بریده‌هایی از کتاب نمی دونم دارم چه کار می کنم، ولی به درک!

یه نوع خستگی هست که نمی‌تونی برطرفش کنی به‌خورد روحت رفته و همین‌طور که تو داری به انجام کارهایی ادامه می‌دی که فایده‌ای برای روحت ندارن روحت داره فرسوده و فرسوده‌تر می‌شه.

وقتی به هیچ جات نیست که بقیه چه فکری می‌کنن اصلاً یه درخشش خاصی داری.

منتظر می‌مونی که بقیه راه رو بهت نشون بدن بعد هم تعجب می‌کنی که چرا به جایی رسیدی که بهش تعلق نداری.

وقتی به خودت می‌گی که یه شانس دیگه بدی درحالی‌که می‌دونی وقت رها کردن رسیده خودت دل خودت رو می‌شکنی.

بهتره گم شده باشی تا جایی باشی که دلت نمی‌خواد باشی.

خودت رو ناامید می‌کنی وقتی از یه دست می‌دی و منتظر می‌مونی از یه دست دیگه پس بگیری

اون چیزی که فکر می‌کردی هیچ‌وقت از پسش برنمی‌یای ولی براومدی رو یادته؟ آره. بازم می‌تونی از این کارها بکنی.

همیشه تصمیم‌هایی که نگرفتی هستن که برمی‌گردن خِرِت رو می‌گیرن.

اگه اینقدر نمی‌ترسیدی، چه کاری بود که انجام می‌دادی؟

اون صدایی که توی سرت می‌گه شاید بهتره درموردش تجدیدنظر کنی. ولی تو تا الان بارها از زوایای مختلف بررسیش کردی. می‌خوای منتظر بمونی تا کامل ازش مطمئن بشی. اما در اعماق وجودت، می‌دونی همچین موقعی قرار نیست برسه. به‌نظر من آخرسر، همه‌چیز به این سؤال برمی‌گرده: «واقعاً چقدر می‌خوایش؟» به‌نظرم جواب این سؤال همه‌چیز رو زمین تا آسمون عوض می‌کنه.