بریده‌هایی از کتاب وقتی که او رفت

هیچ کدام از آن‌ها مشعلی در دنیا روشن نکردند، اما مگر بقیهٔ بچه‌ها این کار را می‌کردند؟ همهٔ آن امیدها و رؤیاها و صحبت از بالرین و ستارهٔ پاپ شدن، دربارهٔ برگزاری کنسرت پیانو و دانشمند بدون مرز بودن، خلاصه شد در یک اداره.

خودش هم می‌توانست این کار را بکند. آرزو داشت می‌توانست دو چمدان بزرگش را ببندد و با خودش خداحافظی کند، برای خودش زندگی خوبی آرزو کند، بابت همهٔ خاطرات از خودش ممنون باشد، یک بار دیگر دوستانه به خودش نگاهی بیندازد، لحظه‌ای درنگ کند و بعد در را به‌آرامی پشت سرش ببندد، با سری برافراشته. خورشید صبحگاهی با نشاط بالای سرش بتابد و آینده‌ای روشن و تازه منتظرش باشد. او باید این کار را در یک لحظه انجام بدهد، واقعاً باید این کار را بکند.

و بعد به همین راحتی، آن‌ها با یکدیگر دوست شدند. او فکر می‌کرد که باید خیلی پیچیده‌تر از این حرف‌ها باشد.

هر چیزی گفتنی نیست، و نمی‌شود با بقیه تقسیمش کرد.

نمی‌تونم رو به جلو حرکت کنم. شبیه راه رفتن توی مردابه. می‌تونم یه چیزی رو توی افق ببینم، اما هرگز، هرگز نمی‌تونم به‌ش برسم. این مرگ رو زندگی کردنه.»

خودش تنها چیزی بود که در آن روزها برایش باقی مانده بود.

آرزو داشت می‌توانست دو چمدان بزرگش را ببندد و با خودش خداحافظی کند، برای خودش زندگی خوبی آرزو کند، بابت همهٔ خاطرات از خودش ممنون باشد، یک بار دیگر دوستانه به خودش نگاهی بیندازد، لحظه‌ای درنگ کند و بعد در را به‌آرامی پشت سرش ببندد، با سری برافراشته. خورشید صبحگاهی با نشاط بالای سرش بتابد و آینده‌ای روشن و تازه منتظرش باشد. او باید این کار را در یک لحظه انجام بدهد، واقعاً باید این کار را بکند.

اهمیت دادن و جالب بودن دو تا چیز متفاوته.»

آن دختر بلوندی که صبح یک‌شنبه، با آن لبخند، از سوپرمارکت بیرون آمد، با دختر اخمویی که لورل هر بار به خانه‌اش می‌رفت و می‌دید، فرق دارد. دختر بداخلاقی که هرگز به لطیفه‌های او نمی‌خندد، زنی با قیافهٔ خسته که با شنیدن صدای مادرش پشت تلفن آه می‌کشد. بعد برای اولین بار به این فکر می‌کند که شاید هانا دختر ذاتاً ناشادی نیست. شاید فقط او را دوست ندارد.

لورل می‌گوید: «باید بگم به عنوان دختری که فکر می‌کنه انسانیت یه اشتباه کسل‌کننده‌ست، اشتیاق زیادی نسبت به رمان‌ها داری. داستان چی داره که ازش لذت می‌بری؟» پاپی دستانش را روی کتاب می‌گذارد. می‌گوید: «داستان‌ها تنها چیز واقعی توی این دنیا هستن. بقیهٔ چیزها فقط یه رؤیاست.»

بدترین سناریو همان اتفاق وحشتناکی است که احتمال نمی‌دهی رخ دهد.

بدترین سناریو همان اتفاق وحشتناکی است که احتمال نمی‌دهی رخ دهد.

«داستان‌ها تنها چیز واقعی توی این دنیا هستن. بقیهٔ چیزها فقط یه رؤیاست.»

«این فلسفه نیست. زندگیه. یه روز یاد می‌گیری که چه‌طوری به دنیا نگاه کنی، یه روزی هم از این‌که معنایی براش پیدا کنی دست برمی‌داری، کاملاً مشخصه.»

«چرا باید از چیزی خوشحال بود؟ ببین، من این‌جام برای یه دلیل نه چندان مهم. تو این رو می‌دونی، مگه نه؟ مردم سعی می‌کنن تصور کنن که مثلاً یه هدف خیلی مهم دارن، یه راز مخفی دارن، که همه چیز خیلی بامعنیه. اما این‌طوری نیست. همه‌مون یه مشت حقه‌بازیم. همه این‌جاییم تا حقه‌بازی کنیم. یه مشت کلاهبردار احمق بی‌اهمیت. مجبور نیستیم شاد باشیم. مجبور نیستیم طبیعی باشیم. حتی مجبور نیستیم زنده باشیم. نه تا وقتی که بخوایم. تا جایی که به کسی آسیب نرسونیم می‌تونیم هر کاری که دل‌مون می‌خواد، بکنیم.»

هیچ کس دربارهٔ هیچ چیز این روزها فکر نمی‌کنه. همه فقط چیزهایی رو که توییتر به‌شون می‌گه باور می‌کنن. همه چی تبلیغاتیه، اما به‌ش لباس یه تفکر لیبرال درست می‌پوشونن. ما یه ملت گوسفندیم.

شکستن درمان نمی‌شه

یه روز یاد می‌گیری که چه‌طوری به دنیا نگاه کنی، یه روزی هم از این‌که معنایی براش پیدا کنی دست برمی‌داری، کاملاً مشخصه.

لورل به شکل غیرمنصفانه‌ای از تغییر چیزها می‌ترسد.

Stockholm syndrome درواقع یک مکانیسم روانی برای مقابله با آسیب‌های اسارت یا سوءاستفاده است. در این مواقع، فرد با عامل اسارت، سوءاستفاده یا آزار، احساس نزدیکی می‌کند یا حتی در مواردی به او علاقه‌مند می‌شود. مشهورترین مورد سندرم استکهلم، پروندهٔ «پتی هرست» است که بعد از ربوده شدن، به تشکیلاتی که او را ربوده بود پیوست.