بریده‌هایی از کتاب تبریز مه‌آلود (نسخه کامل)

لیکن یک چیز را هم می‌دانم و آن این که بی‌وجود وحدت عقیده وحدت عشق هم نامیسر است.

قلب سودازده‌اش می‌خواست خود را از دریچه چشمان بی‌قرارش در آغوشم افکند.

در حقیقت این رفتار در بین بزرگان یک دیپلماسی از تجربه گذشته به‌شمار می‌آید. زیرا، بلند نشدن به احترام مهمان خود بی‌ادبی تلقی می‌شود. از طرف دیگر هم بلند شدن جلو پای هرکس هم مایه کسر شأن بزرگان پنداشته می‌شود. از همین‌رو بزرگان خود معمولا پیش از ورود مهمان سرپا می‌ایستند تا لزومی برای بلند شدن پپش پای وی پیش نیاید.

به گمان من آن روشنایی‌ها واپسین روشنایی‌ها هستند و این تاریکی تاریکی ابدی دنیایی است که ما تازه درآن قدم نهاده‌ایم.