بریده‌هایی از کتاب زندگی در سایه اساطیر

کلمه بودا یعنی، «بیدارشده، بیداردل یا رستگارشده» از ریشه فعل سانسکریت «بود» (budh) است که به‌معنای «اندازه گرفتن عمق، به ته رخنه کردن» است.

عالمی که برای رهایی از آن تلاش می‌کنیم توهم رؤیاگونه‌ای است که در چرخه‌های مکرر، ظهور و افول پیدا می‌کند.

از نظر فروید، اسطوره نظم روان‌شناسانه رؤیاست.

ارزش یک آیین مؤثر در این است که هرکسی تعریف خودش را داشته باشد، درحالی‌که جزمیت دینی و تعاریف، تنها آشفتگی به بار می‌آورند. جزمیت دینی و تعاریف که بار منطقی پیدا می‌کنند نه‌تنها اساساً مفید نیستند بلکه مانع مراقبه دینی می‌شوند، زیرا فهم هرکس از حضور پروردگار، درواقع، بستگی به ظرفیت معنوی فرد دارد نه چیز دیگر.

باید به این نکته اشاره کرد که یونانیان چه در همدردی و چه در وفاداری همیشه طرف انسان را می‌گرفتند؛ برعکس، عبریان طرف خدا بودند.

واژه یوگا از ریشه سانسکریت از فعل یوج (yuj) گرفته شده که به معنای «وصل کردن، ارتباط دادن یک چیز به چیز دیگر» است که به عمل پیوند دادن ذهن به منشأ ذهن، یا خودآگاهی به منبع خودآگاهی است؛

یک آیین مجموعه‌ای از نمادهای اسطوره‌ای است و زمانی که فرد در یک نمایش آیینی شرکت می‌کند به‌طور مستقیم با این نمادها نه به‌مثابه روایات کلامی وقایع تاریخی گذشته، حال و آینده بلکه به عنوان مکاشفاتی که همیشگی و ابدی‌اند ارتباط پیدا می‌کند.

بودا کسی است که به آگاهی یکی شدن نه با بدن بلکه با داننده بدن رسیده؛ به آگاهی یکی شدن نه با اندیشه بلکه با داننده اندیشه‌ها رسیده؛ یعنی به آگاهی یکی شدن با آگاهی رسیده؛ با دانستن اینکه گذشته از این، ارزش او از قدرتش که آگاهی را ساطع می‌کند می‌آید ـآن‌چنانکه ارزش لامپ در قدرت نورتابی، سنجیده می‌شود.

با این حال، زمانی که نمادهای درست‌شده گروه اجتماعی دیگر کارساز نباشد، و نمادهایی که کارسازند دیگر جزو گروه محسوب نشوند، در آن صورت فرد متزلزل می‌شود، می‌شکند و از خود بیگانه می‌شود. در آن صورت ما با چیزی مواجه می‌شویم که می‌توان آن را آسیب‌شناسی نماد نامید.

با این حال، زمانی که نمادهای درست‌شده گروه اجتماعی دیگر کارساز نباشد، و نمادهایی که کارسازند دیگر جزو گروه محسوب نشوند، در آن صورت فرد متزلزل می‌شود، می‌شکند و از خود بیگانه می‌شود. در آن صورت ما با چیزی مواجه می‌شویم که می‌توان آن را آسیب‌شناسی نماد نامید.

در حال حاضر اولین و مهم‌ترین تأثیر نماد اسطوره‌ای زنده، این است که انرژی‌های زندگی را بیدار کند و به آنها جهت دهد.

عالمی که برای رهایی از آن تلاش می‌کنیم توهم رؤیاگونه‌ای است که در چرخه‌های مکرر، ظهور و افول پیدا می‌کند.

برای اینکه، از نظر یونگ به «فردیت» برسیم و به‌عنوان یک فرد آزاد زندگی کنیم، باید بدانیم چگونه و چه زمانی نقاب‌های نقش‌های مختلف زندگی را بزنیم و برداریم.

آیین‌های قربانی کردن انسان که در تمامی فرهنگ‌های جنگل‌های استوایی مرسوم بود، تقلید اسطوره‌ای و کاملا واقعی و منزجرکننده از زندگی نباتی بود؛ یعنی همان‌گونه که جوانه‌های تازه از گیاهان مرده و پوسیده بیرون می‌آید، در مورد انسان نیز می‌تواند این موضوع صدق کند. مردگان خاک می‌شوند تا دوباره زنده شوند و چرخه زندگی دنیای گیاهان، الگویی برای اسطوره‌ها و آیین‌های بشری شدند.

اولین نیاز هر جامعه‌ای این است که بزرگسالانش به این آگاهی برسند که آنها هستند که زندگی و وجود اجتماعی را می‌سازند.

آیین‌ها در هر جایی شیوه‌های شناخته‌شده این نقش‌پذیری‌ها هستند، اسطوره‌ها حامی ذهنی آیین‌ها و آیین‌ها، نمود عملی اسطوره‌هایند.

کل زندگی یک ساختار است.

در زمان‌های باستان، برای رویدادهای اجتماعی آیین برگزار می‌کردند و برای اینکه به آن عمق ببخشند رنگ مایه دینی به آن اضافه می‌کردند.

از نگاه من کارکرد آیین این است که نه‌تنها ظاهر زندگی انسان را شکل می‌بخشد بلکه اعماق آن را نیز مشخص می‌کند.

در انجیل توما جمله‌ای از مسیح آمده «ملکوت خداوند در سراسر زمین گسترده است و انسان‌ها آن را نمی‌بینند.»