بریده‌هایی از کتاب شبکه های خشم و امید

نیویورک بین تساهل آغازین‌اش نسبت به اشغال و چند مورد سرکوب بی‌رحمانه نوسان داشت. بسیاری از محوطه‌های دانشگاهی، از جمله برخی از دانشگاه‌های سرآمد مثل ییل، برکلی و هاروارد اشغال شدند. حتی در یک مقطع زمانی، نیروهای امنیتی دانشگاه هاروارد فقط به کسانی که کارت دانشجویی این دانشگاه را داشتند اجازهٔ ورود به محوطهٔ اشغال‌شدهٔ هاروارد را می‌دادند. واکنش مقامات دانشگاهی متفاوت بود. در یکی از موارد در دانشگاه کالیفرنیای شهر دیویس، پلیس محوطهٔ دانشگاه بدون هیچ توجیهی بر معترضانی که به صورت مسالمت‌آمیز تحصن کرده بودند، گاز فلفل افشاند. این اقدام، خشم را در سراسر جهان برانگیخت و منجر به انفصال از خدمت افسران مرتکب‌شونده شد.

ما می‌خواهیم ببینیم که در ۱۷ سپتامبر، ۲۰ هزار تن به منهتن جنوبی سرازیر می‌شوند. چادرها، آشپزخانه‌ها و سنگرهای صلح‌آمیز خود را بر پا می‌کنند و وال استریت را چند ماه اشغال می‌کنند. هنگامی که آن‌جا هستیم باید پیوسته یک خواستهٔ ساده را در صداهای متکثر تکرار کنیم... با پیروی از این الگو، خواستهٔ سادهٔ همگانی ما چیست؟ این خواسته همان است که در کانون این مسئله قرار می‌گیرد که چرا دستگاه سیاسی آمریکا هم‌اکنون شایستگی نام دموکراسی را ندارد. ما می‌خواهیم باراک اوباما کمیسیونی در ریاست جمهوری منصوب کند که هدف آن پایان دادن به تاثیر و نفوذ پول بر نمایندگان ما در واشنگتن باشد. اکنون زمان دموکراسی است و نه کورپوراتوکراسی (شرکت‌سالاری). ما بدون دموکراسی سرنوشت شومی خواهیم داشت.

زیبایی این فرمول جدید... در سادگی عملی آن است: ما در گردهمایی‌های واقعی گوناگون و مجمع‌های مردمی مَجازی با یکدیگر صحبت می‌کنیم. تمامی توجهمان را بر خواستهٔ یگانه‌مان متمرکز می‌کنیم، خواسته‌ای که تخیل را بیدار می‌کند و اگر محقق شود ما را به سوی دموکراسی بنیادین آینده پیش خواهد راند... و سپس بیرون می‌رویم و یکی از میدان‌های دارای اهمیت نمادینِ منحصر به فرد را تسخیر می‌کنیم و در خیابان می‌نشینیم تا خواسته‌مان را محقق کنیم. وقت آن رسیده که تاکتیک‌های جدیدمان را علیه بزرگ‌ترین فاسدکنندهٔ دموکراسی‌مان به کار بریم: وال استریت، غمورهٔ مالی آمریکا.

جنبش‌های اجتماعی منابع دگرگونی اجتماعی و بنابراین ساخت جامعه هستند، پرسش دربارهٔ نحوهٔ زایش آنها پرسشی بنیادین است

اَدباسترز که یک مجلهٔ نقد فرهنگی در ونکوور بود در ۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۱۱ فراخوان زیر را در وبلاگش گذاشت: occupywallstreet# آیا برای یک لحظهٔ تحریری آماده‌اید؟ در ۱۷ سپتامبر به منهتن جنوبی سرازیر شوید. چادرها، آشپزخانه‌ها و سنگرهای مسالمت‌آمیزتان را برپا کنید و وال استریت را اشغال کنید. و برای توضیح این‌گونه ادامه داد: هم‌اکنون یک تغییر جهانی در تاکتیک‌های انقلابی در حال رخ دادن است که حاکی از آینده‌ای روشن است. روح این تاکتیک جدید، پیوند تحریر با کمپ‌های اسپانیا است.

قدرتِ ناشی از مردم واقعی‌تر از قدرت ناشی از مال و آثار آن نیز مطمئن‌تر است. از آن‌جا که کاربرد قدرت انسان نمی‌تواند از نظر پنهان نگه داشته شود، این قدرت همیشه به هدف عمومی‌اش دست می‌یابد. ولی با استفاده از پول، که جریان آن قطع می‌شود و در راستای مقاصد خصوصی از بین می‌رود، برای هدفی گردآوری می‌شود و برای هدفی دیگر صرف می‌شود، مردم آن را برای محافظت از خود می‌پردازند و پرداخت‌های آن‌ها برای سرکوب خودشان استفاده می‌شود، نمی‌توان به هدف دست یافت. به همین دلیل است که کشوری که ثروت پولی دارد همیشه ضعیف است و کشوری که ثروت انسانی دارد همیشه نیرومند است. (روسو، ژان ژاک، طرح قانون اساسی کرس، پیش‌نویس شده در تاریخ ۱۷۶۵، ادینبورگ، تامس نلسن و پسران، بازیابی شده از کتاب‌خانهٔ آزادی)

یکی از موارد در دانشگاه کالیفرنیای شهر دیویس، پلیس محوطهٔ دانشگاه بدون هیچ توجیهی بر معترضانی که به صورت مسالمت‌آمیز تحصن کرده بودند، گاز فلفل افشاند

لوس‌آنجلس آخرین اشغال مهمی بود که توسط پلیس اخراج شد. اخراجی که با نمایش زور به سبک هالیوودی انجام گرفت (صدها نیروی پلیس مجهز با لباس ضدشورش کامل به صورت ناگهانی از ساختمان پلیس بیرون آمدند) اما بدون هیچ اتفاق مهمی. از سوی دیگر، شهر اوکلند {از همان آغاز} یورش وحشیانهٔ پلیس را بر سر معترضان فروبارید. این اشغال به دلیل چند مورد کشتار ناموجه، بازداشت‌ها و زندانی کردن‌ها و یورش‌های خشونت‌آمیز به راهپیمایان، در سراسر شهر و کشور شناخته شده بود. اوکلند بر اثر تلاش‌های مکرر پلیس برای بیرون راندن معترضان از میدان اشغال‌شده شاهد چند تقابل بزرگ خشونت‌آمیز بود که حاصل آن ده‌ها مجروح، صدها بازداشت، و جراحت جدی و بستری شدن دو کهنه‌سرباز در بیمارستان بود.

دارندگان قدرت در جامعهٔ شبکه‌ای چه کسانی هستند؟ الف) برنامه‌نویسان، که از امکان برنامه‌نویسی شبکه‌های اصلی‌ای که زندگی مردم وابسته به آن‌هاست برخوردارند (مثل حکومت، مجلس، دستگاه نظامی و امنیتی، دستگاه‌های مالی، رسانه‌ها، نهادهای علم و فناوری و غیره). ب) سوئیچرها، که باعث اتصال بین شبکه‌های مختلف می‌شوند (مثل صاحبان رسانه‌ها که وارد طبقهٔ سیاسی شده‌اند، نخبگان مالی که بودجهٔ نخبگان سیاسی را تأمین می‌کنند، نخبگان سیاسی که کفالت نهادهای مالی را بر عهده دارند، شرکت‌های رسانه‌ای درهم پیچیده با شرکت‌های مالی، نهادهای دانشگاهی که توسط شرکت‌های تجاری بزرگ تأمین مالی می‌شوند و غیره).

دارندگان قدرت در جامعهٔ شبکه‌ای چه کسانی هستند؟ الف) برنامه‌نویسان، که از امکان برنامه‌نویسی شبکه‌های اصلی‌ای که زندگی مردم وابسته به آن‌هاست برخوردارند (مثل حکومت، مجلس، دستگاه نظامی و امنیتی، دستگاه‌های مالی،

قدرت از طریق ابزارهای اجبار (انحصار مشروع یا نامشروع خشونت از طریق کنترل دولت) و یا ساخت معنا در ذهن مردم از طریق مکانیزم‌های دستکاری عناوین اعمال می‌شود.

روابط قدرت، سازندهٔ جامعه است، زیرا صاحبان قدرت نهادهای جامعه را بر اساس ارزش‌ها و منافع خود می‌سازند.

حکمرانی کارآمدِ دموکراتیک، پیش‌شرط تحقق همهٔ خواسته‌ها و برنامه‌هاست. زیرا اگر شهروندان روش‌ها و ابزارهای خودحکومتی را در اختیار نداشته باشند، بهترین سیاست‌های طراحی شده، پیچیده‌ترین راهبردها و خوش‌آتیه‌ترین برنامه‌ها ممکن است در مرحلهٔ اجرا ناکارآمد باشند یا دچار انحراف شوند. اَبزار، کارکرد را تعیین می‌کند. فقط یک سازمان سیاسی دموکراتیک می‌تواند اقتصادی را که برای مردم کار می‌کند و جامعه‌ای را که در خدمت ارزش‌های انسان و تعقیب سعادت شخصی اوست، تضمین کند.

ما با شروع از یک خواستهٔ ساده ــ یعنی یک کمیسیون ریاست‌جمهوری برای تفکیک پول از سیاست ــ آغاز به تنظیم برنامه برای یک آمریکای جدید می‌کنیم. نظر خود را بنویسید و به یکدیگر کمک کنید تا تمام توجه خود را بر تنها خواستمان متمرکز کنیم. و سپس بیایید شجاعت‌هایمان را با هم جمع کنیم، چادرهایمان را بسته‌بندی کنیم و در ۱۷ سپتامبر برای انتقام‌جویی به سوی وال استریت حرکت کنیم، انتقام از مرکز فرماندهی درندگانی که فرهنگشان را بر ما تحمیل می‌کنند.

شهروندان عصر اطلاعات با درگیر شدن در تولید پیام‌های رسانه‌ای توده‌ای و توسعهٔ شبکه‌های مستقل ارتباط افقی قادر می‌شوند برای زندگی خود برنامه‌هایی جدید با مواد رنج‌ها، ترس‌ها، رؤیاها و امیدهای خود بیافرینند. آن‌ها با به اشتراک گذاردن تجربهٔ خود، برنامه‌های خود را می‌سازند. آن‌ها با اشغال رسانه و ایجاد پیام، روند معمولی ارتباط را ویران می‌کنند. آن‌ها با شبکه‌بندی خواسته‌هایشان بر بی‌قدرتی نشأت گرفته از یأس تنهایی‌شان غلبه می‌کنند. آن‌ها با شناسایی شبکه‌های موجود با قدرت‌های موجود مبارزه می‌کنند.

طرز تفکر مردم، سرنوشت نهادها و هنجارها و ارزش‌هایی را که جوامع بر مبنای آن‌ها سازماندهی می‌شوند تعیین می‌کند. به ندرت پیش می‌آید که یک نظام نهادینه مبتنی بر اجبار محض باشد و در طولانی‌مدت دوام بیاورد. شکنجهٔ جسم‌ها تأثیر کمتری از شکل‌دهی به ذهن‌ها دارد. اگر اکثریت مردم به طرقی متضاد با ارزش‌ها و هنجارهای نهادینه شده در قوانین و قواعد تحمیل شده توسط دولت تفکر کنند، آن نظام تغییر خواهد کرد، هرچند نه لزوماً به گونه‌ای که امیدهای کارگزاران تغییر اجتماعی را کاملاً برآورده کند. به همین دلیل است که جنگ قدرت بنیادین عبارت است از نبرد برای ساخت معنا در ذهن مردم.