بریده‌هایی از کتاب سپاسگزاری

«ویلیام وارد» می‌گوید: خداوند هر روز ۸۶۴۰۰ ثانیه را به‌شما هدیه کرده است. اولین ثانیه را با گفتن «متشکرم» آغاز کنید! زنده بودن، توانایی دیدن، شنیدن، راه رفتن، سخن گفتن ـ آیا این هدیه‌های بزرگ شایسته سپاس‌گزاری از پروردگار نیستند؟ زنده بودن، خود به‌تنهایی بزرگترین نعمت است. همان‌گونه که شاعر عارف «اِمیلی دیکنسون» نگاشته: «درک و احساس زندگی، نهایت لذت است.» هر بامداد هنگام برخاستن از خواب، باید جویای این لذت و این احساس شگفت‌انگیز باشیم. همواره به‌دوستانم می‌گویم: «گذشته» چک باطله است. «آینده» سفته مدت‌دار است. فقط «حال» پول نقد در اختیار است. آن را خردمندانه و سنجیده خرج کنید.»

پیشنهاد کاربردی شماره ۱: (روز را با سپاس‌گزاری از پروردگار آغاز کنید!)

اما سپاس‌گزاری نباید صرفا به‌بیان کلمات منحصر شود. باید از رهگذر یک اقدام عملی ابراز شود وگرنه در حد یک تظاهر باقی می‌ماند

«جورج هربرت»، شاعر معروف، چنین نیایش می‌کند: «بار پروردگارا، تو نعمت‌های بی‌شماری به‌ما ارزانی داشته‌ای، این نعمت را نیز بر آنها بیفزا، دلی سپاس‌گزار!» چه دست به‌نقد هستیم برای خواهش کردن و دریافت نمودن! و چه سست هستیم برای ابراز واژه جادویی «متشکرم!»

تو غذای جسم مرا فراهم نمودی؛ غذای روح را نیز به‌من عطا فرما و بر آنان که در تأمین این غذا سهیم بوده‌اند رحمت فرست.

«دیل کارنگی» می‌گوید: سه چهارم مردمی که با آنان مواجه می‌شوید، گرسنه و تشنه تحسین و قدردانی‌اند. تشویق را از آنان دریغ نکنید، دوستدار شما خواهند شد!

همه باید گاه و بی‌گاه از نعمت تشویق بهره‌مند شویم. در غیر این صورت، عزت‌نفس ما به‌خطر می‌افتد.

اگر فقط اندکی بیش از معمول، والدین، رهبران، مدیران، کارفرمایان و شوهران از شیوه تشویق و تحسین استفاده می‌کردند، با این همه افراد رنجور از عقده‌های روحی و احساس نادیده‌انگاری مواجه نبودیم.

مهم این است که به‌ویژه هنگام برخاستن از خواب، احساس خوشایند درک لحظه حال را قدر بدانیم. نباید اجازه دهیم حسرت گذشته برگشت‌ناپذیر و آینده موهوم، شکوه روزی را که پیش روی ماست خدشه‌دار کند. بیایید روز را با تقدیم سپاس به‌پروردگار آغاز کنیم. هر چند زندگی ناملایماتی دارد اما شگفت‌انگیز نیز هست. هر روز مجال تازه‌ای برای زندگی کردن، عشق ورزیدن، به‌تلاش و تفریح پرداختن و انسان‌هایی بهتر از خود ساختن، می‌یابیم. پس آیا برای دوباره آغاز کردن هر روز نباید ممنون پروردگار باشیم؟

واکنش تند و عصبی به‌دشواری‌ها، با تدبیر الهی مقابله می‌کند. باید با روی باز پذیرای آنها بود و یقین داشت که «این نیز بگذرد.»

از شما می‌خواهم که به‌وقت گرفتاری و دشواری و رنج، حقیقتا خدا را سپاس گویید. اشکال بسیاری از ما این است که در تنگناها با اشتیاق فراوان خدا را می‌خوانیم، اما به‌وقت گشایش او را از یاد می‌بریم. پس صرفا به‌خاطر منفعت خود خدا را می‌خواهیم؛ به‌گونه‌ای رفتار می‌کنیم، گویی خدا باید در خدمت اهداف ما باشد.

پروردگارا! نه در پی ثروتم، نه قدرت، نه لذت این یا آن دنیا، به‌تو و تنها تو نیازمندم! اشتیاق و دلبستگی عمیق ارزانی‌ام دار، از نعمت اشک‌هایی برخوردارم ساز که چه بسا شبانگاهان و در لحظه‌های تعمق مرا بیدار نگه می‌دارند و روز هنگام بر توانم بیفزا تا بار گران را در مسیر ناهموار زندگی بر دوش کشم! از تو سپاس‌گزارم، به‌پاس نعمت‌های بی‌کرانی که به‌من ارزانی داشته‌ای!

بر مشکلاتت تمرکز کنی، چند برابر می‌شوند؛ نعمت‌هایت را برشمری، زندگی‌ات هرچه بیشتر دلنشین خواهد شد

«ای روز همیشگی! بگذار گنجینه وجودت را بشناسم. بگذار از تو بیاموزم، به‌تو عشق بورزم، برایت دعا کنم پیش از آنکه از کف بروی. نگذار تو را در آرزوی فردایی کامل و بی‌نظیر سپری کنم. بگذار تا می‌توانم از تو بهره برم، زیرا چه بسا همواره چنین نتوانم کرد.»

رها کن، بی‌خیال شو، توکل به‌خدا! همچنان که این عبارت اعجازانگیز را، خواه آهسته یا با صدای بلند، تکرار می‌کنید، راه را برای جاری شدن نیروی الهی به‌زندگی‌تان می‌گشاید و سرشار از خوشبختی خواهید شد.

بیایید به‌خاطر رنج‌ها، شکرگزار خدا باشیم ـ از آن‌رو که به‌ما درس رحم و شفقت می‌دهند. بیایید به‌خاطر درد و رنج بیماری خدا را سپاس گوییم ـ از آن‌رو که گذشت و بردباری به‌ما می‌آموزند. به‌خاطر دوستانی که به‌ما آزار می‌رسانند و ما را بر زمین می‌زنند قدردان خدا باشیم ـ زیر به‌این ترتیب، ویژگی الهی بخشش را می‌آموزیم. به‌خاطر دشواری‌ها، خدا را سپاس گوییم، زیرا شجاعت را می‌آموزیم. و بیایید به‌خاطر ناکامی‌ها شکر کنیم، زیرا به‌ما می‌آموزند که برای تدبیر الهی آماده باشیم! «شارل دوگل» یکی از برجسته‌ترین دولتمردان قرن بیست و یکم می‌گوید: «فرد با شخصیت، جذابیت‌هایی در وجود مشکلات می‌یابد، زیرا فقط در کنار آمدن با دشواری‌هاست که می‌تواند به‌قابلیت‌های خود پی‌برد. «آیا به‌راستی، تنگناها، سکوی پرش به‌سوی موفقیت‌های بزرگ نیستند؟

«نورمن! توصیه من به‌تو این است که کمتر گلایه کنی و بیشتر سپاس‌گزار باشی. به‌تو اطمینان می‌دهم که می‌توانی از پس همه مشکلات خود برآیی.» «پیل» دریافت که به‌راستی چه توصیه کارسازی بوده است و چنین می‌نویسد: به‌گونه‌ای باورنکردنی، یادآوری نعمت‌های پیشین چه بسا موجب روی‌آوردن نعمت‌های تازه می‌شود. آن‌گاه که جوانه بامبویی می‌خورید، به‌یاد کسی که آن را کاشته است، باشید.

اینکه فقط فکر کنید که فلانی چه آدم خوبی است، کافی نیست. باید همان احساسی را که داریم به‌او بگوییم. صرف نظر از اینها، مردم که نمی‌توانند ذهن ما را بخوانند!

مشکلاتش را با دوستی با تجربه و مورد اعتماد در میان گذاشت: «چرا نمی‌توانم از پس این مسائل برآیم؟ دوستش چند لحظه تأمل کرد و سپس پاسخ داد: «شاید به‌قدر کافی شکرگزار نیستی.»

قدرشناسی، روح جوانی را در شما می‌دمد، از این‌رو شما را قادر می‌سازد تا دست معجزه‌گر خدا را پیرامون خود مشاهده کنید. کودکان از این موهبت بزرگ بهره‌مندند و شور و نشاط آنان کاملاً به‌دیگران منتقل می‌شود. هرچه پیرتر و سالخورده‌تر می‌شویم این حس شادمانی را از دست می‌دهیم و همه چیز را باری به‌هر جهت می‌انگاریم. دلمرده و منفی‌باف می‌شویم. پس اگر می‌خواهیم کودک درون مان را زنده نگه داریم، بیایید همواره سپاس‌گزار خداوند باشیم!