بریده‌هایی از کتاب شکوه کلام در نهج‌البلاغه

نگویید علی متعلق به شیعه است؛ بلکه علی متعلق به بشریت است و بشریت به علی افتخار می‌کند

علی نمونه والای فکر و بیان است

قرآن بدون حضرت علی (ع) و سخنان ایشان فهمیده نمی‌شود و طلب علم از قرآن، بدون زانوی ادب زدن در محضر عترت و کسب دانش از آنان کج‌روی و پانهادن در ظلمت است

بسیارند کسانی که درباره این گوهر یکتا سخن گفته‌اند و شگفتی و محبت خود را ابراز داشته‌اند. همه آنها در یک نقطه تلاقی می‌کنند و بر سر یک موضوع اتفاق نظر دارند که علی نمونه والای فکر و بیان است. او شخصیتی است که به نور وجدان روشن می‌شود. از همین جهت سزاوار شگفتی و شایسته محبت است

ولتر (نویسنده و فیلسوف قرن هجدهم فرانسه) ولتر در کتاب رساله‌ای درباره آداب و رسوم ملت‌ها، خلافت حضرت علی (ع) را مستند شناخته و معتقد است پیامبر خاتم وصیت کرده و حتی از صحابه، قلم و دوات خواسته که حضرت علی (ع) را با ابلاغ کتبی جانشین خود کند. او از اجرا نشدن این وصیت تأسّف خورده، و گفته: آخرین اراده پیامبر اجرا نشد؛ زیرا او علی را به جانشینی خود منصوب کرده بود؛ حال آنکه پس از مرگش، عده‌ای ابوبکر را برگزیدند

«ارنست همینگوی» نیز این نکته را خاطرنشان می‌کند که تنها، تأثیر زمان است که ساخته‌های خوب و بد را بررسی می‌کند و جدایشان می‌کند؛ زیرا هیچ‌چیز در ادبیات جاویدان نیست، جز آنکه به راستی سزاوار باشد.

به فرمایش خود امام علی: «المرء مَخبوءٌ تَحتَ لسانِهِ؛ انسان زیر زبانش پنهان است»

چیزی که به زبان ارزش می‌دهد، گفتار ارزشمند است و گفتاری با ارزش است که بر عقل و دانش تکیه زند و از روحی متعالی بتراود