بریده‌هایی از کتاب نخست هیولا را زیبا می کنیم

«باید تنهایی زجر بکشیم. اما حداقل می‌توانیم دستانمان را برای در آغوش کشیدن همسایه‌هایی که مثل خودمان زجر کشیده‌اند، از هم گسیخته‌اند و از همه مهم‌تر، مضطرب‌اند، باز کنیم، گویی با مهربان‌ترین لحن ممکن بگوییم: "من درکت می‌کنم... "»

وقتی متوجه می‌شوید برخی از مشکلات کلان و زودهنگام که نگرانشان بودید دیگر به رفع‌شدن نیاز ندارند، اتفاق عجیبی رخ می‌دهد. نفس عمیق و آسوده‌ای می‌کشید، کمی به خودتان کش‌وقوس می‌دهید، ذهنتان را رها می‌کنید و کارهای بهتری می‌کنید.

رنج، صرف‌نظر از شدتش، چیزی است که باید در آن نشست نه اینکه از آن فرار کرد.

ارائهٔ دو هفتهٔ آینده حقیقتاً مضطرب‌کننده است. درک می‌کنم. اما بیایید همین‌جا رهایش کنیم و به‌خاطر اینکه نگرانیم، نگران نباشیم. قبول است؟

در گذشته موفقیت بستگی داشت به اینکه چقدر در کسب اطلاعات، جمع‌آوری داده و پیداکردن مبنعی خوب در دایرةالمعارف کتاب جهانی مهارت داشتید. امروزه موفقیت به این بستگی دارد که تا چه حد می‌توانید از طریق محدودیت‌های خودتان دسترسی به اطلاعات و داده را کاهش دهید.

ویپمن به مجموعه‌ای از مطالعات اشاره می‌کند که نشان می‌دهند هرچه بی‌امان‌تر برای شادی ارزش قائل شویم و به‌دنبال آن باشیم، احتمال افسردگی، اضطراب و تنهایی‌مان بیشتر می‌شود.

خودم را قانع می‌کنم که کنترل زندگی و تقلا برای رسیدن به کمال از من دربرابر اضطراب محافظت می‌کند. اما این کار فقط اتفاقات ترسناک‌تری را رقم می‌زند.

استرس و اضطراب هشدارهایی از طرف مغز و بدنم بودن، مثل دردی که باعث می‌شه دستت رو از آتیش دور کنی. اون‌ها همون کاری رو انجام می‌دادن که وظیفه‌شون بود: به من می‌گفتن چیزی سر جاش نیست

اما موضوع همین است. آسیب‌پذیری بزرگ‌ترین هدیه‌ای است که می‌توانید به عزیزتان تقدیم کنید. برنه براون این جمله را به ما می‌گوید. آسیب‌پذیربودن اول گفتنِ «دوستت دارم» است، انجام کاری است که تضمینی برایش نیست.

اگر افسرده‌ای، در گذشته زندگی می‌کنی. اگر مضطربی، در آینده زندگی می‌کنی. اگر در آرامشی، در زمان حال زندگی می‌کنی.