بریده‌هایی از کتاب اتود در قرمز لاکی

برای ذهنهای بزرگ هیچ چیز کوچک نیست.

«آدم احمق همیشه یک نفر احمقتر از خودش پیدا می‌کند که او را تحسین کند.»

می‌دانی، به‌نظر من، مغز انسان درواقع شبیه یک انباری کوچک و خالی است، و آدم باید اثاثی را در آن انبار کند که خودش انتخاب می‌کند. آدم احمق هرجور تیروتخته‌ای که پیدا کند آن تو می‌گذارد، طوری که برای دانشی که ممکن است به کارش بیاید جایی باقی نمی‌ماند یا، در بهترین حالت، با کلی چیز دیگر قاطی می‌شود و به‌زحمت دستش به آن می‌رسد.

کمتر پیش می‌آید که خوانندگان ِ بی‌هدف به دلیل دقت ِ آموخته‌هایشان درخورتوجه باشند. هیچ انسانی ذهن خود را درگیر مسائل جزئی نمی‌کند، مگر آنکه برای این کار دلیل بسیار خوبی داشته باشد.

«مطالعه درخورِ نوع انسان خودِ انسان است.»

آقای عزیز، ما داستان شما اتود در قرمز لاکی را خوانده‌ایم، و آن را پسندیده‌ایم. باید به اطلاعتان برسانیم که چاپ آن در سال جاری برایمان مقدور نیست، چون در حال حاضر بازار مملو از داستانهای ارزان‌قیمت است. ولی چنانچه شما با چاپ آن در سال آتی مخالفتی نداشته باشید، در مقابل حق انحصاری آن مبلغ بیست وپنج پوند می‌پردازیم. با عرض ارادت وارد، لاک و شرکا (خطاب به آرتور کانن دویل، ۳۰ اکتبر ۱۸۸۶)

جرمها با همدیگر وجوه تشابه زیادی دارند، و اگر آدم به تمامی جزئیات مربوط به هزار جرم به سهولت دسترسی داشته باشد، بعید است نتواند هزارویکمی را روشن کند.

وقتی او را تماشا می‌کردم، بی‌اختیار به یاد سگ شکاری اصیل و تعلیم‌یافته‌ای می‌افتادم که در میان بیشه به این‌سو و آن‌سو می‌دود و از فرط اشتیاق زوزه می‌کشد تا اینکه رد گمشده را پیدا می‌کند

مطالعاتش بسیار پراکنده و عجیب وغریب بوده، ولی مقدار زیادی دانش ِ دور از ذهن جمع کرده که استادانش را به حیرت می‌اندازد.

بیشتر مردم اگر یک سلسله وقایع را برایشان شرح بدهید، به شما خواهند گفت که نتیجه چه خواهد بود. آنها می‌توانند آن رویدادها را در ذهن خود به هم مرتبط کنند و با توجه به آنها استدلال کنند که اتفاق خاصی روی خواهد داد. ولی تعداد کمی از آدمها هستند که اگر نتیجه را به آنها بگویید، می‌توانند براساس شعور ذاتی خود استنتاج کنند که کدام مراحل به چنین نتیجه‌ای منتهی می‌شود. وقتی از استدلال ِ رو به عقب یا استدلال تحلیلی صحبت می‌کنم، منظورم همین است.