بریده‌هایی از کتاب یاد او

شاید با اعمالم او را نکشته باشم، اما قطعاًبا بی‌عملی‌ام این کار را کردم.

هیچ آدم بدی این وسط وجود ندارد که بخواهم سرزنشش کنم. ما فقط آدم‌های غمگینی هستیم که تلاش می‌کنیم تا امروزمان را به فردا برسانیم

عجیب است که فکر می‌کنی کسی را می‌شناسی، اما بعد متوجه می‌شوی ابداًشناختی از او نداری

برای آدم‌هایی که رنج بیشتری دیده‌اند، شاید بخشیدن سخت‌تر باشد.

متنفرم که می‌دانم آن اشک‌ها چه طعمی دارند

شاید واقعاًنوشتن چیزی است که مرا از خودم نجات می‌دهد.

اگر احساس خوبی در زندگی‌ات وجود نداشته باشد، تقریباًشنیدن هر آهنگی افسرده‌ات می‌کند، اصلا هم مهم نیست موضوعش چه باشد.

معمولا وقتی کسی می‌میرد، مردم از او تعریف می‌کنند. گاهی او را تا حد قهرمان‌ها بالا می‌برند.

گاهی برای آدمایی که دوست داریم کارهایی انجام می‌دیم که ممکنه خودمون دوست نداشته باشیم.

مهم نیست چقدر عاشق کسی هستی، باز هم می‌توانی کارهای نفرت‌انگیزی در حقش بکنی.

می‌پرسم: «آدم خوبیه؟» «پِلِی اِستیشن داره!» «ولی آدم خوبیه؟» «یه عالمه کارت پوکمون هم داره!» «آدم خوبی هست یا نه؟!» شانه بالا می‌اندازد. «نمی‌دونم. باید ازش بپرسم.»

من که هستم که بخواهم چنین قضاوتی بکنم؟

کینه و عداوت بر روح آدمی سنگینی می‌کند، اما برای آدم‌هایی که رنج بیشتری دیده‌اند، شاید بخشیدن سخت‌تر باشد.

شاید اگر قدردان همه چیزهای خوب باشم، حتی چیزهای خیلی کوچک، مجموع آنها باعث شود بدی‌های زندگی‌ام کمتر دردناک باشد.

بعضی گناهان قابل بخشش‌اند، اما بعضی چنان دردناکند که خاطره‌شان حتی بعد از ده سال، هنوز می‌تواند آدم را خرد کند.

هم ترسناک است و هم به آدم حس آزادی می‌دهد.

«عاشقشی؟» بدون ذره‌ای تردید جواب مثبت دادم. «چرا؟» برای پاسخ به این سؤال هم تردیدی نداشتم. «خودت می‌بینی. دوست داشتنش خیلی آسون‌تر از اینه که بخوای ازش متنفر باشی.»

شادی چیزی دائمی نیست که در زندگی دنبالش باشیم، بلکه لحظاتی کوتاه رخ می‌نماید، تنها به اندازه‌ای که ما را به ادامه دادن وادارد.

هرگز به ذهنم خطور نکرده بود که شاید کنا هم به اندازه ما از این ماجرا زجر کشیده باشد.

زمان شفابخش همه زخم‌هاست