بریده‌هایی از کتاب مردی با لباس قهوه ای

با ناراحتی جواب دادم: ــ من پیش از آنکه بیرحم و سخت شوم، خواهم مرد.

زندگی واقعاً عجیبی است! مردها اگر زیبا نباشی با تو بد هستند و زنها اگر زیبا باشی.

ــ طناب هر دو قایق را بریده‌اند و آنها را روی آب رها کرده‌اند. در وضع دشواری قرار داریم، عزیزم. ناراحت نیستی؟ ــ تا وقتی با تو هستم، نه.

وقتی می‌خندید، قیافه‌اش عوض می‌شد. مثل پسربچه‌ها می‌شد. شاد بود و شخصیت دیگری پیدا می‌کرد.

چطور شنیدن بعضی کلمات انسان را خوشحال می‌کند! من می‌توانم برای ماهها از تو مراقبت کنم و هیچ کس هم متوجه نخواهد شد.

او بخوبی می‌توانست افکارش را پشت چشمهای نفوذناپذیر سیاه‌رنگش پنهان کند. همیشه همین طور بود و من هیچ وقت نتوانسته بودم بفهمم او نسبت به من چه احساسی دارد. همین چیزها بود که مرا به وحشت می‌انداخت.

در دلم گفتم: «اگر او با سرنوشت قمار کرده، قمارباز خوبی است. می‌تواند ببازد، ولی لبخند بزند».

برای همین است که اکنون بسیاری از ازدواجها ناموفق است. البته مقصر اصلی هم مردها هستند، چون یا کاملا تسلیم زنها هستند و بعد زنها آنها را تحقیر می‌کنند، یا به طور کلی خودخواه هستند و فکر می‌کنند هرچه خودشان می‌گویند، درست است و هرگز حتی یک تشکر خشک وخالی هم از همسرشان نمی‌کنند.

دستم را گرفت و به سختی فشرد. برای یک دقیقه نگاههایمان به هم گره خورد. بعد ناگهان برگشت و رفت. من به صدای پایش که بر روی عرشه منعکس و دوباره منعکس می‌شد گوش می‌دادم و فکر می‌کردم که این صدا همیشه در گوشم خواهد ماند. صدای قدمهایی که از زندگی‌ام بیرون می‌رفتند.

بعضی کارهایی که به نظر خیلی مشکل می‌رسند و انسان از انجامشان پرهیز می‌کند، معمولا به محض بروز خشم در یک چشم به هم زدن مورد اجرا گذاشته می‌شوند.

بین ما مهر و محبّتی وجود نداشت، اما به هم تعلق داشتیم.

بیچاره پدرم که هرگز وقتی برای استراحت نداشت،

من به ماجراجویی، عشق و داستانهای مخاطره‌آمیز و عاشقانه علاقه زیادی داشتم، اما محکوم به زندگی خشک و ساده‌ای بودم.

اصولا عقیده دیگران کوچکترین اهمیتی برایش نداشت و به نظرم رمز موفقیتش نیز در همین نکته خلاصه می‌شد.