بریده‌هایی از کتاب موهبت کامل‌ نبودن

شجاعت یعنی صادقانه و بی‌پرده صحبت کردن درباره آنچه هستیم، آنچه احساس می‌کنیم و آنچه تجربه می‌کنیم.

اکثر ما سعی می‌کنیم زندگی اصیلی داشته باشیم. در اعماق وجودمان نقاب بازیگری را از چهره برداریم و خود واقعی و ناقص‌مان باشیم. هرگاه کمال‌گرایی‌ام گل می‌کند و می‌خواهم همه چیز را تحت‌کنترل داشته باشم این بیت از شعر لئونارد کوهن را به یاد می‌آورم: «هر چیزی تَرَک و شکافی دارد و از همین‌جاست که نور به درون رخنه می‌کند.»

«هر چیزی تَرَک و شکافی دارد و از همین‌جاست که نور به درون رخنه می‌کند.» اما کمال‌گرا پیوسته تلاش می‌کند ترک‌ها را هم بیاورد و درزها را بپوشاند تا همه چیز بی‌عیب‌ونقص به‌نظر برسد. این شعر به من کمک می‌کند تا زیباییِ ترک‌ها (خانه نامرتب، دست‌نوشته غلط‌دار، لباسی که برایم تنگ شده است) را از یاد نبرم و فراموش نکنم که نقص، بی‌کفایتی نیست. نقایص به ما یادآور می‌شوند که در این ماجرا همه با هم سهیم هستیم، ناقص و ناکافی، اما با هم.

اگر بخواهیم به زندگی خود معنا دهیم، باید به هنر روی آوریم، آشپزی، نوشتن، نقاشی، کاردستی، عکاسی، بافندگی، تعمیر موتور ماشین، مجسمه‌سازی، یا هر کار دیگری که اِعمال نوعی خلاقیت و سازندگی در آن باشد. مادامی که در حال خلق کردن باشیم زندگی ما معنا پیدا می‌کند.

مقایسه احساس تعلق، خودپذیری و اصالت را در ما پرورش نمی‌دهد، بلکه به ما می‌گوید همرنگ جماعت باش، اما بهتر از آن‌ها.

ایمان مکانی اسرارآمیز است، جایی که شهامت اعتقاد به امری نادیدنی را پیدا می‌کنیم و ترس از[ امور یا نتایج ]نامعلوم را رها می‌کنیم.

اساسا فرهنگ ما افراد آرام، معمولی و سخت‌کوش را نادیده می‌گیرد و ای بسا که معمولی بودن را با ملال‌آور بودن یا حتی خطرناک‌تر از آن، با بی‌معنا و بی‌اهمیت بودن، برابر می‌داند.

«شادی زمانی به سراغ‌مان می‌آید که زیبایی آنچه پیرامونمان را فراگرفته، درمی‌یابیم.»

احساس کفایت تجربه‌ای است که در آن اذعان می‌کنیم هرآنچه که هست کافی است و ما نیز هرچه هستیم کافی هستیم. احساس کافی بودن در درون ما خانه دارد و ما می‌توانیم آن را فرابخوانیم.

خوشحالی و شادی دو تجربه متفاوتند. «شکرگزار و شاد بودن به این معنی نیست که تمام مدت خوشحال باشیم» .

و با صدای بلند این کلمات را به زبان می‌آوردند: «من خدا را برای... شکر می‌کنم.» اگر قرار باشد شکرگزاری از صمیم قلب صورت گیرد، عبارات زیادی برای آن یافت می‌شود. شکرگزاری بدون تمرین مانند ایمان بدون عمل است: کالبدی بدون روح.

و با صدای بلند این کلمات را به زبان می‌آوردند: «من خدا را برای... شکر می‌کنم.» اگر قرار باشد شکرگزاری از صمیم قلب صورت گیرد، عبارات زیادی برای آن یافت می‌شود. شکرگزاری بدون تمرین مانند ایمان بدون عمل است: کالبدی بدون روح.

لحظه‌هایی درنگ می‌کردند و با صدای بلند این کلمات را به زبان می‌آوردند: «من خدا را برای... شکر می‌کنم.» اگر قرار باشد شکرگزاری از صمیم قلب صورت گیرد، عبارات زیادی برای آن یافت می‌شود. شکرگزاری بدون تمرین مانند ایمان بدون عمل است: کالبدی بدون روح.

دست به کار شوید: من نیایش و مراقبه روزانه را دوست دارم. گاه بهترین چیزی که مرا در راه نگه می‌دارد دعا و نیایش در سکوت است. شما چطور تلاش می‌کنید؟

هدفمندی، معنا و داشتن یک دیدگاه کلی در زندگی، شناخت ما را وسعت می‌بخشد و پیشروی را ممکن می‌کند.

مقایسه کردن چیزی جز همرنگ شدن با دیگران و رقابت نیست

هرقدر که از تغییر بیمناک باشیم، پرسشی که خواه‌ناخواه باید به آن پاسخ دهیم این است: خطر بزرگ‌تر کدام است؟ نادیده گرفتن فکر دیگران یا نادیده گرفتن احساس، عقاید و هویت و کیستی خود؟

طوری شادی کن که گویی کسی تو را نمی‌بیند. طوری بخوان که گویی کسی صدایت را نمی‌شنود. طوری عشق بورز که گویی هرگز آزرده نشده‌ای و طوری زندگی کن که گویی بهشت روی زمین است.

طوری شادی کن که گویی کسی تو را نمی‌بیند. طوری بخوان که گویی کسی صدایت را نمی‌شنود. طوری عشق بورز که گویی هرگز آزرده نشده‌ای و طوری زندگی کن که گویی بهشت روی زمین است.

درست است که برای زندگی باتمام‌وجود، درک و شناخت هرچه بیشتر خود مهم است، اما مهم‌تر از آن این است که خود را دوست داشته باشیم.