بریده‌هایی از کتاب کتاب دوست ها

اما من نتونستم این کار رو بکنم. نمی‌تونم با مردمی که می‌دونم از من متنفرن، گپ بزنم. نمی‌تونم با مردمی خوش‌رفتاری کنم که فکر می‌کنم کله‌پوکن.

‫حالا دلیل این همه سال گریه نکردنم را می‌فهمم. می‌خواهم تمام شود. می‌خواهم درد جمع و به بخش‌هایی تقسیم شود که از پسش بربیایم. تمام این مدت فکر می‌کردم اینکه من را مثل یک هیولا می‌بینند، بدترین اتفاقی است که می‌توانست برایم بیفتد. حالا می‌بینم که ترجیح می‌دهم بی‌احساس باشم تا چیزی که واقعاً و در اعماق وجودم، هستم. هر ثانیه از هر روز، ضعیف و درمانده هستم، گاهی آن‌قدر می‌ترسم که حس از هم گسیختگی دارم. ‫ترس ازدست دادن دارم. از گریه کردن می‌ترسم. می‌ترسم به محض شروع کردن گریه، هرگز نتوانم جلوی خودم را بگیرم و هر آنچه ساخته‌ام، زیر بار احساسات سرکشم، خراب شود.

هیچ‌چیزی جز حلقه شدن دستان مامان به دورم، نمی‌توانست به سرعت گریه‌ام را در بیاورد. چون آن موقع... و فقط همان موقع، می‌دانستم آنجا جایی امن برای درهم شکستن است.

گاهی‌اوقات، حتی با اینکه صفحهٔ آخر داستان را خوانده‌ای و فکر می‌کنی همه‌چیز را می‌دانی، کتاب راهی برای غافلگیر کردنت پیدا می‌کند.

‫نقطه‌ای کف پایم است که حالا حسی ندارد. پایم را روی خرده شیشه‌ای گذاشتم و اعصاب آن قسمت از بین رفت. دکتر گفت خوب می‌شود اما سال‌ها گذشته و آن بخش هنوز بی‌حس است. ‫سال‌هاست قلبم هم همین‌طور است. انگار روی تمام ترک‌هایش پینه بسته.

کتاب‌های خوب باعث شادی خانم‌ها می‌شود. که یک حقیقت جهانی است.

زندگی همین است. همواره تصمیماتی می‌گیری، قبل از اینکه آخرشان را بدانی، راه‌هایی را انتخاب می‌کنی که مسیرت را از دیگران دور می‌کند. شاید به همین دلیل است که ما ابناء بشر، قصه‌ها را دوست داریم. به دلیل تمام آن فرصت‌های دوباره، امکان تجربه کردن زندگی‌هایی که هرگز نخواهیم داشت.

انگار که خاطرات او صفحات روزنامه است و هربار که بیرونشان بیاورم، رنگ نوشته‌ها کمی محوتر و کاغذشان چروک‌تر می‌شود.

نمی‌دانستم ممکن است این‌قدر دلت برای فردی تنگ شود که درست در کنارت نشسته، آن‌قدر زیاد که دردت بیاید.

زن بودن یعنی همین. امکان ندارد بتوانی زن خوبی باشی. اگر اشکت دم مشکت باشد و احساساتت را نشان بدهی، یعنی عصبی هستی. اگر اشک و احساس را کنار بگذاری تا نامزدت مجبور نباشد نازت را بکشد، یعنی یک عوضی سنگدل هستی.