بریده‌هایی از کتاب ۳۵ کیلو امیدواری

من از آدم‌هایی خوشم می‌آید که زندگی‌شان را با دست‌های خودشان می‌سازند. من اصلا نمی‌توانم آدم‌های تنبلی را تحمل کنم که چون نمی‌دانند چه کار باید بکنند، در خودشان فرو می‌روند و از همه جا و همه کس می‌بُرند. بی‌معنی است. در خود فرو رفتن و از همه بریدن.

خنداندن مردم آدم را سرِ ذوق می‌آورد. مثل موادمخدر است، هر چه بیش‌تر مردم بزنند زیر خنده و بلندتر قهقهه بزنند، بیش‌تر دل‌تان می‌خواهد که آن‌ها را بخندانید.

من نمی‌گذارم هر مشکل ساده‌ای در زندگی، مرا زمین بزند. بهتر است خودش با زبان خوش، خودش را کنار بکشد وگرنه بدجوری قاطی می‌کنم.

«روز موفقیت‌آمیز روزی است که بتوانیم در آن چیزی به وجود آوریم.»

مادرم می‌گوید آن روزها، ساعت‌ها توی اتاقم می‌نشستم و با خودم حرف می‌زدم و می‌خندیدم. به خاطر همین هم هست که فکر می‌کنم آن وقت‌ها باید پسر بچهٔ شادی بوده باشم.