بریده‌هایی از کتاب اخلاق

هر آن کس که مرتکب گناهی نشده، اولین سنگ را وی پرتاب کند...

رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند بنگر که تا چه حد است، مقام آدمیت

تقوا به دو صورت متظاهر می‌شود: یکی به فراست و عقل و دیگری به اخلاق، تقوای عقلانی به نسبت زیادی حاصل تعلیم و ممارست است که برای ابراز و رشدش، به آن احتیاج دارد، بنابراین محتاج به تمرین است و طالب فرصت و زمان، در صورتی‌که، تقوای اخلاقی، زاده عادات پسندیده است و از آنجا است که با مختصر تغییری، اصطلاح اخلاقی، از اصطلاح آداب و عادات نتیجه می‌شود.

ارسطو پس از نفی لذت، ثابت می‌کند که سعادت حقیقی انسان در این است که در مشاغل عقلی و مشهودات هوشی صرف شود و اسم آن را حیات تأملی می‌نهد. در نهایت ارسطو نتیجه می‌گیرد که سعادت عبارت از عمل تأمل است و اینکه مرد دانشمند، تنها فردی است که می‌داند خوشبخت‌ترین فرد روی زمین می‌باشد، بدون آنکه در ماورای آن زندگی قدسی، و در انتظار چیز دیگری باشد.

از آنجا که علم سیاست از دیگر علوم بهره می‌برد و معین می‌کند که مردم باید چه کارهایی را انجام و از چه کارهایی احتراز جویند، غایت این علم شامل غایات دیگر علوم است و از این‌رو، خیر باید هدف نهایی علم سیاست باشد.

هدف سیاست دانش وسیع و خالص نیست، بلکه عمل است.