بریده‌هایی از کتاب آیین سخنرانی

اگر بتوانی رؤیایی در سر بپرورانی و رؤیاها اربابت نباشند اگر بتوانی فکر کنی و افکار، اهدافت نباشند اگر بتوانی پیروزی و شکست را ملاقات کنی و با این دو شیاد یکسان برخورد کنی اگر بتوانی قلب روح و تار و پود خود را وادار کنی تا مدتها پس از زوالشان به تو خدمت کنند پس مقاومت کن هنگامی که هیچ چیز در تو نیست، جز اراده‌ای که به آنها می‌گوید: «مقاومت کنید» . اگر بتوانی دقایق فراموش ناشدنی را پر کنی، با شصت ثانیه‌های ارزشمندی که در حال دویدن هستند زمین و هر چه در آن است از آن توست و مهمتر اینکه دیگر مرد شده‌ای پسرم.

آلن، از فیلسوفان فرانسوی می‌گوید: «کلی‌گویی همواره ناپسند بوده. باید طوری سخن بگویید که هر جمله‌ای که به کار می‌برید، پر از سنگ و چوب و آهن و میز و صندلی و مرد و زن و حیوان باشد.»

سخنرانی خود را با به کار بردن نام‌های خاص مشخص کنید وقتی دارید از کسی حرف می‌زنید، سعی کنید نام او را ذکر کنید. حتی اگر لازم می‌دانید هویت او پنهان بماند از یک اسم دیگر استفاده کنید و یک نام خیلی پرکاربرد و عمومی را به کار برید. مطمئن باشید یک نام ـ حتی غیرحقیقی - را بیان کردن بهتر از به کار بردن تعبیرات مبهم مثل «مردی» ، «یکی» ، «شخصی» و... است.

پایان سخنرانی باید خالق یک احساس و الهام‌بخش چیزی باشد.

با اولین جمله خود، کنجکاوی مخاطبان را برانگیزید.

اگر اطلاعات شما درباره موضوعی که می‌خواهید درباره آن صحبت کنید فقط کمی از مخاطبانتان بیشتر است، بهتر است از خیر صحبت کردن در آن باره بگذرید.

مخاطبان فقط زمانی از این که کسی درباره خودش حرف بزند خوششان نمی‌آید که این کار نوعی خودستایی و خودخواهی جلوه کند، در غیر این صورت اغلب مخاطبان به خاطرات و نقل تجربیات شخصی توجه و علاقه نشان می‌دهند.

پروفسور ویلیام جیمز، یکی از مشهورترین روانشناسان آمریکا می‌نویسد: ظاهرا اعمال تابع احساسات هستند اما واقعیت این است که اعمال و احساسات با هم پیش می‌روند. می‌توان با تنظیم اعمال ارادی به طور غیر مستقیم به تنظیم احساسات که تحت کنترل اراده نیستند، پرداخت. بنابراین در صورتی که شادی ذاتی خود را از دست داده‌اید، بهترین راه ارادی برای دستیابی به شادی آن است که با شادی نشسته و به گونه‌ای رفتار کنید و حرف بزنید که گویی شاد هستید. اگر این کار باعث احساس شادی شما نشود، هیچ چیز دیگری هم در چنین شرایطی شما را شاد نخواهد کرد.

پایانی شاعرانه در میان تمامی روشهای پایانی چنانچه خوب ارائه شوند، هیچ کدام پسندیده‌تر از خاتمه‌های طنزگونه یا شاعرانه نیست. در حقیقت، اگر بتوانید برای پایان سخنرانی خود از ابیاتی مناسب استفاده کنید، تقریبا ایده‌آل خواهد بود.

گونه‌ای عمل کنید که گویی عاشق این کار هستید. کاملاً راست بایستید، مستقیما در چشمان مخاطبانتان نگاه کنید و با چنان اطمینانی شروع به صحبت کنید که گویی تک تک آنها به شما بدهکار هستند.

آلن، از فیلسوفان فرانسوی می‌گوید: «کلی‌گویی همواره ناپسند بوده. باید طوری سخن بگویید که هر جمله‌ای که به کار می‌برید، پر از سنگ و چوب و آهن و میز و صندلی و مرد و زن و حیوان باشد.»

نحوه بیان شما تا حد زیادی نشان‌دهنده نوع دوستان شماست. بنابراین از روش لینکلن استفاده کنید و با اساتید ادبیات رابطه دوستانه برقرار کنید و همچون او بعدازظهرهای خود را با «شکسپیر» و دیگر شاعران و اساتید نثر سپری کنید. این کار را انجام دهید، ذهن شما به صورت خودجوش و غیر قابل اجتناب غنی می‌شود و نحوه بیانتان به نوعی شکوه دوستانتان را منعکس می‌کند.

روزنامه بعدازظهر را به گوشه‌ای پرتاب کنید و بگویید «شکسپیر! امشب نزد من بیا و از رومئو و ژولیتش و از مکبث و جاه طلبی‌اش برایم صحبت کن.» اگر این کارها را بکنید چه پاداشی خواهید گرفت؟ نحوه بیانتان به تدریج و به صورتی ناخودآگاه اما غیرقابل اجتناب، زیبا و با ظرافت خواهد شد و آرام آرام عظمت، زیبایی و شکوه همراهان خود را منعکس خواهید کرد

موقعی که می‌خواهید تقدیرنامه یا جایزه‌ای را از کسی بگیرید باید خیلی کوتاه سخن بگویید، حتی کوتاه‌تر و مختصرتر از سخنرانی معرفی. مؤکدا یادآوری می‌کنم که چیزهایی را که از قبل حفظ کرده‌اید بازگو نکنید. البته باید از قبل برای این کار آمادگی داشته باشید اما چیزی را حفظ نکنید. همین قدر که بدانیم و متوجه باشیم که در چه موقعیتی هستیم و چه باید بکنیم، خواهیم دانست که چه باید بگوییم و برای ادای چند جمله کوتاه به مشکل برنخواهیم خورد.

هر انسانی در مقطعی از آموزش خود به این باور می‌رسد که حسادت نادانی است، که تقلید خودکشی است، که او باید خودش را برای پیشامدهای خوب و بد، هرچه که سرنوشتش باشد، آماده کند، که اگرچه دنیای بزرگ پر از خوبیهاست، اما هیچ دانه ذرتی به او نمی‌رسد مگر از راه کار و تلاش در قطعه زمینی که برای زراعت به او داده شده است. نیرویی که در وجود او نهفته است ذاتا دارای تازگی است و هیچ کس جز خود او نمی‌داند که توان انجام چه کارهایی را دارد و خود او نیز نمی‌داند مگر اینکه تلاش کند.

علایق مسری هستند. چنانچه خود شما به موضوع علاقه‌مند نباشید، شنوندگان شما نیز علاقه‌ای نشان نخواهند داد.

افراد عادی بیشتر نگران از دست دادن آشپز خود هستند تا پرداخت بدهی‌های ایتالیا به ایالت متحده. کند بودن تیغ صورت تراشی، آنها را بیش از وقوع یک انقلاب در آمریکای جنوبی تحت تأثیر قرار می‌دهد.

پرسیدند که چه چیزی علاقه مردم را برمی‌انگیزد، با یک کلمه پاسخ داد و آن کلمه این بود: «خودشان»

پدیده‌های کاملاً جدید برای ما جالب نیستند و پدیده‌ها بسیار قدیمی هم برای ما جذابیتی ندارند. ما بیشتر دوست داریم در مورد پدیده‌های قدیمی مطالب تازه بشنویم.

ایده‌های اصلی خود را دوباره بیان کنید اما آنها را تکرار نکنید و همان عبارت را دوباره به کار نبرید. جمله‌ها را تغییر دهید اما بدون آنکه شنوندگان متوجه شوند، همان ایده‌ها را دوباره مطرح کنید.