بریده‌هایی از کتاب یکی برای خانواده‌ی مورفی

نمی‌خوام برای من وقت بذاره، احساس می‌کنم درست نیست. «کارلی برای من زحمتی نیست، یالا، فقط یه ساندویچه. مرغ یا کالباس یا ماهی تن؟»

من به اینجا تعلق ندارم. کم‌کم فکر می‌کنم ترجیح می‌دادم زنی منو قبول می‌کرد که سیگار می‌کشید و وادارم می‌کرد توی زیرزمین بخوابم.

«دختر خوب.» بدترین تعریفیه که می‌تونین از کسی بکنین. یعنی اینکه هیچ چیز قابل توجهی نداره و هیچ‌گونه اثری روی شما نذاشته.

باور نمی‌کنم که کسی بخواد پهلوش باشم. باید دیوونه باشه.

مسئله اینه که احساس کنی کسی مواظبته تا حالت خوب باشه.

بلند می‌خونم. "درخت بخشنده" کتاب درباره‌ی یه درخت و یه پسره. احمقانه‌ست. ولی هر صفحه‌ای رو که می‌خونم بیشتر ناراحت می‌شم. هر چقدر هم که پسر توی کتاب بی‌شعوره، ولی درخت خیلی مهربونه. چرا درخت باید اون‌طوری باشه؟

«تو قوی هستی. اون‌قدر قوی که می‌تونی این غمی رو که توی دلت هست، مخفی کنی.»

دلم می‌خواد بهش بگم که چقدر متأسفم، ولی می‌ترسم

«دیگه منو کارلی کلوچه‌ی من صدا نکن.» لبخندش محو می‌شه. «من حق دارم هر کاری دلم می‌خواد بکنم، تو دختر منی.»

ـ یه چیز دیگه. باید طوری بری توی زمین بازی انگار که همه کار می‌تونی بکنی، حتی اگه می‌دونی که نمی‌تونی.

ـ گریه کردن ضعف آدم رو نشون می‌ده. گریه کردن کار احمق‌هاست. ـ نه کارلی، این ضعف نیست، این انسان بودنه.

«تو قوی هستی. اون‌قدر قوی که می‌تونی این غمی رو که توی دلت هست، مخفی کنی.» نفس بلندی می‌کشه. «ولی فکر می‌کنم که دیگه وقتشه اونو رها کنی.»

و نکته اینه. مادرم همیشه بهم می‌گفت که هیچی نیستم، چه خوب چه بد. ولی اون این‌طوری نیست، وقتی می‌گه که باهوشم، یعنی هستم. وقتی می‌گه که بامزه‌ام، یعنی هستم. وقتی می‌گه که ‌چقدر باملاحظه هستم، اون‌طوری می‌شم. قسم می‌خورم، اگه به من می‌گفت که یه مرغابی هستم، تو کفش‌ ورزشم دنبال پاهای پره‌دار می‌گشتم.

«خب، چی کارلی کانرز رو منحصر به فرد می‌کنه؟»

ـ کارلی، یه روز باید بفهمی که خشمی که از دنیا داری فقط خودتو اذیت می‌کنه.

"از کارهایی که نمی‌کنی پیشمون می‌شی نه از کارهایی که می‌کنی. "

هیچ‌وقت کسی نگفته که تو قوی نیستی. ولی می‌دونی، مجبور نیستی همیشه قوی باشی

فقط جایی رو می‌خوام که به اون تعلق داشته باشم.

ز اینکه مردم یه چیزی بهم بگن و یه چیز دیگه باشن حالم به هم می‌خوره

می‌دونم وقتی به آدم برچسب می‌زنن چه حسی داره. یه‌دفعه یکی رو دیدم که از روی لباس‌هام قضاوتم کرد