بریده‌هایی از کتاب ماتریکس الهی

«زمان، آهسته می‌گذرد برای منتظران؛ شتابان می‌گذرد برای دلواپسان؛ / بس دراز است برای سوگواران؛ به‌غایت کوتاه است برای شادکامان؛ اما برای عاشقان، زمان وجود ندارد.» هنری ون‌دایک شاعر در این شعر رابطهٔ عجیب و غریب ما را با زمان نشان می‌دهد.

نویل در توضیح مقولهٔ ایمان می‌گوید اگر «بر این فرض پافشاری کنید که خواسته‌تان پیشاپیش تحقق یافته است... دنیایتان به ناچار خود را با این فرض تطبیق می‌دهد

در اینجا از شما خواسته می‌شود در جهانی که جای زخم آزار، قضاوت و ترس بر پیکرش نمایان است، گذشت کنید و مهربانی بجویید.

«هر آنچه مستقیم و صادقانه... از درون نام من بخواهید- به شما داده می‌شود. تاکنون چنین نکرده‌اید.... پس بدون انگیزهٔ پنهان بخواهید و در میان جواب‌تان محصور شوید- بگذارید خواسته‌تان شما را در بر گیرد، تا شادی‌تان کامل شود (۱۴).»

. هرقدر بیشتر از قدرت درون‌شان فاصله می‌گرفتند، زندگی بیرونی‌شان شلوغ‌تر می‌شد؛ زندگی‌شان پر شده بود از چیزهایی که خیال می‌کردند خوشحال‌شان می‌کند.»