بریده‌هایی از کتاب مقصد نامعلوم

ــ چطور ممکن است آدم وقتی به دروازه آزادی رسیده تو فکر بازگشت باشد؟ هیلاری گفت: ــ ولی اگر راه بازگشت وجود نداشته باشد یا کسی اجازه نداشته باشد برگردد، پس آزادی نیست.

تو می‌خواهی دنیای جدیدی خلق کنی. ولی درواقع چیزی که برایت لذت‌بخش است نابودی دنیای قدیم است.

فراری نبودند. ولی انگار سعی می‌کردند از خود به درآیند و به قالب کس دیگری فروروند.

هیلاری گفت: ــ یعنی آن آزادی که دنبالش بودید اینجا نیست؟ دکتر بارون لبخند کمرنگ و محزونی زد. ــ نه، اشتباه می‌کنید. من دنبال آزادی نبودم. انسان متمدنی هستم. انسان‌های متمدن می‌دانند که چنین چیزی وجود ندارد. فقط ملت‌های خام و بی‌تجربه حرف از آزادی می‌زنند و آزادی را عَلَم می‌کنند. چون برای امنیت باید چارچوب مشخصی وجود داشته باشد و روح تمدن این است که راه زندگی باید راه میانه باشد. نه. من با شما روراست هستم. صادقانه می‌گویم اگر آمدم اینجا به خاطر آزادی نبود. به خاطر پول بود.

پدرسوخته زندگی میلیون‌ها نفر را خراب کرده و آن‌قدر پول به دست آورده که نمی‌داند با آن چه کار کند. با یک دست می‌گیرد و با دست دیگر کار خیریه می‌کند.

حرف‌هایی که می‌زد به قدری معقول و منطقی و واقع‌بینانه بود که عمق فاجعه را بیشتر می‌کرد.

این بیماری شغلی دیکتاتورهاست که می‌خواهند خودشان را جای خدا بگذارند.

بیش از هر چیز به آزادی نیاز دارد. تلقین‌ها نمی‌تواند جای خالی آزادی را برایش پر کند. فقط با داشتن آزادی کامل است که می‌تواند کار کند.

این آدم با ایده‌آلیسمی که دارد حاضر است سه چهارم جمعیت دنیا را به کام مرگ بفرستد، به امید اینکه یک چهارم باقیمانده را روانه مدینه فاضله‌ای کند که فقط و فقط در فکر خود او وجود دارد.

انعطاف‌پذیری فرق اصلی بشر با بقیه حیوانات است. آدم می‌تواند در هر آب‌وهوایی زندگی کند، با هر غذایی بسازد، در هر شرایطی زندگی کند. می‌تواند برده یا آزاد باشد.

من درد غربت ندارم. علت این است که شرایطی که در وطنم داشتم شرایط خوبی نبود.

برای رسیدن به مهر و محبت و انسانیت، هرج و مرج خیلی بهتر از نظم تحمیلی است. نظمی که امروز شاید درست باشد، ولی معلوم نیست فردا با ما چه خواهد کرد. من ترجیح می‌دهم در دنیایی پر از انسان‌های ناقص و بامحبت زندگی کنم تا دنیایی که افراد آن به آدم‌آهنی بیشتر شباهت دارند و چیزی از رحم و عطوفت و همدلی سرشان نمی‌شود.