بریده‌هایی از کتاب زنان تروا

آن زمان که مردمان دیوانۀ عشق می‌شوند جنون خود را باز نمی‌شناسند و نام «آفرودیت» بر آن می‌گذارند.

دروغی بزرگ‌تر از خوشبختی نمی‌توان یافت. آدمی به ظاهر آن خیره می‌شود بی‌آن‌که بتواند جانور مهیبی را که در آن پنهان است ببیند.

او مرده، همین و بس. خوشبخت‌تر از من که زنده‌ام.

«تروا» تسخیر نشد، مردان «تروا» شکست نیافتند، الاهه‌ای آنان را تسلیم کرد، الاهه‌ای مکار و کینه‌توز، همچون یک زن.

آفریده‌ای که پیش از واپسین لحظۀ آخرین روز خود خویشتن را خوشبخت بپندارد عقل باخته است.

تو مُردی، بی‌آن‌که زندگی کرده باشی.

بخت با تو یار است، رنج تو لحظه‌ای بیش دوام نخواهد آورد، اما رنج‌های ما ده سال به طول انجامید.

خدایان! خدایان چه تحملی دارند!

من، صاحب قلبی هستم. اما به‌هرحال جنگ است!

ما همه، من و تو، همه تنهاییم.