به خود وجود‌داشت؛ به آدمیت، به صفا، به ناسنگی.

خیرخواهی در حقّ دیگران، زمانی‌که حقّ خیرخواهی را از دیگران کسب‌نکرده‌یید، چه جنایتی‌ست...

علّتِ اساسی سیاهی سرنوشتِ روشنفکرانِ عصرِ ما و تبدیل‌شدنشان به یک مشت ولگردِ بیکاره‌ی مُفت‌خورِ نق‌نقوی بهانه‌گیرِ آویزان همین است که پیوسته، وِرزدن‌های بی‌سروتَه را جایگزین آفرینش و تولید می‌کنند.

زندگی یک مرد، بدون حضورِ زن، تبدیل‌شدنِ زندگی‌ست به یک قطعه چوبِ خشک. گچ. سیمان.

آخر چگونه ممکن است چنین جهان گندیده‌یی را، بدون هیچ معجزه‌یی، از گندیدگی نجات‌داد؟

«آن‌کس که فرصت‌های منحصر را، به‌هنگام، تشخیص‌ندهد و از آنها به‌درستی بهره‌نگیرد، تا دمِ مرگ، در حسرتِ آن فرصت‌ها خواهدماند.»

عصر دوم علم، فقط به ساختن داروهای مرگ‌زا، خوراکی‌های سرطان‌زا، آلوده‌سازی زمین و آسمان، ازمیان‌بردنِ جنگل‌ها، گُل‌ها، پرندگان و چرندگان، لِه‌کردن انسان زیر فشارهای عصبی، ایجاد سرعت‌های سرسام‌آورِ نابودکننده‌ی زندگی، اختراعِ انواعِ ابزارهایی که آهسته‌آهسته انسان را از پای درمی‌آورند، جرّاحی با وسایل پدیدآورنده‌ی انواعِ مرض‌ها، ایجاد معماری انسان‌کش، توسعه‌ی خوف‌آورِ بی‌ایمانی، و بی‌اعتقادی به آینده، تولید و توزیعِ انواع موادّ مخدّر، انباشتن شکمِ سرمایه‌دارانِ بزرگی که خودشان هم به فجیع‌ترین بیماری‌ها می‌مردند و بچّه‌هایشان در قمار و فحشا و موادّ مخدّر و جنایت فرو می‌رفتند، و خلق یک دنیای صنعتی شومِ آلوده‌ی سراپا فساد قناعت‌نکرد. عصر دوم، به روح، این تَهْ‌مانده‌ی حیات و نشاط و اندوهِ آدمی نیز حمله‌کرد __ خونسردانه، سبعانه، و ساحرانه.