بریده‌هایی از کتاب کتاب آرامش

بخشیدن دیگران تمرین بسیار خوبی است برای بخشیدن خودتان، وقتی زمانش برسد

گرگ گریه هورمون‌های استرس را آزاد می‌کند. ناسزا گفتن توان تحمل درد را افزایش می‌دهد. عصبانیت می‌تواند به ما انگیزهٔ عمل بدهد. از احساس خود آگاه باشید. سکوت و لبخند تنها راه برای واکنش به درد نیست. گاهی خوب است مانند گرگ زوزه بکشید.

ا همیشه بزرگ‌تر از دردی هستیم که حس می‌کنیم؛ همیشه. درد حاصل‌جمع نیست. وقتی می‌گویید «من درد دارم» هم «درد» هست و هم «من»، ولی «من» همیشه بزرگ‌تر از درد است؛ چراکه «من» بدون درد نیز همچنان وجود دارد، درحالی‌که درد فقط‌وفقط محصول همان «من» است و «من» به زندگی ادامه می‌دهد و پیش می‌رود تا حس‌های دیگر را هم تجربه کند.

من لحظات دردناکی را تجربه کرده‌ام؛ آن‌قدر دردناک که می‌خواستم همه‌چیز به پایان برسد. ولی وقتی دورتر ایستادم و نگاه کردم، آن دردها فقط سایه‌هایی بودند که به روشنی‌ها جلوه می‌دادند.

برای آنکه بر مشکلی غلبه کنید، باید اول آن را ببینید. کسی نمی‌تواند از کوهی بالا برود که وانمود می‌کند وجود ندارد.

آشنایی و عادت نوعی ترس به وجود می‌آورد؛ ترس از تغییر. این ترس باعث می‌شود روزی ببینیم که خود را درگیر مشاغلی کرده‌ایم که علاقه‌ای به آن‌ها نداریم یا خود را درگیر روابط ناسالم با افرادی کرده‌ایم که نگرش‌های غیرسودمند مشابهی دارند. ما به این حسِ آشنا می‌گوییم «منطقهٔ امن»، ولی اغلب برعکس است و بهتر است نامش را منطقهٔ ناامن، منطقهٔ سکون یا منطقهٔ ناامیدی بگذاریم

قدرت قدرتمندترین لحظهٔ زندگی زمانی است که تصمیم می‌گیرید دیگر نترسید.

زندگی به واقع به گره‌گشایی ختم نمی‌شود. حتی مرگ هم گره‌گشا نیست. حتی اگر به زندگی پس از مرگ اعتقادی نداشته باشیم، باید اعتراف کنیم که دنیای پس از ما به شیوه‌ای نافهمیدنی ادامه می‌یابد. حتی مشخص نیست دیگران ما را به خاطر خواهند داشت یا نه و چگونه. زندگی فقط پایان باز دارد و این مصیبت نیست، بلکه موهبت است. به قول پماچودرون، متفکر بودایی، «ما از گره‌گشایی رنج می‌بریم». به نظر من این تفکر بسیار آرامش‌بخش است: اینکه بپذیریم در دنیایی که پایان همه‌چیز باز است، پایان بسته ممکن نیست.

تنهایی به معنای نداشتن همراه نیست. زمانی احساس تنهایی می‌کنیم که گم شده باشیم؛ اما گاهی این گم شدن درست در میان جمع اتفاق می‌افتد. شدیدترین احساس تنهایی زمانی است که با کسانی باشید که از جنس شما نیستند. درمان تنهایی وجود افراد بیشتر نیست. درمان تنهایی این است که خود را بشناسیم.

«اگر انرژی درست به کار گرفته و هدایت شود، هر کاری می‌تواند انجام دهد».

رسانه‌های اجتماعی شبیه نمایشگاهی است از زندگی‌هایی که شما تجربه نمی‌کنید، از رژیم‌های غذایی‌ای که شما از آن‌ها پیروی نمی‌کنید، از مهمانی‌هایی که شما در آن‌ها حضور ندارید، از سفرهایی که شما نمی‌روید و از لذتی که شما نمی‌برید. پس فرصتی به خودتان بدهید و به جای فضای مجازی، صفحهٔ ذهن خودتان را بالاوپایین کنید. آن‌قدر در صفحه پایین بروید تا برسید به دلایل اینکه چرا باید برای کسی که هستید، سپاسگزار باشید. تنها چیزی که باید نگرانش باشید، از دست دادن خودتان است.

«فانوس‌های دریایی برای نجات قایق‌ها از این سر تا آن سر جزیره نمی‌دوند، بلکه فقط همان‌جا می‌ایستند و می‌درخشند».

وقتی شادمانی‌مان را به اتفاق‌های بیرونی گره می‌زنیم، در اصل از کنترل خود دست می‌کشیم و سعادت خود را به دست نیروهایی خارج از کنترل خودمان می‌سپاریم، حال این نیروها هرچه می‌خواهند باشند  درآمد، روابط، ازدواج، لامبورگینی، برنده شدن در قرعه‌کشی و محبوبیت در شبکه‌های اجتماعی  «فقط به خاطر داشته باشید: هرچه چیزهایی که خارج از کنترل ما هستند، ارزش بیشتری برای ما داشته باشند، میزان کنترل ما کمتر می‌شود»

تصور نکنید کسی که تلاش می‌کند با کلماتش به شما دلداری دهد، خودش بی هیچ دردسری لابه‌لای همان کلمات ساده و دلگرم‌کننده‌ای که گاه شما را آرام می‌کنند، زندگی می‌کند... البته اگر غیر از این بود، هیچ‌وقت نمی‌توانست چنین کلماتی را پیدا کند.

«زندگی خیلی سریع می‌گذرد. اگر گاهی نایستی و نگاهی به اطرافت نیندازی، ممکن است بخشی از آن را نبینی و از دستش بدهی.»

شما کنترلی روی نظر دیگران دربارهٔ خودتان ندارید، پس نگران نباشید. اگر آن‌ها می‌خواهند از شمای خیالی درون ذهنشان متنفر باشند، بگذارید باشند. به هر دری نزنید تا افرادی را که تلاشی برای درک شما نمی‌کنند، وادار به درک خودتان کنید. فنجان خود را پر از مثبت‌اندیشی نگه دارید. پیش به سوی مهربانی.

«اگر فکر می‌کنید سلامتی شما بستگی به این دارد که دیگران به اشتباهاتشان اعتراف کنند، یادتان باشد در قبرتان ایستاده‌اید و بیهوده انتظار می‌کشید». با نگه داشتن کینه در دلتان، هیچ‌کس را غیر از خودتان مجازات نمی‌کنید. دیگران دیگران‌اند. شما شمایید.

مشکل شما این است که چگونه قرار است این زندگی یکتا و ارزشمند را که به شما هدیه شده، صرف کنید. آیا می‌خواهید آن را صرف تلاش برای خوب به نظر رسیدن کنید تا بقیه خیال کنند بر اوضاع مسلط هستید یا می‌خواهید زندگی را بچشید، از آن لذت ببرید و دریابید در حقیقت چه کسی هستید؟ بخشی از سخنرانی آن لاموت در جشن فارغ‌التحصیلی دانشگاه برکلی

اگر انتظار داریم آینده عاری از رنج و نگرانی باشد تا امروز بتوانیم خوشحال باشیم، هیچ‌وقت نمی‌توانیم خوشحال باشیم. درست مثل این است که قبل از انداختن قایق به آب، انتظار داشته باشیم دریا سراسر آرام باشد.

اینکه همواره به دنبال معنای زندگی باشیم، مثل این است که همواره به دنبال معنای نان برشته باشیم؛ درحالی‌که گاهی بهتر است بی‌خیال معنا شویم و نان برشته‌مان را بخوریم.