بریده‌هایی از کتاب ناتمامیت

مردمان موفق به عقیدهٔ کاوی توانایی‌های خود را گسترش می‌دهند، اما هیچ‌گاه درمورد چیزهایی که در توانشان نیست احساس مسئولیت نمی‌کنند. در زندگی وقایعی غیرقابل پیش‌بینی، غیرمنتظره و خارج از کنترل ما رخ می‌دهند. اگر برای کنترل آنچه در قدرت ما نیست زور بزنیم، آن‌قدر خسته و درمانده می‌شویم که دیگر نمی‌توانیم آنچه را هم مسئولش هستیم کنترل کنیم! افرادی که در نقش نجات‌دهنده گیر می‌کنند نیز یک نقش «بیمارگونه» را ایفا می‌کنند.

زندگی دو بخش است: حرکت و سکون! بی‌حرکت ماندن در زمانی که ضرورت حرکت وجود دارد، همان‌قدر لطمه‌زننده است که حرکت کردن در زمانی که نیاز به بی‌حرکتی است! و زندگی به هنر تعادل نیاز دارد: تعادل بین درون و بیرون، تعادل بین کار و استراحت، تعادل بین گفتار و سکوت، تعادل بین معاشرت و تنهایی و... تعادل بین حرکت و سکون.

هرچقدر هم که در برنامه‌ریزی و طراحی آینده موفق باشیم هرازچندگاهی رخدادی در زندگی به ما یادآوری می‌کند که زندگی غیرقابل‌کنترل، غیرمنتظره و پیش‌بینی‌نشده است. و ما در کنار تمام مهارت‌های زندگی نیاز به واقع‌بینی و پذیرش ناتوانی‌ها و محدودیت‌ها داریم.

زندگی دو بخش است: حرکت و سکون! بی‌حرکت ماندن در زمانی که ضرورت حرکت وجود دارد، همان‌قدر لطمه‌زننده است که حرکت کردن در زمانی که نیاز به بی‌حرکتی است! و زندگی به هنر تعادل نیاز دارد: تعادل بین درون و بیرون، تعادل بین کار و استراحت، تعادل بین گفتار و سکوت، تعادل بین معاشرت و تنهایی و... تعادل بین حرکت و سکون.

کارل گوستاو یونگ در سخنرانی‌اش در کالج تاویستاک لندن (سال ۱۹۳۵) چنین گفت: «هرگز بر این باور نیستم که به طور مطلق درست می‌گویم؛ در روان‌شناسی هیچ‌کس به طور مطلق درست نمی‌گوید. هیچ‌گاه از یاد نبرید که در روان‌شناسی، وسیلهٔ ارزیابی و مشاهدهٔ روان، خودِ روان است. آیا هرگز شنیده‌اید که یک چکش خودش را بکوبد؟! در روان‌شناسی، مشاهده‌گر همان مشاهده‌شونده است. روان نه‌تنها موضوع علم روان‌شناسی بلکه شناساگر موضوعات این علم نیز هست، پس می‌بینید که در اینجا یک دور باطل وجود دارد... بنابراین درمورد نظریه‌های روان‌شناسی زیاد جدی نباشید.»