بریده‌هایی از کتاب کاش اینجا بودی

«اگه بدونی کجا می‌ری، عجله داشتن ایرادی نداره.»

واقعیت است که آن‌قدر روی چیزهایی که نداری تمرکز می‌کنی که متوجه چیزهایی که داری، نمی‌شوی.

این خردمندترین گونه نیست که زنده می‌ماند. این قوی‌ترین گونه نیست که زنده می‌ماند. گونه‌ای زنده می‌ماند که بتواند به بهترین شکل خود را با محیط در حال تغییری که در آن قرار گرفته است سازگار کند.

«زباله‌های یه نفر تبدیل می‌شه به کار هنری یه نفر دیگه. یه هنرمند کره‌ای به نام چویی جِنگ هوا هست که از زباله‌های بازیافتی برای مونتاژ سازه‌هاش استفاده می‌کنه. اون یه ماهی خیلی بزرگِ عروسکی از کیسه‌های پلاستیکی ساخت... و یه ساختمون کامل از درهایی که دور انداخته بودن. یه مرد آلمانی به نام هِ‌آ شولت هست که از زباله آدمایی با قدوقواره‌های واقعی درست می‌کنه.»

هویت، بینش و قلب تنها چیزهایی هستند که از خود به‌جا می‌گذاریم.

دنیا در چشم‌برهم‌زدنی تغییر می‌کند. که زندگی هرگز بی‌چون‌وچرا نیست، بلکه یک شرط‌بندی است.

اگه نتونی نور انتهای تونل رو ببینی، خیلی سخت می‌تونی به راهت ادامه بدی.»

راه‌های بی‌شماری وجود دارد تا در این دنیا اثری از خود بر جای بگذاری؛ بریدن، حک کردن و نقاشی. شاید برای خلق آن‌ها باید بخشی از وجودت را فدا کنی؛ گوشتِ تن، قدرت و روحت را.

تنهایی و انزوا بدترین چیز در دنیاست.

تفاوت عمیقی بین دانستن اینکه وضعیتت موقتی است و ندانستن اینکه بعد چه پیش خواهد آمد، وجود دارد. همه‌چیز مربوط به کنترل اوضاع، یا حداقل توهم آن است. این هم از آن دسته دردهای معقول است.

زندگی چیزی است که وقتی مشغول کارهای دیگر هستی، اتفاق می‌افتد…

سعی کن درک کنی مهم نیست چه اتفاقی برایت اتفاق افتاده است؛ مهم این است که از آن چه آموخته‌ای.

«آنچه می‌بینی، واقعاً همان چیزی نیست که به‌دست می‌آوری.»

هنر همه‌جا هست، کافی است بدانی چطور جستجویش کنی.