بریده‌هایی از کتاب سپاسگزاری

روش واقعی شکرگزاری آن است که زندگی خود را به‌گونه‌ای بسازی که برای پیشکش به‌خداوند باشد. ثابت کنی که به‌او تعلق داری و سخنانت، رفتارت و افکارت، همگی در برابر عظمت الهی هیچ است.

هیچ‌کس حقیقتا نمی‌تواند شادمان باشد. مگر آنان که صرف نظر از شرایط، واقعا خداوند را به‌خاطر آنچه از آن برخوردارند، سپاس گویند.

«تادئوس گولاس» می‌گوید: «در درون یا بیرون خویش، نیازی به‌دگرگونی نیست، صرفا نگاه خود را دگرگون کنید.»

نگاه به‌بالا، به‌خدا، جلوه ایمان است و همواره می‌تواند به‌ما قوت‌قلب ببخشد!

سپاس‌گزاری، نشانه ادب، احترام و تربیت خانوادگی است. آیا شایسته نیست چنین ادب و احترامی را نسبت به‌پروردگاری که این همه نعمت‌های بی‌شمار به‌ما ارزانی داشته است، به‌جا آوریم؟ بیایید سپاس‌گزاری را به‌واژگان محدود نکنیم. سپاس‌گزاری، یعنی قدرشناسی، خوش‌نیتی و خیرخواهی و ابراز عواطف صمیمانه نسبت به‌کسانی که ما را یاری کرده‌اند یا به‌هر شیوه‌ای رفتار خوبی داشته‌اند.

پیشنهاد کاربردی شماره ۲: (نعمت‌های خود را برشمرید!)

قدرشناسی، روح جوانی را در شما می‌دمد، از این‌رو شما را قادر می‌سازد تا دست معجزه‌گر خدا را پیرامون خود مشاهده کنید. کودکان از این موهبت بزرگ بهره‌مندند و شور و نشاط آنان کاملاً به‌دیگران منتقل می‌شود. هرچه پیرتر و سالخورده‌تر می‌شویم این حس شادمانی را از دست می‌دهیم و همه چیز را باری به‌هر جهت می‌انگاریم. دلمرده و منفی‌باف می‌شویم. پس اگر می‌خواهیم کودک درون مان را زنده نگه داریم، بیایید همواره سپاس‌گزار خداوند باشیم! سپاس‌گزاری، ما را به‌انسان‌هایی خوب و خواستنی تبدیل می‌کند که دیگران را به‌سوی خود جلب خواهیم کرد و شاهد افزونی پیاپی دوستان خود خواهیم بود.

نگاه به‌بالا، به‌خدا، جلوه ایمان است و همواره می‌تواند به‌ما قوت‌قلب ببخشد!

آن‌گاه که به‌زندگی دیگران معنا می‌دهیم، زندگی خود را بارور ساخته‌ایم!

نباید اجازه دهیم حسرت گذشته برگشت‌ناپذیر و آینده موهوم، شکوه روزی را که پیش روی ماست خدشه‌دار کند. بیایید روز را با تقدیم سپاس به‌پروردگار آغاز کنیم.

بر مشکلاتت تمرکز کنی، چند برابر می‌شوند؛ نعمت‌هایت را برشمری، زندگی‌ات هرچه بیشتر دلنشین خواهد شد.» سپس افزود: «نورمن! توصیه من به‌تو این است که کمتر گلایه کنی و بیشتر سپاس‌گزار باشی. به‌تو اطمینان می‌دهم که می‌توانی از پس همه مشکلات خود برآیی.» «پیل» دریافت که به‌راستی چه توصیه کارسازی بوده است و چنین می‌نویسد: به‌گونه‌ای باورنکردنی، یادآوری نعمت‌های پیشین چه بسا موجب روی‌آوردن نعمت‌های تازه می‌شود. آن‌گاه که جوانه بامبویی می‌خورید، به‌یاد کسی که آن را کاشته است، باشید.

اگر کسی به‌شما کتابی بدهد، از شما می‌پرسد: «آن را خواندی؟ خوشت آمد؟» اگر کتاب را روی طاقچه بگذاری و نخوانی، هدیه را بی‌استفاده گذاشته‌ای و آن را حقیر شمرده‌ای ـ و از این‌رو تشکر تو بی‌معنی است. نعمت‌های خداوند نیز همین‌گونه است. آن‌گاه که به‌بهترین روش ممکن از آنها بهره می‌گیری، شکرگزاری شما حقیقی و صادقانه است.

بی‌خیال شوید، رها کنید، به‌خدا بسپارید!

برای ابراز این روحیه شکرگزاری باید از نعمت‌های خدادادی‌مان به‌بهترین شیوه ممکن بهره ببریم. جسم، فکر، حواس و هوش ما نعمت‌های شگفت‌انگیزی هستند که باید به‌بهترین شکل به‌کار آیند.