بریده‌هایی از کتاب کلاف پر گره

مهم‌ترین چیزی که مری‌گلد در آن هفته یاد گرفته بود، این بود که تلاش برای خوب بودن، همیشه به این معنی نیست که اتفاقاتی خوب برای آدم می‌افتد، اما شاید معنایش این باشد که بقیه سعی می‌کنند اوضاع بر وفق مراد آدم پیش برود.

«فکر می‌کنم، تو پسر جوونی هستی که نیت‌های خوبی داری.» دستش را تا دریچه‌ی پروپان بالا برد و شیر را چرخاند. «نیت‌های خیر.» شیر را کمی بیشتر چرخاند. «اما شاید گاهی جهت رو اشتباه می‌گیری.»

گمان می‌کرد که هرجور مواد تشکیل‌دهنده‌ای اگر با مقدار درست مخلوط شوند، چیزی جادویی از آنها به دست می‌آید.

برای کسی که همیشه می‌دانست دقیقاً کجاست، گم شدن که معنا نداشت!

پدرِ زین همیشه می‌گفت کتاب خواندن به آدم کمک می‌کند که مشکلاتش را فراموش کند.

حس می‌کرد که آن روز، روز موعود است. در صبح‌های مه‌آلود هر اتفاقی ممکن بود بیفتد.

«همینش جالبه، مگه نه؟ اگر فوت و فنش رو ندونی، به نظرت یک کلاف درهم و برهم می‌آد، اما در حقیقت هر حلقه‌ی گره به دقت سر جاش می‌شینه و یه سرش جوری به حلقه‌ی بعدی می‌پیچه که انتظارشو نداری. برای من همه‌شون قشنگند، واقعاً قشنگند.»

زین سرخر بزرگی بود که به نظر هیچ‌کس درباره‌ی خودش اهمیتی نمی‌داد. شاید اگر او هم کمی شبیه زین بود، عذاب نمی‌کشید. در آن صورت به تمام دنیا تف می‌کرد: چنان تفی که . بفهمند چه مزه‌ای دارد.

«فقط یادت باشه، نوع برخورد ما با چیزی که سرنوشت سر راهمون می‌گذاره، نشون می‌ده چه‌جور آدمی هستیم.»

«فقط یادت باشه، نوع برخورد ما با چیزی که سرنوشت سر راهمون می‌گذاره، نشون می‌ده چه‌جور آدمی هستیم.»

در بسیاری از کشورهای غربی رسم است که موسیقی‌دانان بزرگ و معلم‌ها و مدرس‌های موسیقی را از روی احترام «مایسترو» بنامند که یک کلمه‌ی ایتالیایی به معنای «استاد» است ـ و.

همیشه عاشق کتاب‌هایی بوده‌ام که دستور پخت غذا دارند یا خرده ریزهایی که یک لحظه آدم را از روند قصه بیرون می‌کشند. مثال خوبش کتاب هر پرنده‌ی کوچکی که آواز می‌خواند است که دبورا ویلز نوشته است.

«زندگی بزرگ‌ترین ماجراییه که برای آدم پیش می‌آد، قبول داری؟ آدم غیر از زنده بودن دیگه چی می‌خواد؟»

(تجربه به او نشان داده بود که ساکت‌ترین آدم‌ها همیشه بزرگ‌ترین رازها را دارند

اعتقادش همیشه این بود که هر کسی در این دنیا فقط یک استعداد لازم دارد: استعدادِ بالا کشیدنِ استعدادِ دیگران.

«فقط یادت باشه، نوع برخورد ما با چیزی که سرنوشت سر راهمون می‌گذاره، نشون می‌ده چه‌جور آدمی هستیم.»

مادرش همیشه می‌گفت که استعداد فقط وقتی به درد می‌خورد که خوب از آن استفاده کنی.

هرچی بخواد سر راهت می‌گذاره. تجربه به من ثابت کرده که کم پیش می‌آد زندگی چیزی رو که آدم می‌خواد، همون موقع که می‌خواد بهش بده.