بریده‌هایی از کتاب کتاب رنج و عشق

درد، فراتر از هر چیز، تاثیر است؛ اثر نهایی، آخرین دفاع علیه جنون و مرگ. درد مانند آخرین مبارزه‌ای است که زندگی و توانایی ما به بازیابی خودمان را تصدیق می‌کند. فرد از فرط درد نخواهد مرد. تا زمانی که درد هست، ما نیز نیروهایی برای مبارزه با آن و ادامه حیات در اختیار داریم.

من از فقدان دیگری درد نمی‌کشم. من از این رو درد می‌کشم که نیروی میلم از هیجان ناشی از حساسیت تن زنده او محروم می‌شود.

کسانی که به خاطر فقدان محبوب درد می‌کشند درد بی‌رحمانه‌ای را که خواهان آنند تجربه می‌کنند. آنها خواهان دردند، زیرا دردشان ادای احترام به فرد متوفی و اثبات عشق است.

بنا به نظر نازیو، درد در نهایت یک اثر مرزی است: درد اثر «نهایی» است، یعنی آخرین سد محافظ در برابر جنون (ما این را نیز می‌دانیم که درد آخرین خط دفاعی علیه جنون است)

دلیل درد از دست دادن فرد محبوب نیست بلکه استمرار عشق‌ورزی شدید و بیش از پیش به اوست، حتی با اینکه می‌دانیم که او به شکل جبران‌ناپذیری از دست رفته است

عشق یک آرزوست و درد شکستگی ناگهانی و غیرمنتظره این آرزو.

چون شیون درد را حمل می‌کند، به درد جان دوباره می‌بخشد و تولیدش می‌کند. این فکر به ذهن ما خطور می‌کند که گویا از رهگذر مادیت شیون ارتباط عمیقی بین شیون‌کننده و شنونده آن وجود دارد. نزد نازیو، این مادیت، از رابطه انتقالی عمیق بین روان‌کاو و بیمار حمایت می‌کند.

روان‌کاو مانند رقاصی عمل می‌کند که پیش از تلوتلو خوردن شریکش، جلوی سقوط او را می‌گیرد، بی‌آنکه توازن را از دست بدهد و کمک می‌کند تا زوج تعادل خود را دوباره بازیابد»

مونتنی در تلاش پاسخ گفتن به این سوال که دلایل او برای چنین عشق بی‌نظیری به دوست بسیار خاص و تازه از دست‌رفته‌اش چه بوده این جمله تکان‌دهنده و مملو از زیبایی و ملاحظه را نوشته است: «اگر کسی مجبورم کند که بگویم چرا او را دوست می‌دارم احساس می‌کنم فقط این جواب را توانم داد که: زیرا این اوست؛ زیرا این منم.» بنابراین عشق راز نفوذناپذیری است که نباید در توجیه آن کوشید بلکه باید صرفا به آن اقرار کرد.