بریده‌هایی از کتاب تعطیلات من در کره شمالی

هیچ‌کس در این پارک استراحت نمی‌کند، به‌جز پیرمردها و پیرزن‌ها که آنها هم برای استراحت نمی‌نشستند، بلکه منتظر مرگ بودند

وقتی مردم عادی را می‌بینید، فقط اجازه دارید به آنها سلام کنید، درست همان‌طور که به حیوانات باغ‌وحش سلام می‌کنید

کشف این حقیقت که آیا در کرهٔ شمالی صنفی به نام صنف جاسوسی ضدگردشگر مشغول به فعالیت است یا نه و اگر هست، تا چه حدی فعالیت دارد، مثل بیشتر مسائل دیگر این کشور گنگ و نامشخص و اندیشیدن به آن خسته‌کننده و البته بی‌نتیجه بود.

مردمِ کره هر دو رهبرِ به‌قول خودشان بزرگ و عزیز مرحوم را به‌شدت دوست دارند، درست همان اندازه که من توله‌سگ‌های بامزه و شیرینم را دوست داشتم (که اتفاقاً آنها هم مرده‌اند).

در طول اقامتم در این کشور بارها به این موضوع فکر کرده‌ام که اگر راهنماهای من در هرجای دیگری غیر از این کشور متولد می‌شدند، چه‌جور آدم‌هایی از آب درمی‌آمدند؟ و اگر من در چنین جایی متولد می‌شدم، حالا چه‌جور آدمی بودم؟

جایی خوانده بودم زندانی‌های آلکاتراز می‌توانند از داخل زندان صدای مردم سان‌فرانسیسکو را بشنوند. صدای موسیقی و حتی صدای حرف زدن مردم شهر را و این صدای آزادی، آن هم این‌قدر نزدیک وقتی که در بندی، چیزی است که بیشتر از هرچیز دیگری آنها را شکنجه می‌دهد.

جایی خوانده بودم زندانی‌های آلکاتراز می‌توانند از داخل زندان صدای مردم سان‌فرانسیسکو را بشنوند. صدای موسیقی و حتی صدای حرف زدن مردم شهر را و این صدای آزادی، آن هم این‌قدر نزدیک وقتی که در بندی، چیزی است که بیشتر از هرچیز دیگری آنها را شکنجه می‌دهد. هنگامی که در کره بودم، خیلی وقت‌ها به این فکر می‌کردم که نکند راهنماهای بیچارهٔ من هم روزی به این سرنوشت دچار شوند.

نفرت مردم کرهٔ شمالی از آمریکایی‌ها را نمی‌توان انکار کرد؛ چراکه از بچگی آنها را شست‌وشوی مغزی می‌دهند و در گوششان می‌خوانند که ایالات متحدهٔ آمریکا دشمن شمارهٔ یک آنهاست و آمریکایی‌ها خوک‌های جهان‌خواری هستند که مصممند هرطور شده کشورشان را اشغال کنند و هر لحظه امکان تجاوز به خاکشان وجود دارد. حزب حاکم هم برای اینکه بتواند تسلط مطلق خود را روی ملتش حفظ کند، از این مهملات و باورهای غلط حمایت می‌کند و پیوسته به مردم کشورش تلقین می‌کند که در صورت حملهٔ احتمالی دشمن، تنها حامی ملت خواهد بود.