بریده‌هایی از کتاب یکی برای خانواده‌ی مورفی

می‌گم: «یه روزی یه زندگی شاد خواهم داشت.» و فقط کلمات نیستن. درونم پولادین شده. شکست‌ناپذیر شده‌ام. «همیشه این‌طور نمی‌مونه. یه روزی، حتماً زندگیم خوب و خوش می‌شه. قسم می‌خورم که زندگی خوبی برای خودم درست کنم.»

فکر می‌کنم که بعضی وقت‌ها نمی‌دونی چی می‌خوای برای اینکه نمی‌دونی چیز دیگه‌ای هم وجود داره.

امروز، روز "دروغ اول آوریل" و روز تولدمه. شانزده روزه که اینجام. همیشه فکر می‌کردم خدا با به دنیا آوردن من در چنین روزی قصد داشته چیزی بهم بگه. حالا مطمئنم که می‌خواسته چیزی بگه.

نمی‌دونم چرا وقتی همه‌چیز خرابه، آدم‌ها همیشه می‌گن سعی کن کمی بخوابی. لابد علتش اینه که وقتی آدم خوابه کاری به کارشون نداره.

«داشتم فکر می‌کردم.» می‌گم: «به نظر خطرناک می‌یاد.»

فکر می‌کنم که بعضی وقت‌ها نمی‌دونی چی می‌خوای برای اینکه نمی‌دونی چیز دیگه‌ای هم وجود داره.

نمی‌دونم چرا وقتی همه‌چیز خرابه، آدم‌ها همیشه می‌گن سعی کن کمی بخوابی. لابد علتش اینه که وقتی آدم خوابه کاری به کارشون نداره.

از اینکه دنیا ما رو ناخواسته به جایی هل داده خسته شده‌ایم.

«خوبم.» ولی حس واقعیم اینه که پرنده‌ای هستم که بال‌هاش رو زیر آب به هم می‌زنه.

«تو قوی هستی. اون‌قدر قوی که می‌تونی این غمی رو که توی دلت هست، مخفی کنی.» نفس بلندی می‌کشه. «ولی فکر می‌کنم که دیگه وقتشه اونو رها کنی.»

«همیشه این‌طور نمی‌مونه. یه روزی، حتماً زندگیم خوب و خوش می‌شه. قسم می‌خورم که زندگی خوبی برای خودم درست کنم.» اشک توی چشمش پر می‌شه. «درسته کارلی. هیچ‌وقت کمترش رو قبول نکن.»

می‌دونی، نباید فقط آرزو کنی چیزهایی رو داشته باشی که دیگران دارن.

«همیشه این‌طور نمی‌مونه. یه روزی، حتماً زندگیم خوب و خوش می‌شه. قسم می‌خورم که زندگی خوبی برای خودم درست کنم.»

فکر می‌کنم که بعضی وقت‌ها نمی‌دونی چی می‌خوای برای اینکه نمی‌دونی چیز دیگه‌ای هم وجود داره.»

مادرم بارها گفته که من ناامیدکننده‌ام، البته وقتی که اون‌طوری که اون می‌خواد نیستم، یعنی مثل خودش، همیشه هر وقت این‌طوری گفته تو خودم جمع شده‌ام، ولی حالا می‌دونم که ایراد از اونه.

«یه روزی یه زندگی شاد خواهم داشت.» و فقط کلمات نیستن. درونم پولادین شده. شکست‌ناپذیر شده‌ام. «همیشه این‌طور نمی‌مونه. یه روزی، حتماً زندگیم خوب و خوش می‌شه. قسم می‌خورم که زندگی خوبی برای خودم درست کنم.»

منو به مغازه‌ی آب‌نبات فروشی آورده و فقط اجازه داده تا اونو بچشم، اون‌قدر که بقیه‌ی عمرم بدونم چه چیزی رو از دست داده‌ام

«سلام کانرز، چه خبر؟!» می‌گم: «سقف.» خانم مورفی می‌خنده.

«بعضی وقت‌ها نمی‌تونی جلو فکر کردنت رو بگیری. حتی اگه نخوای فکر کنی.»

فکر می‌کنم که بعضی وقت‌ها نمی‌دونی چی می‌خوای برای اینکه نمی‌دونی چیز دیگه‌ای هم وجود داره.»