بریده‌هایی از کتاب تفسیر نمونه (جلد دوم)

هم خداوند با سرعت به حساب بندگان می‌رسد، و هم پاداش‌ها و کیفرهایی را که وعده داده، به زودی به آنها می‌دهد، همه اینها نقد است و سریع، نسیه و توأم با تأخیر نیست. در حدیثی می‌خوانیم: «خداوند حساب تمام خلایق را در یک چشم بر هم زدن رسیدگی می‌کند» (اِنَّ اللّهَ تَعالی یحاسِبُ الْخَلائِقَ کلَّهُمْ فِی مِقْدارِ لَمْحِ الْبَصَرِ) . این به خاطر آن است که علم خداوند همانند مخلوقات نیست، که محدودیت آن سبب شود، مطلبی او را از مطلبی دیگر غافل سازد. از این گذشته، محاسبه پروردگار، زمانی لازم ندارد؛ زیرا اعمال ما بر جسم و جان ما، بلکه بر موجودات اطراف ما ـ زمین و امواج هوا ـ و اشیاء دیگر، اثر باقی می‌گذارد، و از این نظر می‌توان وجود انسان را تشبیه به انواع اتومبیل‌هایی کرد که با داشتن دستگاه کیلومترشمار، همیشه میزان کار کرد خود را در هر لحظه به طور روشن و مشخص نشان می‌دهد، و دیگر نیازی به حساب و کتاب مسافت‌هایی را که اتومبیل در طول عمرش پیموده است نیست.

امام صادق علیه‌السلام درباره آن می‌فرماید: وَ أَمَّا الرِّشا فِی الْحُکمِ فَهُوَ الْکفْرُ بِاللّهِ الْعَظِیمِ: «اما رشوه در قضاوت، کفر به خداوند بزرگ است»

خدا می‌داند و شما نمی‌دانید

در تمام امور مذهبی خویش از طریق اصلی یعنی اهل بیت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله که طبق حدیث ثقلین قرین قرآنند وارد شوید و برنامه‌های خود را از آنها بگیرید؛ چرا که وحی الهی در خانه آنان نازل شده و آنها پرورش یافتگان مکتب قرآنند.

زندگی فردی و اجتماعی، هیچ کدام بدون یک نظم صحیح به سامان نمی‌رسد، نظم در برنامه‌ریزی، و نظم در مدیریت و اجرا،

«إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ الَّذینَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فی سَبیلِ اللّهِ أُولئِک یرْجُونَ رَحْمَتَ اللّهِ وَ اللّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ» .

«ابو جعفر اسکافی» می‌گوید: جریان خوابیدن علی علیه‌السلام در بستر پیغمبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله به تواتر ثابت شده و غیر از کسانی که مسلمان نیستند و افراد سبک مغز آن را انکار نمی‌کنند

حَرَم را از این جهت حَرَم گفته‌اند: که جای محترمی است و هتک آن جایز نیست،

أَ حَسِبَ النّاسُ أَنْ یتْرَکوا أَنْ یقُولُوا آمَنّا وَ هُمْ لا یفْتَنُونَ: «مردم گمان می‌کنند، همین که گفتند: ایمان آوردیم، رها می‌شوند و آزمایش نخواهند شد»

جمله مَتی نَصْرُ اللّهِ: «یاری خدا کی می‌آید؟» که از سوی پیامبران و مؤمنان در مواقع نهایت شدت گفته می‌شد، به معنی شک و تردید در این موضوع، یا اعتراض و ایراد نیست، بلکه به عنوان تقاضا و انتظار، مطرح می‌شده است، و لذا به دنبال آن، از سوی خداوند، به آنها بشارت داده می‌شد که یاری خدا نزدیک است