بریده‌هایی از کتاب ابزارهای کمدی نویسی

همان‌گونه که زمانی بزرگی گفته: «ما با امید و خوش‌بینی برای فردایی تلاش می‌کنیم که ممکن است هرگز از راه نرسد و دست‌آخر روزی هم از راه نخواهد رسید. این است وضعیت بشر.»

کمدین همان فرد شجاعی است که مقابل شمار زیادی از غریبه‌ها می‌ایستد و با گفتن حقایقی دربارهٔ خودش و دیگران، به انسان بودن خود اذعان می‌کند.

معادلهٔ کمدی این است: کمدی دربارهٔ یک مرد یا زن معمولی است که با مشکلات حل‌نشدنی دست‌وپنجه نرم می‌کند، درحالی‌که فاقد بسیاری از مهارت‌ها و ابزارهای لازم برای موفقیت است، اما بااین‌حال هرگز امیدش را از دست نمی‌دهد.

درام‌پرداز به مرگ یک انسان می‌نگرد و با متانت می‌گوید: «یک انسان درگذشت، چه غم‌انگیز.» کمدین به همین واقعه نگاه می‌کند و تقریباً با بی‌اعتنایی می‌گوید: «نگاه کن چه‌جوری زندگی کرد، چه‌قدر مضحک!» مضحک؟ چنین حرفی کمی سنگ‌دلانه و بی‌رحمانه نیست؟ کمدین پاسخ می‌دهد: «شاید، ولی ببین با این‌که می‌دونست می‌میره، چه‌طوری زندگی کرد!»

‫در درام «قهرمان» دارید: کاراکتری که وقتی همه گمان می‌کنند موفق نمی‌شوند، او معتقد است می‌تواند و بعد هم بر موانع فایق می‌آید تا در نهایت موفق شود یا به شکلی تراژیک کم بیاورد. در کمدی «ناقهرمان» دارید: کاراکتری که تقریباً مطمئن است موفق نمی‌شود، اما به‌هرحال تلاشش را می‌کند

تلاش یک نفر برای حل مشکلی که نمی‌داند چه‌طور حلش کند، بی‌آن‌که امیدش را از دست بدهد: این کمدی می‌آفریند

می‌دانیم پایان همه‌چیز مرگ است، همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهیم. به‌نوعی، این استعاره‌ای است از معنای انسان بودن

بوریس پاسترناک، رمان‌نویس و شاعر روس برندهٔ نوبل ادبیات، زمانی گفته بود: «هنر دو دغدغهٔ دائمی و پایان‌ناپذیر دارد: همواره به مرگ می‌اندیشد و در نتیجه، همواره زندگی می‌آفریند.»

‫کمدی هنرِ گفتنِ حقیقت است دربارهٔ این‌که انسان بودن چه‌طور چیزی است.

‫کمدی هنرِ گفتنِ حقیقت است دربارهٔ این‌که انسان بودن چه‌طور چیزی است.