بریده‌هایی از کتاب اصول کارکرد مغز در کودکان

راه‌هایی که شما را به هوش بهتر و موفقیت آینده فرزندانتان رهنمون می‌سازد، استفاده از شیر مادر، تمرکز روی بازی‌های بی‌انتها، ارتباطات، تماس‌های کلامی و تشویق کوشش و پشتکار است.

والدین پرفشار اغلب از دست بچه‌هایشان ناراحت، دلخور و عصبانی‌اند که چرا نمی‌توانند فعالیت مورد نظر آن‌ها را انجام دهند. بچه‌ها حتی از سن‌های بسیار پایین این دلخوری را درک و سعی می‌کنند از آن احتراز کنند. از دست دادن کنترل، سمی است و می‌تواند حالتی ایجاد کند که به آن «استیصال در کمک خواستن» می‌گویند

بچه‌ها به انتظارات والدین‌شان بسیار اهمیت می‌دهند و سعی در برآورده کردن آن‌ها دارند؛ اما وقتی بزرگ‌تر می‌شوند، سعی می‌کنند در برابر آن‌ها مقاومت کنند. اگر کودک خردسال تصور کند پدرومادرش قصد دارند برایش فعالیت مغزی ـ هوشی‌ای را کارسازی کنند که آمادگی انجامش را ندارد، ناخودآگاه از نظر ذهنی به گوشه‌ای رانده می‌شود.

میزان هوش ثابت نیست و اندازه‌گیری آن هم بسیار سخت است.

کودکانی که در محیط مشابه رشد می‌کنند از نظر IQ تقریبا مشابه‌اند. مردمان فقیر IQ کمتری از مردم ثروتمند دارند و تأثیر اقتصادی بر IQ در خانواده‌هایی با درآمد زیر خط فقر نسبت به خانواده‌های متوسط بیشتر است

تحقیقات نشان می‌دهد ۷۰درصد دعواهای زناشویی، قابل حل نیستند و عدم توافق‌ها همیشه باقی است، ولی اگر زوجین یاد بگیرند به‌رغم تفاوت‌هایشان بتوانند با یکدیگر زندگی کنند، بزرگ‌ترین چالش بعد از ازدواج را پشت سر گذاشته‌اند.

من چهار دلیل اصلی دعوا از زمان بچه‌دار شدن را برای شما می‌شمارم. همه آن‌ها می‌توانند مسیر ازدواج شما را به‌شدت تحت تأثیر قرار دهند و به رشد مغزی فرزندتان آسیب بزنند. من آن‌ها را چهار میوه خشم می‌نامم. کم‌خوابی دور شدن از اجتماع حجم زیاد کار افسردگی

در مقابل کودکانتان آشتی کنید حتی در خانه‌های آرام هم دعوا پیش می‌آید؛ حال هرقدر هم که بدون خشونت باشد. محققان دریافته‌اند حتی اگر جلوی فرزندانتان دعوا کنید، اگر آن‌ها آشتی شما را ببینند، دچار آسیب کمتری می‌شوند.

چهار چیز که نقشی ثابت‌شده در رشد مغز نوزاد دارند چهار مورد که با پیروی از همین اثر «هر چیز سر جای خود» در رشد جنین به‌خصوص در نیمه دوم حاملگی اثر دارند، عبارتند از: وزن تغذیه استرس ورزش

پدر و مادران برای پرورش کودکانشان به واقعیت احتیاج دارند، نه پند و اندرز؛ اما به دست آوردن این واقعیات از لابه‌لای کتاب‌های آموزشی، وبلاگ‌ها و نصحیت‌های جورواجور پدربزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها و بستگان، بسیار سخت است. اطلاعات فراوانی وجود دارد، اما اینکه کدام یک قابل اتکاست، مسئله دیگری است.

تاس‌کباب هوش ما از پنج جزء اساسی تشکیل شده است و شما باید درباره آن‌ها به‌شدت تفکر کنید. این اجزاء عبارتند از: ۱. میل به اکتشاف ۲. خودکنترلی ۳. خلاقیت ۴. ارتباطات کلامی ۵. توانایی توصیف ارتباطات غیرکلامی

خانم الیزابت استون می‌گوید: «تصمیم به بچه‌دار شدن امر خطیری است، زیرا برای همیشه به جان خود اجازه می‌دهید تا از بدن بیرون رود.»

آن‌ها احساسات را قضاوت نمی‌کنند. آن‌ها می‌دانند واکنش‌های احساسی غیرارادی‌اند. آن‌ها می‌دانسته‌اند رفتار، انتخابی است اما احساسات انتخابی نیستند.

کودکان تنگ‌خلق و عصبی مشکل شب‌ادراری دارند. با اینکه این رابطه تقریبا صددرصد است، نمی‌توان گفت هر کودک مبتلا به شب‌ادراری، تندمزاج هم است.

آموختم فرزندانم به‌جز این رفتارها و سؤالات، دنیایی از عشق و محبت و وفاداری‌ای بی‌نظیر را نیز با خود به همراه آورده‌اند.

«پدرومادر شدن سبب افت رضایت از ازدواج می‌شود و حتی در زوج‌هایی که خود تصمیم به بچه‌دار شدن گرفته‌اند و از هم رضایت کامل داشته‌اند نیز مشاهده می‌شود.»

«می‌خواهید بدانید مجموعه تحقیقات دانشمندان در این زمینه چه می‌گوید؟ دوست دارید بچه‌تان به هاروارد برود؟ بسیار خب! به خانه برگردید و به همسرتان عشق بورزید.

نیاز کودک به آرامش، دائمی است و او در این زمان دوباره مسیرهای مغزی خود را براساس وقایعی که در بیرون اتفاق می‌افتد، کدبندی می‌کند. اگر می‌خواهید کودکی داشته باشید که از حداکثر رشد مغزی برخوردار است، باید قبل از اینکه او را به خانه بیاورید از این قضیه مطلع باشید.

من به‌عنوان یک پدر می‌خواهم فقط این نکته را گوشزد کنم که پدر و مادر به ازای چیزی که می‌دهند، چیزی می‌گیرند. شاید کودک سروصدا و اذیتتان کند، اما درعین‌حال به شما درس صبر و تحمل می‌آموزد. شاید با شما بداخلاقی کند، اما شما افتخار آن را دارید که شاهد شکل‌گیری یک شخصیت باشید و در پروراندن یک انسان جدید نقش داشته باشید. افتخار ایجاد یک زندگی جدید را به شما داده‌اند. در این کتاب من درباره نقش والدین در رشد مغزی صحبت کردم، اما هدفم بالاتر از این امر بود، به نظرم پدر و مادر بودن فقط درباره قلب و احساسات درون آن است و نه غیر از آن و هیچ‌چیزی به نظرم مهم‌تر از این امر نیست.

باید خوشحال باشیم که مغزمان این توانایی را دارد که هم‌زمان هم فرانسه حرف بزند و هم جدول ضرب تمرین کند. اما وظیفه اصلی مغز این نیست، هدف مغز این است که با چنگ و دندان برای زنده ماندن بجنگد. ما یاد می‌گیریم تا بتوانیم زنده بمانیم. پس این هدف متعالی چیزهای بسیاری را روشن می‌کند. اگر می‌خواهیم بچه‌ای باهوش و تحصیل‌کرده بار بیاوریم، باید ابتدا محیط امنی برایش فراهم کنیم. وقتی نورون‌های مغز از نظر امنیت در آرامش به سر ببرند، می‌توانند درس جبر را در کلاس بیاموزند، ولی اگر امنیتی در کار نباشد، درس جبری هم در کار نیست.