بریده‌هایی از کتاب الگوریتم هایی برای زندگی

علوم کامپیوتر نمی‌تواند زندگی بدون حسرتی را به شما ارائه کند. اما توان این را دارد که چیزی را ارائه کند که جف بزوس دنبال می‌کرد: زندگی با کم‌ترین حسرت. حسرت نتیجهٔ مقایسهٔ کاری است که کردیم با بهترین اتفاقی که در تصورمان می‌توانست بیفتد.

زندگی در دنیای بی‌قرار نیازمند میزانی بی‌قراری درون انسان‌ها است. پس تا زمانی که همه چیز در حال تغییر است، هرگز نباید به طور کامل کاوش را متوقف کنید.

درواقع، هیچ کس به اندازهٔ یک دانشمند کامپیوتر درک نمی‌کند که در مقابل یک چالش به ظاهر کنترل‌ناپذیر، نه باید تا ابد تلاش کنید و نه باید تسلیم شوید، بلکه باید راه سومی را امتحان کنید.

به طور کلی شهود ما از عقلانیت اغلب خاستگاهی از بهره‌برداری دارد تا کاوش. وقتی از تصمیم‌گیری صحبت می‌کنیم، عموماً بر خروجی مستقیم یک تصمیم متمرکز می‌شویم، البته که اگر هر تصمیم برای شما شبیه آخرین تصمیم‌تان باشد، فقط باید به بهره‌برداری بپردازید. اما در طول زندگی تصمیم‌های زیادی خواهید گرفت. در این تصمیم‌ها تمرکز بر کاوش -جدید به جای بهترین، هیجان‌انگیز به جای امن، شانسی به جای سنجیده شده- خصوصاً در مراحل اولیهٔ زندگی منطقی است. چیزی که ما سبک‌سری کودکان می‌خوانیم عاقلانه‌تر از آن است که فکر می‌کنیم

فیلسوف اگزیستانسیالیست فرانسوی، ژان پل سارتر، نوشته است که «جهنم، دیگر مردمان هستند.» منظور او این نبود که ذاتاً مردم بدخواه یا دوست‌نداشتنی هستند، بلکه منظورش این بوده که آن‌ها افکار و باورهای ما را پیچیده می‌کنند: وقتی به خود فکر می‌کنیم، وقتی تلاش می‌کنیم خودمان را بشناسیم ... از دانش از خود استفاده می‌کنیم که دیگران هم از قبل دارند. ما خودمان را با ابزاری که دیگران دارند و برای قضاوت به ما داده‌اند، قضاوت می‌کنیم. در هر چیزی که من در مورد خودم بگویم، قضاوت دیگران همیشه از جایی وارد می‌شود. در هر چیزی که من در درون خودم احساس می‌کنم، قضاوت دیگران وارد می‌شود... اما این، هرگز بدان معنا نیست که فرد نمی‌تواند با دیگران رابطه داشته باشد؛ بلکه اهمیت وجود افراد دیگر را برای هر بُعد از زندگی هریک از ما آشکار می‌کند.

شاید مهم‌ترین بینشی که از نگاه به سالمندی به عنوان فرصتی برای بهره‌برداری از دانش انباشته از سالیان دراز به دست می‌آید این باشد که: زندگی با گذر زمان بهتر می‌شود. کاوش‌گر در ازای به دست آوردن دانش، خوشی و لذت را تاخت می‌زند. همان‌گونه که دیدیم شاخص گیتینز و کران بالای اطمینان، جذابیت گزینه‌های کم‌تر شناخته شده را فراتر از انتظار ما نشان می‌دهند. چرا که شگفتی‌های دوست‌داشتنی می‌توانند در دفعات بسیار بعدی بازده خود را ارائه کنند. اما قرائت دیگر این موضوع، ناامیدی در بیشتر کاوش‌هایی است که انجام می‌دهیم. سوق دادن بخش بزرگی از توجه افراد به چیزهای مورد علاقه کیفیت زندگی را بالا می‌برد. کارستنسن دریافت که افراد سالمند عموماً رضایت بیشتری از شبکه‌های اجتماعی خود دارند، و سطح خوشی عاطفی بیشتری را نسبت به جوانان تجربه می‌کنند. در قهوه‌خانهٔ عصرگاهی هر روزه چیزهای بسیاری نهفته است: لذت از نتیجهٔ کاوش‌های طول زندگی.

احتمال پیدا کردن گنج بیشتر از یافتن عشق واقعی است. اگر شریک زندگی‌تان را بر اساس هر معیار عینی -مثل دهک درآمدی- بسنجید، اطلاعات بسیار بیشتری در دسترستان است تا وقتی که بر اساس پاسخ‌های احساسی مبهمی (عشق) جستجو کنید که برای سنجش نیاز به تجربه و مقایسهٔ هم‌زمان دارد.

«دادهٔ بیشتری جمع‌آوری کن.

چگونه باید فضای متناهی، زمان متناهی، توجه محدود، نادانسته‌های ناشناخته، اطلاعات ناقص و آیندهٔ پیش‌بینی‌ناپذیر را مدیریت کنیم؛