بریده‌هایی از کتاب موهبت کامل‌ نبودن

برای من باور کردن به مثابه دیدن بود.

اگر برآنیم که عشق و احساس تعلق را به‌طور کامل تجربه کنیم، باید باور داشته باشیم که سزاوار عشق و تعلق هستیم.

تجربه این را به من نشان داده است. با تمام اطلاعاتی که دارید ممکن است با شرم دست به گریبان باشید، بدون آنکه بدانید چه اتفاقی دارد می‌افتد و چرا.

کشور امریکا همواره بالاترین نرخ چاقی، بیماری، اعتیاد و بدهی را داشته است.

«در دنیایی که شب و روز تلاش می‌شود تا از ما، کسی غیر از خودمان بسازند، خود بودن و خود ماندن سخت‌ترین نبردی است که انسان می‌تواند داشته باشد.»

تازه می‌فهمم چرا لورا ویلیامز می‌گوید: «مقایسه، شادی را می‌رباید.»

پرواضح است که صرف انرژی زیاد برای رقابت و همرنگی جایی برای خلاقیت، شکرگزاری، شادی، اصالت و واقعی بودن نمی‌گذارد.

«در دنیایی که شب و روز تلاش می‌شود تا از ما، کسی غیر از خودمان بسازند، خود بودن و خود ماندن سخت‌ترین نبردی است که انسان می‌تواند داشته باشد.» «واقعی ماندن» یکی از شجاعانه‌ترین مبارزه‌هایی است که در تمام عمر می‌توانیم داشته باشیم.

به عقیده وی شفقت به خود سه مؤلفه دارد: مهربانی به خود، انسانیت مشترک و ذهن‌آگاهی.

حال به رضایت درونی خودم بیشتر از حرف و نظر دیگران اهمیت می‌دادم.

حرکت به سوی (مردم)، حرکت علیه (مردم) و دورشدن از (مردم) . به عقیده دکتر هارتلینگ در رویارویی با شرم عده‌ای با انزوا، دور شدن از دیگران و سکوت، از خود دفاع می‌کنند. عده‌ای دیگر درصدد خشنود کردن و راضی نگه داشتن دیگران بر می‌آیند عده‌ای هم با خشونت و مقابله‌به‌مثل علیه دیگران اقدام می‌کنند تا قدرت و کنترل را به دست آورند

«ببین جواب فی‌البداهه و بدون فکر من به این‌جور موارد، این است که از روی بدخواهی و خصومت واکنش نشان بدهم. مقابله‌به‌مثل و شرمنده کردن دیگران شجاعت نمی‌خواهد. در یک چشم به هم زدن می‌توانم ابر قدرتِ شرم را در خدمت بدی درآورم. اما روبه‌رو شدن با ناراحتی و رنجش قضیه جداگانه‌ای دارد. فکر می‌کنم جواب فی‌البداهه تو این است که با شجاعت با قضیه روبه‌رو شوی.» بعد از مدتی گفت‌وگو به این نتیجه رسیدیم که پاسخ شجاعانه لورا تصدیق رنجش بدون فرار کردن از آن است و پاسخ شجاعانه من تصدیق رنجش و مقابله‌به‌مثل نکردن است. به‌علاوه هر دو موافق بودیم که سنگدلی و بی‌رحمی شجاعت نمی‌خواهد، بلکه پاسخی بی‌ارزش و آسان است، به‌ویژه در فرهنگ امروزی.

پاسخ تمام این پرسش‌ها این است: شجاعت، شفقت و پیوند؛ این زاد و توشه‌ای است که در سفر زندگی بدان نیاز داریم.

ل به رضایت درونی خودم بیشتر از حرف و نظر دیگران اهمیت می‌دادم. اکنون حدومرزهای تازه‌ای گذاشته بودم و دیگر به جلب تأیید دیگران، نمایش زندگی‌ام به دیگران و کامل بودن فکر نمی‌کردم. «نه» گفتن به دیگران برایم راحت‌تر شده بود، دیگر لازم نبود «بله» بگویم و بعد از دست خودم عصبانی باشم. اگر می‌خواستم برای خودم زنگ تفریحی بگذارم و استراحتی بکنم، اضطراب کار مانع از آن نمی‌شد.

حالا می‌بینم که چگونه پرورش ویژگی‌های لازم برای زندگی واقعی و رها کردن عادت‌های نادرست چیزی مانند فهرست خرید نیست که با انجام هر یک از آن‌ها کنارش علامت بزنیم یا رویش خط بکشیم. این کار، کار کردن بر روی زندگی و روح ماست و از این روست که نقطه پایانی ندارد.

زندگی کردن باتمام‌وجود یعنی اینکه از موضع ارزشمندی با زندگی درگیر شویم؛ یعنی همگام با پرورش شجاعت، شفقت و پیوند، صبح‌هنگام که از خواب بیدار می‌شویم با خود بگوییم مهم نیست چه کاری انجام می‌دهم و چه مقدار کارِ انجام نشده روی زمین می‌ماند. درهرصورت من کافی هستم. یعنی اینکه شب‌هنگام که به رختخواب می‌رویم با خود بگوییم: بله، من ناقص، آسیب‌پذیر و گاه نگران هستم، اما هیچ‌یک از این‌ها این حقیقت را تغییر نمی‌دهند که من شجاع هم هستم و ارزش آن را دارم که عشق و احساس تعلق را تجربه کنم.

اما درس سخت‌تری که آن روز آموختم این بود که ما نمی‌توانیم چیزی را به فرزندان خود بدهیم که فاقد آنیم.

حتی زمانی که شادی آن‌قدر شدید است که می‌ترسیم به آن نزدیک شویم.

شجاعت صفتی عالی است اما کسب آن مستلزم این است که درباره لزوم رها کردن فکر دیگران، بحث و تبادل‌نظر کنیم و این کار برای اکثر ما ترس‌آور است. همه ما خواهان شفقت‌ورزی هستیم، اما آیا مایلیم بدانیم چرا تعیین حدود و نه گفتن از اجزای شفقت به شمار می‌روند؟ آیا در عین اینکه می‌دانیم جواب منفی ما دیگری را ناامید می‌کند، می‌توانیم نه بگوییم؟ لازم است خودپذیری را پرورش دهیم، اما چرا باید چنین سخت تلاش کرد؟

بی‌تردید افرادی که دوستشان داریم، الهام‌بخش ما برای درنوردیدن قله‌های عشق وشفقت هستند، قله‌هایی که فتح آن‌ها به هیچ صورت دیگری ممکن نخواهد بود. ما برای سنجش این بلندی‌ها اغلب مجبوریم به اعماق وجود و هویت خود برویم، با جنبه‌های روشن و تاریک، خوب و بد، سازنده و مخرب و در نهایت با رنج خود آشنا شویم تا بتوانیم دیگران را بهتر دوست داشته باشیم. از این رو مطمئن نیستم بتوان عشق به خود را از عشق به دیگران جدا کرد، بلکه این دو در کنار هم یافت می‌شوند. ما به‌شدت دیگران را دوست داریم و شاید فکر کنیم این علاقه بیش از عشق به خودمان است، اما این علاقه شدید ناگزیر ما را به اعماق وجودمان می‌برد تا بتوانیم شفقت به خود را یاد بگیریم.