بریده‌هایی از کتاب تبریز مه‌آلود (نسخه کامل)

آدم‌هایی وجود دارند که مثل بیشه‌هایی می‌مانند که با دار و درخت و گل و بوته و سبزی و خرمی و زیبایی ظاهری انسان را مسحور می‌سازند و در عین حال جولانگاه درندگان و وحوش هستند.

احتمال آن وجود دارد که پی و دیوار کاخ‌ها و کاشانه‌هایی که شکوه و جلال‌شان چشم را خیره می‌کند و در ظاهر بهشت می‌نماید، خالی از افعی‌ها نباشد

عاقل و مؤدب باشید! دل به کسی نمی‌توان داد. باید به دل راه یافت!

لیکن یک چیز را هم می‌دانم و آن این که بی‌وجود وحدت عقیده وحدت عشق هم نامیسر است.

قلب سودازده‌اش می‌خواست خود را از دریچه چشمان بی‌قرارش در آغوشم افکند.

در حقیقت این رفتار در بین بزرگان یک دیپلماسی از تجربه گذشته به‌شمار می‌آید. زیرا، بلند نشدن به احترام مهمان خود بی‌ادبی تلقی می‌شود. از طرف دیگر هم بلند شدن جلو پای هرکس هم مایه کسر شأن بزرگان پنداشته می‌شود. از همین‌رو بزرگان خود معمولا پیش از ورود مهمان سرپا می‌ایستند تا لزومی برای بلند شدن پپش پای وی پیش نیاید.

به گمان من آن روشنایی‌ها واپسین روشنایی‌ها هستند و این تاریکی تاریکی ابدی دنیایی است که ما تازه درآن قدم نهاده‌ایم.

گاهی ممکن است انسان با کاردان پنداشتن خود، خویشتن رابه خطر بیندازد.

خستگی ناشی از فکر، سنگین‌تر و خردکننده‌تر از تمام خستگی‌هاست.

«عشق نوعی بیماری است! این بیماری نیز مثل هر بیماری دوره‌ای دارد که باید سپری شود. هیچ دارو درمانی نمی‌تواند آن را از نیمه راه برگرداند. این بیماری باید با تمام دردها و تلخی‌ها، و شورها و لذت‌هایش تا زمان معینی ادامه پیدا کند!»

دندان حوادث برای جویدن جوانی تیزتر از حربه جلاد است!

دنیا چنین است خانم! همیشه زهرها پشت شیرینی‌ها پنهان می‌شود! بدبختی‌هایی که زندگی را بر انسان‌ها تحمل‌ناپذیر می‌کند، گاهی زیر پرده خوشبختی به انسان‌ها عرضه می‌شود.

خواهش می‌کنم فلسفه را تحریف نکنید! عشق تحقیرها را از خاطر انسان نمی‌زداید. گاهی ممکن است انسان با سوق یافتن به سوی بی‌شرفی، به واسطه عشق، تلخی‌های تحقیر را احساس نکند. زیرا آنچه تحقیر را برای انسان قابل احساس می‌کند، شرف است.

آنهایی که خودکشی را راه چاره می‌انگارند، اشتباه می‌کنند. خودکشی محصول تلخ عجز و بی‌لیاقتی است. تمام فکر و ذکر انسان‌های خردمند نه برای مردن، که به خاطر زیستن است.

هرگاه انسان بخواهد همیشه موافق ذوق و پسند دیگران سخن بگوید، در آن صورت آرمان و عقیده شخصی او چه می‌شود؟ از گفته شما چنین فهمیده می‌شود که یک معلم ابتدا باید علاقه و ذوق شاگردش را بفهمد و سپس موافق آنها به او درس بدهد. اگر چنین باشد، آن وقت مسئله تربیت اجتماعی و آموزش و تحصیل چه می‌شود؟

برای زندگی کردن در دنیا باید جواهرفروش بود و یاد گرفت که انسان‌ها را چگونه از یکدیگر تشخیص داد.