بریده‌هایی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

هلیا! تو زیستن در لحظه‌ها را بیاموز. و از جمیعِ فرداها پیکرِ کینه‌توزِ بطالت را مَیافرین. مرگ، سخن دیگری‌ست. مرگ، سخن ساده‌یی‌ست.

من از دوست‌داشتن، تنها یک لیوان آب خنک در گرمای تابستان می‌خواستم. من برای گریستن نبود که خواندم. من آواز را برای پُرکردن لحظه‌های سکوت می‌خواستم. من هرگز نمی‌خواستم از عشقْ بُرجی بیافرینم مِه‌آلود و غمناک با پنجره‌های مسدود و تاریک. دوست‌داشتن را چون ساده‌ترین جامه‌ی کاملِ عیدِ کودکان می‌شناختم.

ایمان من به رَجعتِ هر شوکتی‌ست که در تخریبِ بِنای پوسیده‌ی اقتدارِ دیگران نهفته‌است.

به روزهای اندوهباری بیندیش که تسلیم‌شدگی را نفرین خواهی‌کرد. و به روزهایی که هزار نفرین، حتّی لحظه‌یی را برنمی‌گرداند. تو امروز بر فرازی ایستاده‌یی که هزار راه را می‌توانی‌دید. و دیدگان تو به تو امان می‌دهند که راه‌ها را تا اعماقشان بپایی.

من خوب آگاهم که زندگی، یکسر، صحنه‌ی بازی‌ست؛ من خوب می‌دانم. امّا بدان که همه‌کس برای بازی‌های حقیر آفریده نشده‌است. مرا به بازیِ کوچکِ شکست‌خوردگی مکشان.

آنچه هر جدایی را تحمّل‌پذیر می‌کند اندیشه‌ی پایانِ آن جدایی‌ست.

من، ایمان‌دارم که عشق، تنها تعلّق است. عشق، وابستگی‌ست. انحلالِ کاملِ فردیت است در جمع. عشق، مجموعِ تخیلاتِ یک بیمار نیست.

گریختن، تنها از احساساتِ کودکانه خبر می‌دهد؛ امّا تکرار در گریز، ثَباتِ در عشق را اِثبات می‌کند.

هر لحظه‌یی که در تسلیم بگذرد لحظه‌یی‌ست که بیهودگی و مرگ را تعلیم می‌دهد. لحظه‌یی‌ست متعلّق به گذشتگان که در حالْ رخنه کرده‌است. لحظه‌یی‌ست اندوهبار و توان‌فرسا. اینک، گسستنِ لحظه‌های دیگران را چون پوسیده‌ترین زنجیر‌های کاغذی بیاموز.

زندگی طغیانی‌ست بر تمامیِ درهای بسته و پاسدارانِ بستگی.

دستمال‌های مرطوبْ تسکین‌دهنده‌ی دردهای بزرگ نیستند.

تحمّلِ تنهایی از گدایی دوست‌داشتن آسان‌تر است. تحمّلِ اندوه از گدایی همه‌ی شادی‌ها آسان‌تر است. سهل‌است که انسان بمیرد تا آنکه بخواهد به تکدّی حیات برخیزد.

«شما» را به «تو» ، «تو» را به هیچ بدل می‌کنند. آنها می‌خواهند که تلقین‌کنندگانِ صمیمیت باشند. می‌نشینند تا بِنای تو فروبریزد. می‌نشینند تا روزِ اندوه بزرگ. آن‌گاه فرا رسنده‌ی نجات‌بخش هستند.

مگر مرا دوست‌نداری؟ _ چرا؛ ولی بازگشت، مَحَبّت را خراب نمی‌کند. آنها می‌فهمند که جدایی امکان‌پذیر نیست. افسوس هلیا که نمی‌دانستی امکان بر همه‌چیز دست می‌یابد. امکان، فرمانروای نیرومندترین سپاهیانی‌ست که پیروزی را بالای کلاه‌خودهای خود چون آسمان احساس می‌کرده‌اند. هر مغلوبی تنها به امکان می‌اندیشد و آن را نفرین می‌کند. هر فاتحی در درونِ خویش ستایشگر بی‌ریای امکان است. امکان می‌آفریند و خراب می‌کند.

هلیا! برای دوست‌داشتنِ هر نَفَسِ زندگی، دوست‌داشتنِ هر دَمِ مرگ را بیاموز و برای ساختن هر چیزِ نو، خراب‌کردن هر چیزِ کهنه را و برای عاشقِ عشق بودن، عاشقِ مرگ‌بودن را.

دلم می‌خواهد سخت و باصدا گریه‌کنم.

ما، در «خفاخانه» ‌های ضمیر خویش، چیزی را پنهان نگه‌داشتیم. پنهان و سرسختانه نگه‌داشتیم. و روزی دانستیم__ و تو نیز خواهی‌دانست__ که زمانْ جاودان‌بودن همه‌چیز را نفی می‌کند. پوسیدگی بر هر آنچه پنهان شده‌است دست می‌یابد و افسوس به‌جای می‌ماند.

اسکناس‌های کهنه را نوارهای چسب حمایت می‌کنند، سربازان را سنگرها.

آه هلیا... چیزی خوفناک‌تر از تکیه‌گاه نیست. ذلّت، رایگان‌ترین هدیه‌ی هر پناهی‌ست که می‌توان جست.

تو باید زندگی در دشت، در دریا و در کنار تنها پنجره‌ی روشن روز را می‌آموختی. در آسمان را چون ستارگان می‌آموختی. در موج را، خطیر، جوشان، کف‌آلود و وحشی می‌آموختی. تو باید زندگی‌کردن را می‌آموختی.