بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

«زندگی در آن‌سوی ناامیدی آغاز می‌شود.»

لحظه‌های شیرین با گذر زمان می‌توانند به لحظه‌های دردناک تبدیل شوند.

«چون گاهی تنها راهِ یاد گرفتن، زندگی کردنه.»

«دانش حقیقی در این است که تو بدانی هیچ نمی‌دانی.»

وقتی زمان زیادی در یک مکان بمانید گستردگی جهان یادتان می‌رود و هیچ حسی از طول و عرض و جغرافیای آن نخواهید داشت؛ درست همان‌طور که نمی‌توان درک درستی از گستردگی روح هر انسانی داشت. اما وقتی این حس را درک کنی، چیزهایی برایت آشکار می‌شود، امید، خواهی‌نخواهی ظهور می‌کند و مانند گل‌سنگِ چسبیده به صخره به شما می‌چسبد و رهایتان نمی‌کند.

هیچ بازیکنی نباید تا وقتی که هنوز روی صفحهٔ شطرنج مهره دارد، خودش را بازنده تصور کند.

وقتی زمان زیادی در یک مکان بمانید گستردگی جهان یادتان می‌رود و هیچ حسی از طول و عرض و جغرافیای آن نخواهید داشت؛ درست همان‌طور که نمی‌توان درک درستی از گستردگی روح هر انسانی داشت. اما وقتی این حس را درک کنی، چیزهایی برایت آشکار می‌شود، امید، خواهی‌نخواهی ظهور می‌کند و مانند گل‌سنگِ چسبیده به صخره به شما می‌چسبد و رهایتان نمی‌کند.

تنهایی قسمتی از ریشهٔ انسانی است که در این جهانِ بی‌معنا زندگی می‌کند.

به قول سیلویا پلات «بین مرگ و زندگی یک کتابخانه است و در آن کتابخانه قفسه‌هایی وجود دارد که تا بی‌نهایت امتداد می‌یابند. هر کتاب اقبال دوباره‌ای برای زیستن در یکی از زندگی‌هایی را که آرزویش را داشتیم برایمان فراهم می‌کند که به ما نشان بدهد اگر گزینهٔ دیگری داشتیم، زندگیمان چگونه پیش می‌رفت و اینکه اگر فرصتی برای جبران و پوشش خطاهایمان داشتیم، آیا به گونهٔ دیگری رفتار می‌کردیم؟»