بریده‌هایی از کتاب نیمه تاریک وجود

هنگامی‌ که‌ به‌ برآورده‌ ساختن‌ رؤیاها و اهداف‌ خود بپردازید، کم‌تر به‌ آنچه‌ دیگران‌ می‌کنند اهمیت‌ می‌دهید.

آن‌ هنگام‌ که‌ درک‌ کنید هر آنچه‌ در دیگران‌ می‌بینید، در خود دارید، کل‌ دنیای‌ شما دگرگون‌ می‌شود.

بدبینی‌ و خوش‌بینی‌، الهی‌ و اهریمنی‌ بودن‌، بی‌باکی‌ و ترس‌، همگی‌ ویژگی‌های‌ خفته‌ در درون‌ ما هستند. اگر این‌ ویژگی‌ها را شناسایی‌ نکنیم‌ و با روانمان‌ درنیامیزیم‌، خود آن‌ها دست‌ به‌ کار می‌شوند. بسیاری‌ از ما از هر دو بخش‌ تاریک‌ و روشن‌ وجودمان‌ هراس‌ داریم‌. بسیاری‌ از ما می‌ترسیم‌ به‌ درون‌ خود بنگریم‌ و این‌ ترس‌، ما را وادار کرده‌ است‌ چنان‌ دیوارهای‌ قطوری‌ بنا کنیم‌ که‌ دیگر به‌ یاد نمی‌آوریم‌، در اصل‌ چه‌ کسی‌ هستیم‌.

«من‌ ترجیح‌ می‌دهم‌ کامل‌ باشم‌ تا خوب‌!» تاکنون‌ چند نفر از ما خود را زیر پا نهاده‌ایم‌ تا خوب‌، دوست‌داشتنی‌ و قابل‌ قبول‌ باشیم‌؟ بیش‌تر ما با این‌ باور بزرگ‌ شده‌ایم‌ که‌ افراد برخی‌ ویژگی‌های‌ بد و برخی‌ ویژگی‌های‌ خوب‌ دارند و برای‌ آن‌ که‌ قبولمان‌ داشته‌ باشند، باید خود را از شرّ صفات‌ بد رها سازیم‌ و یا دست‌کم‌ آن‌ها را پنهان‌ کنیم‌.

«شخص‌ فقط‌ می‌تواند آن‌ جنبه‌هایی‌ را در دیگران‌ بپذیرد که‌ در خود می‌پذیرد.»

جزیی‌ از هستی‌ به‌ هر شکلی‌ که‌ باشد، دارای‌ شعور کل‌ است‌. هر چند ما منفرد هستیم‌، اما منزوی‌ و بدون‌ ارتباط‌ نیستیم‌. هر یک‌ از ما جهان‌ کوچکی‌ست‌ که‌ جهان‌ بزرگ‌ را در بردارد و آن‌ را منعکس‌ می‌کند.

«ما در رویدادهای‌ زندگی‌ خود نقشی‌ نداریم‌، اما در این‌ که‌ چگونه‌ آن‌ها را تعبیر کنیم‌، مؤثر هستیم‌.»

هنگامی‌ که‌ کاملاً باور داشتم‌ امکان‌ ندارد رفتار خاصی‌ از من‌ سر بزند، از آن‌ رفتار ناراحت‌ می‌شدم‌ و شخص‌ مرتکب‌ را نشانه‌ می‌رفتم‌. دستتان‌ را دراز کنید و با انگشت‌ به‌ کسی‌ اشاره‌ کنید، می‌بینید که‌ یک‌ انگشت‌ شما متوجه‌ آن‌ شخص‌ است‌، اما سه‌ انگشت‌ دیگر، خودتان‌ را نشانه‌ رفته‌اند. این‌ یادآوری خوبی‌ست‌ تا بدانیم‌، هرگاه‌ دیگری‌ را سرزنش‌ می‌کنیم‌، در واقع‌ آن‌ ویژگی‌ را در خود نفی‌ می‌کنیم‌.

پژوهش‌های‌ اخیر نشان‌ می‌دهد که‌ ۸۶ در صد از ارتباطات‌ ما بدون‌ کلام‌ است‌. یعنی‌ فقط‌ ۱۴ در صد از آنچه‌ به‌ زبان‌ می‌آوریم‌، بر مخاطب‌ ما تأثیر می‌گذارد.

«وجود شما چنان‌ صدای‌ رسایی‌ دارد که‌ نمی‌توانم‌ سخنانتان‌ را بشنوم‌.»

اگر توان‌ انجام‌ کار یا داشتن‌ چیزی‌ را نداشته‌ باشیم‌، آن‌ مورد را حقیقتاً نخواهیم‌ خواست‌.

هرکس‌ مردم‌ را به‌ گونه‌ای‌ متفاوت‌ می‌بیند، زیرا هرکس‌ ویژگی‌های‌ خود را به‌ آن‌ها فرا می‌افکند. وظیفۀ‌ ماست‌ که‌ آنچه‌ را در دیگران‌ الهام‌بخش‌ خود می‌بینیم‌، شناسایی‌ کنیم‌ و آنگاه‌ ویژگی‌هایی‌ را که‌ از خود دور کرده‌ایم‌، بازپس‌ بگیریم‌.

اگر عظمتی‌ مشاهده‌ می‌کنید، در واقع‌ عظمت‌ خودتان‌ را می‌بینید. چشمانتان‌ را ببندید و به‌ این‌ نکته‌ بیندیشید. اگر عظمت‌ فرد دیگری‌ را تحسین‌ می‌کنید، آنچه‌ می‌بینید عظمت‌ خودتان‌ است‌. شاید شما به‌ شیوه‌ای‌ متفاوت‌ این‌ بزرگی‌ را نشان‌ می‌دهید، اما اگر جنبۀ‌ عظمت‌ را در خود نداشتید، نمی‌توانستید این‌ ویژگی‌ را در دیگری‌ تشخیص‌ دهید. اگر شما این‌ خصلت‌ را نداشتید، جذب‌ آن‌ نمی‌شدید.

ما فقط‌ ویژگی‌های‌ منفی‌ خود را فرافکنی‌ نمی‌کنیم‌، بلکه‌ ویژگی‌های‌ مثبتمان‌ را نیز به‌ سایرین‌ نسبت‌ می‌دهیم‌.

«در سخنرانی‌هایتان‌ شرکت‌ کنید.»

ما نقطه‌ ضعف‌های‌ خود را به‌ دیگران‌ نسبت‌ می‌دهیم‌ و مطالبی‌ را به‌ دیگران‌ می‌گوییم‌ که‌ در واقع‌ باید به‌ خود بگوییم‌.

معمولاً رنجش‌ ما از رفتار دیگران‌ به‌ دلیل‌ جنبۀ‌ حل‌ نشده‌ای‌ در درون‌ خود ماست‌.

نمونه‌، اگر کسی‌ از کنارتان‌ رد شود و در پیاده‌رو تف‌ بیندازد و شما متوجه‌ شوید و این‌ عمل‌ واکنشی‌ در شما ایجاد نکند، احتمالاً لازم‌ نیست‌ روی‌ این‌ مورد کار کنید، اما اگر ناراحت‌ شوید و با خود بگویید: «چگونه‌ کسی‌ می‌تواند این‌ همه‌ بی‌فرهنگ‌ و تهوع‌آور باشد؟» در این‌ صورت‌ فرافکنی‌ کرده‌اید.

«فرافکنی‌ در سطح‌ منیت‌ به‌ سادگی‌ قابل‌ شناسایی‌ست‌. اگر شخص‌ یا چیزی‌ در پیرامونمان‌ به‌ ما اطلاعات‌ بدهد، به‌ احتمال‌ زیاد فرافکنی‌ نکرده‌ایم‌، اما اگر بر ما تأثیر بگذارد، احتمال‌ فراوانی‌ وجود دارد که‌ قربانی‌ فرافکنی‌های‌ خود شده‌ باشیم‌.»

با پذیرش‌ هر ویژگی‌ در خود، دیگر با افراد دارای‌ آن‌ ویژگی‌ اتصالی‌ نخواهیم‌ کرد. در این‌ حالت‌ آن‌ها آزاد می‌شوند تا ما را حس‌ و تجربه‌ کنند و ما نیز آزاد می‌شویم‌ تا آن‌ها را حس‌ و تجربه‌ کنیم‌.