بریده‌هایی از کتاب شخصیت سالم

«دین‌داری» برای یک شخصیت سالم، ابزاری برای تخدیر و آرام شدن نیست؛ برعکس «دین‌داری» برای او اسباب «دغدغه» و «جستجوی دائمی» است. «دین» او را آرام و راحت نمی‌کند، دین برای او تکاپو و ناآرامی ایجاد می‌کند، «دین» او را از دغدغه‌های روزمره فارغ می‌کند اما دغدغه‌هایی اساسی‌تر، سنگین‌تر و عمیق‌تر برایش ایجاد می‌کند.

در فضایی که هرکس در حال تجزیه‌وتحلیلِ ذهن دیگران است، صمیمیت و دوست داشتن معنا نخواهد یافت. برای دستیابی به صمیمیت، لازم است بیش از اینکه تحلیل‌گرِ دیگران باشیم، مشاهده‌گر آن‌ها باشیم.

هرگاه کسی با تهدید، فشار، ارعاب، حیله، تحقیر یا قرار دادن ما در «رودربایستی» و «خجالت»، ما را وادار کند از منافعمان بگذریم، ما «ازخودگذشتگی» را انتخاب نکرده‌ایم، چنین انتخابی بر ما تحمیل شده و این نه تنها نشانهٔ قدرت شخصیت ما نیست که نشانهٔ ضعف و ناتوانی ماست.

«نیچه» می‌گوید: «توانمندی بزرگ از طریق خویشتن‌داری بزرگ، خود را آشکار می‌کند.»