بریده‌هایی از کتاب راهنمای دوست داشتنی بودن به روش آدری هپبورن

اگر قرار باشد دنیای من همین فردا به پایان برسد، به گذشته نگاه می‌کنم و همهٔ خوشی‌ها، هیجان‌ها و ارزش‌هایی را می‌بینم که شانس داشته‌ام آن‌ها را در زندگی به دست بیاورم. به غم‌ها، سقط جنین‌هایم و پدرم، که ما را ترک کرد، فکر نمی‌کنم و عوضش همهٔ لذت‌هایی را به یاد می‌آورم که تجربه کرده‌ام. همان‌ها کافی است. «شادی چیست به‌جز یک هارمونی ساده میان انسان و داشته‌هایش؟» ـ آلبر کامو

«نمی‌گویم برای یک روز زندگی کن، این خیلی ماتریالیستی می‌شود، اما از داشته‌های هر روزت استفاده کن. من متوجه شده‌ام که خیلی از ما، فقط در سطح زندگی می‌کنیم و نمی‌دانیم زنده‌بودن خودش بزرگ‌ترین نعمت است.»

تغییر دنیا کاری ناممکن به‌نظر می‌رسد، و یک‌نفری نمی‌توان کاری از پیش برد. تنها زمانی‌که هرکدام‌مان متعهد شویم قدمی برای اصلاح امور برداریم می‌توانیم دنیا را تغییر دهیم. عمیق فکر کن

وقتی درگیر یک رسوایی می‌شوی، آن‌وقت است که می‌فهمی دوستان واقعی‌ات چه کسانی‌اند. ـ الیزابت تیلور

گاهی دوستان‌مان را دسته‌بندی می‌کنیم: دوستان دوران دبیرستان، دوستان دانشگاه، دوست صمیمی، دوست خانوادگی، دوست کاری و... مهم نیست چطور دوست پیدا می‌کنی؛ مهم این است که دوست‌ها دنیا را جای بهتر و روشن‌تری می‌کنند.

هیچ‌وقت به خودتان اجازه ندهید با این عقیده بزرگ شوید که کسی با کسی تفاوت دارد... ما همه یکسانیم.

رفتن پدرم به من تا همیشه احساس ناامنی داد. فکر می‌کنم بعضی از تجارب کودکی باقی زندگی شما را شکل می‌دهند.

«چیزی که درد دارد این است که نزدیک مرگت به گذشته نگاه کنی و فقط بدی‌ها و فرصت‌های ازدست‌رفته را ببینی، یا این‌که فکر کنی چه می‌شد اگر این‌طوری نمی‌شد.»