بریده‌هایی از کتاب راهی برای رهایی

«تو یک انسانی چون که گریه می‌کنی...»

می‌گفت آموزگار از آموزاندن، یعنی کسی که برقرار می‌کند. می‌آموزد، انسانیت را در آدمی جای می‌دهد.

چه کسی هرگز حقیقت را خواهد دانست؟

چه کسی هرگز حقیقت را خواهد دانست؟

دیگر در سِرنِس کسی نیست که به مرده‌ها رسیدگی کند.

قلمرو ارواح را می‌جوید که از آنجا شاید کودکِ جاودان‌زندۀ این مرد را ببیند و روی گونه‌اش که از ریش سیاهی می‌زند، اشکی است که فراموش می‌کند آن را پاک کند.

زندگی در میان این کتاب‌ها، فارغ از هرگونه ناراحتی، می‌بایست شیرین باشد.

گی‌یوم فقط توی دستشویی تنها بود.

و حقّش بود از وظیفه‌ای که به عهده‌اش محوّل شده بود، از قدرتی که برای نجات این موجود لرزان در اختیار داشت، لذّت ببرد.

و حقّش بود از وظیفه‌ای که به عهده‌اش محوّل شده بود، از قدرتی که برای نجات این موجود لرزان در اختیار داشت، لذّت ببرد.

ولی نعرۀ خشم‌آلود طنین می‌انداخت و خیال می‌کرد که در این قبرستان کوچکی هم که در آن از سرما می‌لرزید باز هم صدا را می‌شنود: «هرجا که می‌خواهی برو گورت را گم کن، فقط من دیگر نبینمت.»

خدا توی نمازخانۀ قصر که در آنجا فرولن جاروها، صندوق‌ها و صندلی‌های شکسته را روی هم تلنبار می‌کرد، نبود. پس خدای این دنیای بی‌رحم و ستمگر در کجا ساکن بود؟ در کجا نشانی از خود باقی گذاشته بود؟

او می‌دانست که «خداوند آنجا نیست». که کشیش از ترس بی‌حرمتی‌ها نمی‌خواست خدا را آنجا بگذارد.

مادر به این موجودِ کوچکِ بیرون آمده از او و به چشمان درشت بی‌رنگش هیچ توجّهی نداشت.