بریده‌هایی از کتاب الگوریتم هایی برای زندگی

علوم کامپیوتر نمی‌تواند زندگی بدون حسرتی را به شما ارائه کند. اما توان این را دارد که چیزی را ارائه کند که جف بزوس دنبال می‌کرد: زندگی با کم‌ترین حسرت. حسرت نتیجهٔ مقایسهٔ کاری است که کردیم با بهترین اتفاقی که در تصورمان می‌توانست بیفتد.

زندگی در دنیای بی‌قرار نیازمند میزانی بی‌قراری درون انسان‌ها است. پس تا زمانی که همه چیز در حال تغییر است، هرگز نباید به طور کامل کاوش را متوقف کنید.

به طور کلی شهود ما از عقلانیت اغلب خاستگاهی از بهره‌برداری دارد تا کاوش. وقتی از تصمیم‌گیری صحبت می‌کنیم، عموماً بر خروجی مستقیم یک تصمیم متمرکز می‌شویم، البته که اگر هر تصمیم برای شما شبیه آخرین تصمیم‌تان باشد، فقط باید به بهره‌برداری بپردازید. اما در طول زندگی تصمیم‌های زیادی خواهید گرفت. در این تصمیم‌ها تمرکز بر کاوش -جدید به جای بهترین، هیجان‌انگیز به جای امن، شانسی به جای سنجیده شده- خصوصاً در مراحل اولیهٔ زندگی منطقی است. چیزی که ما سبک‌سری کودکان می‌خوانیم عاقلانه‌تر از آن است که فکر می‌کنیم

درواقع، هیچ کس به اندازهٔ یک دانشمند کامپیوتر درک نمی‌کند که در مقابل یک چالش به ظاهر کنترل‌ناپذیر، نه باید تا ابد تلاش کنید و نه باید تسلیم شوید، بلکه باید راه سومی را امتحان کنید.

فیلسوف اگزیستانسیالیست فرانسوی، ژان پل سارتر، نوشته است که «جهنم، دیگر مردمان هستند.» منظور او این نبود که ذاتاً مردم بدخواه یا دوست‌نداشتنی هستند، بلکه منظورش این بوده که آن‌ها افکار و باورهای ما را پیچیده می‌کنند: وقتی به خود فکر می‌کنیم، وقتی تلاش می‌کنیم خودمان را بشناسیم ... از دانش از خود استفاده می‌کنیم که دیگران هم از قبل دارند. ما خودمان را با ابزاری که دیگران دارند و برای قضاوت به ما داده‌اند، قضاوت می‌کنیم. در هر چیزی که من در مورد خودم بگویم، قضاوت دیگران همیشه از جایی وارد می‌شود. در هر چیزی که من در درون خودم احساس می‌کنم، قضاوت دیگران وارد می‌شود... اما این، هرگز بدان معنا نیست که فرد نمی‌تواند با دیگران رابطه داشته باشد؛ بلکه اهمیت وجود افراد دیگر را برای هر بُعد از زندگی هریک از ما آشکار می‌کند.