بریده‌هایی از کتاب کتاب آرامش

ساکسی‌فراژ یا سنگ‌شکن بنفش سرسخت‌ترین گیاه جهان است. این گیاه گل‌هایی به ظاهر ظریف با گلبرگ‌های بنفش دارد که به نظر می‌رسد با وزش باد ممکن است از جا کنده شوند؛ درحالی‌که این‌طور نیست و این گیاه حتی در برابر وضعیت آب‌وهوایی قطب شمال هم مقاوم است. گل‌های این گیاه به شکل خوشه‌ای در نزدیکی زمین کنار هم قرار می‌گیرند و از یکدیگر در برابر اوضاع سخت روی کرهٔ زمین محافظت می‌کنند.

اصالت دیگران مهم هستند؛ اما دلیلی ندارد برای دوست پیدا کردن، به فرد دیگری تبدیل شوید. برای پیدا کردن کسانی که دوستتان داشته باشند، اولین کاری که لازم است انجام دهید، این است که خودتان باشید.

وقتی چیزهایی را از شما می‌گیرند، ارزش چیزهایی که می‌مانند بیشتر می‌شود. نه‌تنها آن چیزها بیشتر به چشم می‌آیند، بلکه تأثیر حضورشان هم بیشتر می‌شود. آنچه در سطح از دست می‌دهیم در عمق به دست می‌آوریم.

برای امیدوار بودن لازم نیست حتماً در وضعیت بسیار خوبی قرار داشته باشید. فقط کافی است بدانید که همه‌چیز تغییر می‌کند. امید در دسترس همه است. لازم نیست واقعیتِ امروز را انکار کنید تا امیدوار شوید؛ فقط کافی است بدانید آینده مشخص نیست و زندگی به جز تاریکی، روشنایی هم دارد.

فرض کنید بچه هستید. به این بچه نگاه می‌کنید و با خود فکر می‌کنید که هیچ کم‌وکسری ندارد. این بچه کامل به دنیا آمده است. از همان اولین لحظه‌ای که نفس کشیده، ارزشی ذاتی داشته است. این ارزش هیچ ربطی به مسائل ظاهری مثل ثروت، ظاهر، سیاست یا شهرت ندارد. این ارزشِ لایتناهی زندگی انسان است و با ما می‌ماند، حتی با اینکه به تدریج خیلی ساده فراموشش می‌کنیم. ما دقیقاً به همان اندازهٔ روز تولدمان، سرشار از زندگی و انسانیت هستیم. تنها چیزی که به آن نیاز داریم، این است که زندگی کنیم و امیدوار باشیم.

ما همه جزء چیزها هستیم و با تمام چیزها در ارتباطیم: انسان با انسان؛ لحظه با لحظه؛ درد با لذت؛ ناامیدی با امید.

تصور نکنید کسی که تلاش می‌کند با کلماتش به شما دلداری دهد، خودش بی هیچ دردسری لابه‌لای همان کلمات ساده و دلگرم‌کننده‌ای که گاه شما را آرام می‌کنند، زندگی می‌کند... البته اگر غیر از این بود، هیچ‌وقت نمی‌توانست چنین کلماتی را پیدا کند.

معجزهٔ عجیبِ اینجا بودن خودتوانمندسازی ایده‌ای غربی است و برای دستیابی به آن لازم است پیشرفت کنید، میلیاردر درون خود را کشف کنید، خوش‌اندام شوید، کار کنید و ارتقا پیدا کنید. می‌گوید بودن در زمان حال کافی نیست. این ایده صرفاً خودبیزاری است در لباس متظاهرانهٔ رستگاری. ما به پذیرش خود نیاز داریم؛ به مهربانی با خود. جسم و روح فعلی ما و زندگی ما چیزهایی نیستند که ناچار باشیم از آن‌ها فرار کنیم. باید به خاطر داشته باشیم همین اینجا بودن ما معجزه‌ای عجیب است.

پخت غذایی واقعی با مواد اولیهٔ واقعی، بودن کنار عزیزانم، بلند شدن از روی کاناپه و انجام فعالیت بدنی، کاشت سبزیجات، شنا در دریا، تماشای آسمان یا دویدن در هوای تازه به جای دویدن روی تردمیل. البته من سرگرمی‌های لذت‌بخش زندگی مدرن را دوست دارم. خوشحالم که پادکست، فیلم و تماس ویدئویی در دنیای ما وجود دارد. اما زمانی که آسیب‌پذیری عمیقی را تجربه می‌کنم، زمانی که از پوسته‌ام خارج می‌شوم، می‌بینم که کوتاه‌ترین مسیر به گذشته انگار هیچ‌وقت کارایی‌اش را از دست نمی‌دهد؛ مسیری طبیعی که به اتصال مجدد ما به دنیای طبیعی و خود طبیعی‌مان منتهی می‌شود.

راحت‌ترین و سریع‌ترین راه برای من از طریق تنفس آهسته است. وقتی خودم را وادار می‌کنم تا آهسته نفس بکشم، انگار صداهای آزاردهنده در ذهنم ناگهان خاموش می‌شوند. صداهایی که مکرراً پخش می‌شوند، مثل ویدئوهای پرسروصدای یوتیوب. اینکه به فلان ایمیل جواب نداده‌ام یا در فلان جلسهٔ آنلاین خرابکاری کرده‌ام، بلافاصله به نظرم طبیعی می‌آید و می‌توانم احساس کنم که آرام شده‌ام. انگار تنفس آگاهانه راهی است به درون عزت نفس شما. راهی برای اینکه بگویید به خودت استراحت بده. راهی برای پذیرش خود خودتان و پذیرش خود زندگی. تنها چیزی که نیاز دارید، یک جفت ریه است.