بریده‌هایی از کتاب انعطاف پذیری هیجانی

شجاعت به معنای نبودِ ترس نیست؛ شجاعت پیش‌رفتن با وجودِ ترس است.

یکی از بزرگ‌ترین پیروزی‌های انسان این است که تصمیم بگیرد در قلبش جایی هم برای شادی و هم برای درد داشته باشد و با ناراحت‌بودن راحت باشد.

وقتی می‌گوییم: «نمی‌خوام شکست بخورم»، «نمی‌خوام شرمنده بشم»، «نمی‌خوام آسیب ببینم»، درحال بیان‌کردن چیزی هستیم که من آن را هدف مردگان می‌نامم

. شما نمی‌توانید شهری را بازسازی کنید که هنوز تحت بمباران است، فقط زمانی می‌توانید این کار را انجام دهید که حمله متوقف و صلح برقرار شده باشد. همین مسئله درمورد دنیای درونی ما صادق است: وقتی ما از جنگیدن با آنچه وجود دارد دست برداریم، می‌توانیم به تلاش‌هایی سازنده‌تر و ارزشمندتر دست بزنیم.

وقتی راه‌حل ما برای مشکلات بیش‌ازحد بزرگ باشد («من به شغل جدید نیاز دارم!»)، ناکامی را فرامی‌خوانیم. اما وقتی به دنبال تغییرات کوچک باشیم («من هر هفته با شخصی خارج از حوزهٔ خودم گفت‌وگو می‌کنم.»)، بهای شکست بسیار ناچیز است. وقتی می‌دانیم قرار نیست چیز زیادی را از دست دهیم، استرسمان کاهش و اعتمادبه‌نفسمان افزایش می‌یابد.

انعطاف‌پذیری هیجانی عبارت است از حساس و دقیق‌بودن درمورد شرایط و واکنش به دنیا همان‌گونه که اکنون هست.

«شما همان کاری هستید که از روی عادت انجام می‌دهید.»

به یاد داشته باشید که افکار و هیجان‌ها، مانند درباریان خودخواه، همیشه حقیقت را نمی‌گویند و گذرا هستند

یکی از بزرگ‌ترین پیروزی‌های انسان این است که تصمیم بگیرد در قلبش جایی هم برای شادی و هم برای درد داشته باشد و با ناراحت‌بودن راحت باشد. این یعنی احساساتمان را نه «خوب» یا «بد» بلکه فقط آن‌چنان که هستند ببینیم

انعطاف‌پذیری هیجانی فرایندی است که به شما امکان می‌دهد در لحظه باشید، رفتارهای خود را تغییر یا ادامه دهید تا به شیوه‌ای که سازگار با اهداف و ارزش‌های شماست زندگی کنید. فرایند نادیده‌گرفتن هیجان‌ها و افکار دشوار نیست، بلکه آسان‌گرفتن آن هیجان‌ها و افکار، روبه‌روشدن با آن‌ها با شجاعت و شفقت و بعد پشت‌سرگذاشتن آن‌هاست تا اتفاق‌های بزرگی در زندگی شما رخ دهند.

زیبایی زندگی از شکنندگی آن جدا نیست.

اسیرکردن خودتان زمانی شروع می‌شود که افکار را به‌جای واقعیت قبول می‌کنید.

افکار و هیجان‌ها حاوی اطلاعات‌اند، نه دستور. برخی از این اطلاعات را مبنای عمل قرار می‌دهیم، برخی را موقعیت‌هایی که باید در نظر داشت می‌بینیم و برخی را مهملاتی می‌دانیم که جایشان سطل آشغال است.

در ذاتِ انتخاب خسارت وجود دارد. شما از راهی نرفته دست می‌کشید و هر زیانی مقداری درد، اندوه و حتی پشیمانی به‌همراه دارد.

ما به خودمان می‌گوییم: «مثبت فکر کن»، «ادامه بده» و «باهاش کنار بیا.» و یک‌دفعه به همین سادگی، انگار هیجان‌های ناخواسته از بین می‌روند. اما درواقع مخفی می‌شوند ـ و آماده‌اند که هر آن بروز کنند. معمولاً با شدتی غافلگیرکننده و نامناسب که در اثر فشاری که متحمل بوده‌اند ایجاد شده است.

وقتی ما از جنگیدن با آنچه وجود دارد دست برداریم، می‌توانیم به تلاش‌هایی سازنده‌تر و ارزشمندتر دست بزنیم.

تا پذیرای آنچه درحال‌حاضر وجود دارد نباشیم، نمی‌توانیم خودمان یا شرایط را تغییر دهیم.

بله، این تصور نادرست در فرهنگ ما وجود دارد که وقتی در درونمان آشوب است باید کاری انجام دهیم؛ باید با آن بجنگیم، اصلاحش کنیم، کنترلش کنیم، ارادهٔ قوی‌مان را بر آن غالب کنیم، مثبت‌اندیش بمانیم. اما کاری که واقعاً باید انجام دهیم از همه ساده‌تر و واضح‌تر است: هیچ‌کاری. این یعنی تجربهٔ درونی را بپذیریم، در برابرش صبور باشیم و بدون تلاش برای یافتن راه خروج از آن‌ها شناخت پیدا کنیم.

متوجه شدم احساس گناه می‌تواند به من کمک کند اولویت‌هایم را تعیین کنم و گاهی اقداماتم را بازنگری کنم. به‌هرحال، ما درمورد چیزهایی که برایمان مهم نیستند احساس گناه نمی‌کنیم.

نباشیم، نمی‌توانیم خودمان یا شرایط را تغییر دهیم. پذیرش پیش‌نیاز تغییر است. این یعنی به دنیا اجازه دهیم همان‌گونه که هست باشد، زیرا فقط زمانی می‌توانیم با جهان هستی در صلح باشیم که از تلاش برای کنترل آن دست برداریم. همچنان از چیزهایی که دوست نداریم خوشمان نمی‌آید؛ فقط از جنگیدن با آن‌ها دست برمی‌داریم. وقتی جنگ تمام شود، تغییر آغاز می‌شود.