بریده‌هایی از کتاب ردپای یک جاذبه

به حجاب و پوشش اسلامی به‌طور عجیبی ظلم شده است. کسانی که این پوشش و نقش و معنای والای آن را تحریف و آن را به‌صورتِ بندی بر پای زن و ضدآزادی او معرفی می‌کنند، یا به‌راستی هوس‌کیشانی ناآگاهند و یا هواپرستانی که آگاهانه می‌کوشند تا رابطهٔ زن و مرد در خدمت هواوهوس آن دو باشند

آیا واقعاً همهٔ محیط‌ها برای شکوفایی و باروری انسان یکسان‌اند؟! نه! محیط‌هایی هستند که باروری، رشد، نیک‌خواهی، خیرخواهی و خداخواهی انسان را قوی‌تر می‌کنند، اما میدان‌ها و محیط‌هایی هم هستند که بُعد شیطان‌پرستی، هواپرستی، خودپرستی و تبهگرایی انسان را آسان‌تر می‌کنند. در همین جا اسلام انگشت می‌گذارد روی اینکه بایستی اجتماع اصلاح شود و نسبت به صلاح و فساد محیط اجتماعی، بی‌تفاوت نیست؛ اینجاست که اسلام از لیبرالیسم جدا می‌شود.

پس برای اینکه سایر انسان‌ها بر هوای خود حاکم بمانند، باید تلاش گردد تا از در و دیوار محیط، انگیزهٔ فساد نبارد و به همین منظور هنگام پاک‌سازی آلودگی‌ها از محیط خودبه‌خود مقداری از آزادی‌ها گرفته می‌شوند.

۱. آزادی یک فرد تا آنجا اعمال شود که به آزادی دیگران ضربه نزند.۲. آزادی‌ای که محیط را فاسد و زمینه را برای رشد فساد در جامعه آماده می‌کند سلب می‌شود. قید اول در آنارشیسم وجود ندارد، ولی در آزادی اسلامی و حتی آزادی لیبرالیستی وجود دارد، هرچند لیبرال‌ها در مقام گفتن و بینش به این قید باور دارند، اما به آن عمل نمی‌کنند! بر اساس قید دوم به انسان‌ها اجازه داده نمی‌شود آن‌طور که مطابق میل، هواوهوس خودشان است و هرجور که دل‌شان می‌خواهد زندگی کنند؛ زیرا همان‌گونه که در گذشته بیان شد درست است که اگر افراد رشدیافته و رسیده به مراحل بالای کمال در میان انگیزه‌های رنگارنگ فساد رها شوند، می‌توانند اختیار خودشان را حفظ کنند، اما این دسته از افراد در جامعه چند درصد یا چند در هزارند؟

ای انسان! مبادا ارضای نیاز جنسی، زمینهٔ نظام زندگی اجتماعی و به‌خصوص نظام روابط زن و مرد در خانه و بیرون شود و اگر به این سو روی، به پرتگاهی سقوط خواهی کرد که انسانیتت را در آن دفن کنی و ببازی! خواست و کشش جنسی در زن و مرد برای آن است که در پرتو آن، کانون مهر، محبت، عاطفه، دل‌سوزی، فرزندآوری، فرزندبارآوری و مسئولیت مشترک و در یک کلمه، «خانواده» به‌وجود آید. اکنون دو نگاه چندبُعدی و تک‌بُعدی چقدر با هم تفاوت دارند؟ اگر خیلی مختصر بگوییم؛ از جامعهٔ جنسی تا جامعهٔ الهی، همین قدر!

وای اگر مسأله ارضای جنسی، محور روابط اجتماعی شود! دیگر بیا و حساب کن! تا کجا فساد می‌رود! رقص با بدن برهنه‌اش هنر می‌شود و اگر گفتی این بالهٔ هنرمندانه‌ات آتشی به خزانهٔ تقوا و فضیلت جامعه است، فوراً با چماق ارتجاع تو را می‌کوبند! چون فرهنگ آنان، «فرویدیسم» است؛ منتهی فرویدیسمِ به‌ظاهر مسلمان شده! همانند کفر مسلمان‌مآب، بدین معنا که هرقدر کفر و الحاد با نام، برچسب و آب‌ورنگ اسلام سازگار است، این جور چیزها هم سازگار است!

خودکم‌بینی و ضعف نفس در برابر قدرت‌های بزرگ و حتی کشورهای پیشرفته و افکار، عادات و مکاتب آنان، توان فکری آدمی را می‌گیرد و آن‌چنان شخص را فریفته و مجذوب می‌کند که از خود نمی‌اندیشد، بلکه با چشم دیگران می‌بیند، با گوش دیگران می‌شنود و با مغز آنان فکر می‌کند.

انسان در یک جهش تکاملی دارای «آرمان» می‌شود؛ آرمانی که در آن «خود» فراموش می‌شود و «ایمان» او و «نجات انسان‌ها» جایش را می‌گیرد و در آن حد اوج، نه تنها از لذت‌ها و هوس‌ها و پول و مقام و آسایش می‌گذرد، که از جان عزیز خویش نیز

فرض کنید عده‌ای بیایند و در خیابان یک ترانهٔ بسیار چندش‌آور فاسدی که انسان‌ها را تحریک می‌کند و به‌سوی ابتذال می‌کشاند پخش کنند و بگویند: «ما این ترانه را در خیابان پخش می‌کنیم و می‌خواهیم بلند شویم و برقصیم، چون آزادی داریم!» یا خانمی بگوید: «من دلم می‌خواهد نیمه‌برهنه از خانه بیرون بیایم و با آرایش تمام‌عیار در خیابان ظاهر شوم» و... . در اینجا رفتار نظام اسلامی با چنین افرادی چگونه باید باشد؟ آیا بایستی آزادی دل‌خواه آن‌ها را رعایت و صرفاً اعلام کند: «ما حرف خودمان را به شما زده‌ایم؛ می‌خواهی گوش کن می‌خواهی گوش نکن! گوش کردی خوشا به سعادتت، گوش نکردی عذابش دامن خودت را می‌گیرد؟»

راستی! تو ای خانم! بنشین و با خودت بیندیش چه انگیزه‌ای درونت هست که تو را وامی‌دارد به‌جای پوشش با کرامتی که اسلام برای تو در نظر گرفته، می‌خواهی بدون این پوشش به خیابان‌ها و کوچه‌ها بیایی؟ آیا خودنمایی و نمایش‌دادن خویشتن در برابر دیدگان دیگران تو را به این گناه وانمی‌دارد؟