بریده‌هایی از کتاب آیین سخنرانی

این کتاب فقط صد و سه صفحه است. شما می‌توانید در عرض یک هفته به راحتی آن را بخوانید. هر روز صبح بیست صفحه از آن را جدا کرده و در جیب شلوارتان بگذارید. سپس برای مطالعه روزنامه صبح به جای بیست یا سی دقیقه همیشه، فقط ده دقیقه وقت بگذارید و بقیه زمان را صرف مطالعه کتاب کنید. توماس جفرسون نوشت: «من روزنامه را با تاسیتوس و توسی‌دایدز، نیوتن و اقلیدس عوض کرده‌ام و احساس نشاط بیشتری می‌کنم» . آیا باور ندارید که اگر از روش جفرسون در نصف کردن زمان مطالعه روزنامه استفاده کنید، پس از چند هفته خود را خوشحال‌تر و داناتر می‌یابید؟ آیا تحت هیچ شرایطی مایل نیستید به مدت یک ماه تمام زمان صرفه جویی شده را به مطالعه کتابی پر ارزش اختصاص دهید؟ چرا زمانی که در انتظار آسانسور، اتوبوس، غذا و قرار ملاقات هستید به مطالعه صفحاتی که به همراه دارید نپردازید؟ پس از مطالعه آن بیست صفحه آنها را سر جایشان بگذارید و بیست صفحه بعدی را جدا کنید

آنها که صبر ندارند چقدر ضعیفند. کدامین زخم بدون گذشت زمان التیام یافته است؟

یک سخنران خوب پس از پایان سخنرانی متوجه می‌شود که سخنرانی او چهار نسخه است: نسخه‌ای که آماده کرده، نسخه‌ای که ارائه داده، نسخه‌ای که در روزنامه‌ها به چاپ رسیده و نسخه‌ای که در راه بازگشت به منزل آرزو می‌کرد ای کاش ارائه کرده بود.

اولین و آخرین راه و راه بدون شکست افزایش اعتماد به نفس در سخنرانی، صحبت کردن است.

خواننده بزرگ ژان درزکی همیشه می‌گفت: وقتی آنقدر نفس دارید که «می‌توانید به آن تکیه کنید» اضطراب ناپدید خواهد شد.

«تا وقتی که مطمئن نیستی حرفی برای گفتن داری حرف نزن. وقتی دقیقا می‌دانی چه می‌خواهی بگویی حرف بزن و سپس بنشین.»

هم پیت و هم لرد چاتام، تمام صفحات و کلمات فرهنگ لغت را مطالعه کردند. براوینگ هر روز به مطالعه آن می‌پرداخت و علاوه بر آموزش دیدن، با آن سرگرم می‌شد. لینکلن همان طور که با نیکلاس وهی، بیوگرافی‌نویسان خود صحبت می‌کرد «در هوای تاریک و روشن می‌نشست و تا آنجایی که می‌توانست ببیند به مطالعه فرهنگ لغات می‌پرداخت.» هیچ استثنایی در این مورد وجود ندارد و تمامی نویسندگان و سخنرانان برجسته همین کار را انجام داده‌اند.

از صمیم قلب آرزو می‌کنم که ای کاش می‌توانستم شما را وادار کنم به مدت یک هفته هر روز صبح این کتاب را روی میز صبحانه باز کنید تا بتوانید این جملات پروفسور ویلیام جیمز، روانشناس مشهور هاروارد را حفظ کنید: «اجازه ندهید هیچ جوانی در هر رشته‌ای که تحصیل می‌کند، نگران نتیجه تحصیلاتش باشد. چنانچه او تمامی ساعات روز را به کار و تلاش صادقانه اختصاص دهد، می‌تواند در کمال آرامش نتیجه نهایی را به خود واگذار کند. او می‌تواند با اطمینان کامل در انتظار صبح زیبایی باشد که از خواب بیدار می‌شود و خود را یکی از افراد شایسته نسل خویش در هر رشته‌ای که در آن فعالیت می‌کند، می‌یابد.»

مارشال فوچ می‌گوید: «نود هزار سرباز شکست خورده، پیش از نود هزار سرباز پیروز دست از تلاش می‌کشند؛ صرفا به این دلیل که دیگر اعتقادی به کسب پیروزی ندارند و روحیه خود را از دست داده‌اند و این همزمان با به پایان رسیدن مقاومت روحی آنان است.» به عبارت دیگر نود هزار سرباز شکست خورده به دلیل ضعف جسمی شکست نخورده‌اند بلکه به دلیل ضعف روحی و به واسطه از دست دادن شجاعت و اعتماد به نفس خویش شکست را پذیرفته‌اند. برای چنین ارتشی هیچ روزنه امیدی نیست. برای چنین انسانی نیز جای امیدواری نیست.

اگر بتوانی رؤیایی در سر بپرورانی و رؤیاها اربابت نباشند اگر بتوانی فکر کنی و افکار، اهدافت نباشند اگر بتوانی پیروزی و شکست را ملاقات کنی و با این دو شیاد یکسان برخورد کنی اگر بتوانی قلب روح و تار و پود خود را وادار کنی تا مدتها پس از زوالشان به تو خدمت کنند پس مقاومت کن هنگامی که هیچ چیز در تو نیست، جز اراده‌ای که به آنها می‌گوید: «مقاومت کنید» . اگر بتوانی دقایق فراموش ناشدنی را پر کنی، با شصت ثانیه‌های ارزشمندی که در حال دویدن هستند زمین و هر چه در آن است از آن توست و مهمتر اینکه دیگر مرد شده‌ای پسرم.