بریده‌هایی از کتاب بعضی ها هیچ وقت نمی فهمن!

آدمیزاد دو تا پا داره و دو تا اعتقاد: یکی برای وقتی‌که حالش روبراهه و یکی هم برای موقعی که حالش خرابه. اسم این دومی رو گذاشته دین.

آخر سر هم این پدرا و مادرا و بچه‌های از دنیا بی‌خبرن که بایست تاوان جنگ رو بدن.

مترسک میهن‌پرستی یه پاپوش به اسم دشمنِ خونی و یه سرپوش به اسم شهامت‌طلبی لازم داره.

«...عامه‌ی مردم یه نفر رو می‌خوان که از هر خطایی مصون باشه و هیچ‌وقت مرتکب اشتباه نشه.»

دمیزاد در کنار غریزه‌های تولیدمثل و خوردن و آشامیدن دو علاقه‌ی مفرط دیگه هم داره: سروصدا راه انداختن و گوش به حرف کسی ندادن. می‌شه گفت آدمیزاد واقعاً موجودیه که همیشه موقع صحبت، گوشش جای دیگه‌ایه. اگه آدم عاقلی باشه، حقشه که این کار رو بکنه: آخه فقط به‌ندرت حرف حسابی از دهن کسی درمی‌آد. چیزی‌که آدما با کمال میل بهش گوش می‌دن وعده و وعیده، تملق و چاپلوسیه، تعریف و تمجیده. صلاحه که آدم همیشه سه درجه از حدی که خودش ممکن می‌دونه چاپلوسی کردناش رو غلیظ‌تر کنه.

در کنار آدمیزادا موجوداتی هم وجود دارن به اسم انگلوساکسن‌ها و امریکایی‌ها. ولی ما هنوز درس اونا رو نخوندیم. تازه از سال بعد کلاس حیوون‌شناسی داریم.

یونانیان به‌خوبی می‌دانستند که دوست چیست، با این حال آنها برای خواندن اقوام و خویشان اصطلاحی را به کار می‌برده‌اند که بُعد معنایی آن به‌مراتب از کلمه‌ی «دوست» فراتر است. این برای من خود یک معماست. فریدریش نیچه

مدرسه سرِ ما رو کلاه گذاشتن و وقت و جوونی‌مون رو ازمون گرفتن. ما نه معلم به‌معنی واقعی کلمه داشتیم و نه راهنما. یه مشت کارمند بودن که می‌اومدن درس می‌دادن. تازه کارمندای خوبی هم نبودن

آخر سر هم این پدرا و مادرا و بچه‌های از دنیا بی‌خبرن که بایست تاوان جنگ رو بدن. جناب آقای ارتشبد هفت تا مدال و یه ملک اربابی می‌گیره، اون‌وقت بازمانده‌های بینوای کشته‌ها اگه سه مارک ماهونه‌ای که بابت از دست دادن باباشون می‌گیرن نباشه، کارشون ساخته‌س. بابت پسرا هم پولی به کسی نمی‌دن. اونا مجانی‌ان.»

چه دَمِ رودخونه‌ی وزر زندگی کنی، چه دَمِ اُدِر، چه دمِ وایش‌سل، چه دمِ البه، دمخورات همیشه و همیشه یه عده‌ی خاص‌ان، هم‌سفرا و هم‌دردات همیشه یه عده‌ی معلوم‌ان. انگاری درِ سایرِ باغا رو با نرده روت بسته‌ن. دوستا جزوی از بختِ آدمیزادن، اما آن‌چنان بی‌دردسرم نیستن. همه اتفاقای عمرت بین دویست نفر می‌مونه.

نذار ابهت هیچ آدم خبره‌ای تو رو بگیره. اون بهت می‌گه که: «دوست عزیز، من بیست‌ساله که این کارمه!» آدم ممکنه کاری رو بیست سال تموم هم غلط انجام بده.

تا وقتی اوضاع خوبه، معلومه که سرمایه‌دار آدم زحمتکشیه. به‌علاوه خوبی اوضاع نشون‌دهنده‌ی اینه که اقتصاد از ابتکار عمل بخش خصوصی نمی‌تونه صرف‌نظر کنه. اما خراب شدن وضع بازار یه حادثه‌ی بنیادی تلقی می‌شه. معلومه که تاوانش رو هم همه بایست بدن، نه اونایی که تا همین دیروز داشتن منفعت می‌بردن. سرمایه‌دار رو از هر طرف که بندازی باز می‌افته رو پولت.

اما همیشه اون‌جا جای پاهایی رو می‌شه دید. همیشه قبلاً یه نفر اون‌جا بوده. همیشه یه نفر یه درجه بیشتر از اون‌چه که در توان توست، صعود کرده. حتی خیلی بالاتر از تو. این نبایست روحیه‌ت رو تضعیف کنه. صعود کن، برو بالا و بالاتر. اما بدون که نوکی برای این قله وجود نداره. بدون که برف پانخورده وجود نداره.

قبلِ تو هم یه نفر باور داشته، شک داشته، خندیده، گریه کرده، تو فکر که بوده دستش رو توی دماغش کرده، درست عین تو، همیشه یه نفر قبلاً همه‌ی این کارا رو کرده. به حال تو فرقی نمی‌کنه. می‌دونم. تو دفعه‌ی اولته. برای تو همه‌ی اینا مثِ برفِ پانخورده‌س. اما برف پانخورده وجود نداره. پی بردن به این مطلب اولش خیلی دردآوره.

در حال صعود برمی‌گردی نفس‌نفس‌زنان به دوروبرت نیگا می‌کنی. به خودت می‌گی باریک‌الله به خودم که این همه اومدم بالا. جز من کسی پاش به این بالاها نرسیده: بعد توی برف همیشه چند تا جای پا پیدا می‌کنی. آره، یه نفر قبل تو اون‌جا بوده.

هرچی که باشه جنگ در نهایت یعنی آدم‌کشی مجاز

سرمایه‌دار رو از هر طرف که بندازی باز می‌افته رو پولت.

آدمیزاد دو تا پا داره و دو تا اعتقاد: یکی برای وقتی‌که حالش روبراهه و یکی هم برای موقعی که حالش خرابه. اسم این دومی رو گذاشته دین.

یه میلیاردر آمریکایی تصادف می‌کنه، یه چشمش رو از دست می‌ده. می‌ده براش یه چشم مصنوعی درست می‌کنن. روز اولی که برمی‌گرده دفتر کارش، از منشی‌اش می‌پرسه: «حالا اگه می‌تونی بگو ببینم کدوم چشمم شیشه‌ایه؟» منشی یه لحظه بهش نیگا می‌کنه و می‌گه: «چشم چپتون قربان». میلیاردره می‌گه: «عجب! از کجا فهمیدی؟» منشی می‌گه: «آخه توی چشم چپتون هنوز ذره‌ای احساس دیده می‌شه.»

آخر سر هم این پدرا و مادرا و بچه‌های از دنیا بی‌خبرن که بایست تاوان جنگ رو بدن.