بریده‌هایی از کتاب پترزبورگ

غرب، ابرقدرت منطق، ساماندهی، مکانیزه‌سازی است، و شرق، اغتشاش رمزگونه، خشونت و بیم و هراس مطلق...

من چگونه می‌توانم بدون دلشکسته‌شدن و تأثر خود را از دنیای باشکوهی که تخیلم باشد رها کنم، حفظ این دنیا یا دفن آن، هزاران بار دلشکسته‌ترم می‌کند. کافکا

زندگی نیز خود سربی‌رنگ است. چه خوب بود خورشید برای ابد در این‌جا ماندگار می‌شد!

من، نه که با شما،‌ بلکه با خودم حرف می‌زنم. مخاطب من، نیستی است. با دیوارها و دیرک‌ها حرف می‌زنم. به اندیشه‌های بقیه گوش نمی‌دهم. جز آن چیزی را که به خودم مربوط است نمی‌شنوم. مقاومت می‌کنم. انزوا تهدیدم می‌کند. تمام روزهای هفته خودم را زندانی کرده و سیگار می‌کشم.

نیکولا آپولونویچ تازه موفق شده بود از مسائل پیش پا افتادهٔ خانوادگی و گرداب حماقت‌هایی که دنیا و زندگی نامیده می‌شد، رهایی یابد که پوچی‌گری از نو به مغزش یورش برد.

تنها چیزی که هیجانش را برمی‌انگیزد، کشش مرگ است و نیازی «نیچه‌وار» که بتواند همانند کلیدهای پیانو با انسان‌ها بازی کند.

این دنیای سرد. مردمانی حشره‌گون با انگیزه‌هایی خوفناک زندگی می‌کنند.

«آه ای پترزبورگ، ای پترزبورگ! اگرچه تو جز پیامدی از مِه بیش نیستی، اما مرا، مرا نیز با بازی فکری عبث خود دنبال کردی. تو شکنجه‌گری قسی‌القلبی! تو مجسمهٔ تب‌آلوده‌ای! تو سالیان سال مرا دنبال کردی و من خیابان‌های هولناکت را درنوردیدم...»

بدبختی از ودکا و توتون می‌آید و من آن کسی را که ما را وادار به نوشیدن می‌کند می‌شناسم!

«روسیه دشت یخ‌زده‌ای است که گرگ‌ها در آن تاخت‌وتاز می‌کنند.»

رفقایم، با نوشته‌ها و گفته‌هایشان حق دارند مرا به باد استهزا بگیرند می‌دانید که من بورژوا هستم، و به دیگر سخن دموکرات. پوشکین